روش‌های آزمایشگاهی در انعقاد بالینی

برای انجام این آزمایش، ابتدا پلاسمای (فاقد پلاکت) بیمار در محفظه آزمایش قرار می‌گیرد. (نمونه به طور خاص پلاسما است و سرم نیست زیرا فرآیند انعقاد برای تهیه سرم، فاکتورهای انعقادی را مصرف می‌کند.) برای انجام سنجش PT، نمونه با ترومبوپلاستین و کلسیم مخلوط می‌شود. از طرف دیگر، برای انجام...

مطالعه اختلاط PT و PTT برای تعیین اینکه مقادیر افزایش یافته برای زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT)  و یا زمان پروترومبین (PT)  مربوط به یک مهار کننده یا بعلت کمبود فاکتورهای انعقادی است انجام می‌شود. یک نمونه از پلاسمای بیمار به نسبت مساوی با یک نمونه پلاسمای نرمال مخلوط می‌شود. پل...

این آزمایش که در واقع یک PT یا PTT اصلاح شده است، برای اندازه‌گیری مقدار یک فاکتور انعقادی منفرد انجام می‌شود. پلاسمای بیمار با یک پلاسمای دیگر که در یک فاکتور خاصی کمبود دارد، مخلوط می‌شود.  به این ترتیب پلاسمای بیمار تنها منبع فاکتور انعقادی است که در نمونه وجود دارد. سنجش فا...

امروزه چندین آزمایش مختلف برای ارزیابی عملکرد فاکتور فون ویلبراند وجود دارد. سنجش کوفاکتور ریستوستین (ristocetin cofactor assay) روش اولیه برای اندازه‌گیری فعالیت فاکتور فون ویلبراند برای چندین دهه بوده است. که در حال حاضر اغلب با استفاده از روش‌های مختلف با آزمون‌های دیگری جایگزین م...

آزمایش‌های زیادی برای ارزیابی عملکرد پلاکت‌ها وجود دارد. تست "استاندارد طلایی" برای عملکرد پلاکت‌ها، آزمایشی است که توانایی پلاکت‌ها را برای تجمع در پاسخ به آگونیست‌هایی که پلاکت‌ها را فعال می‌کنند، ارزیابی می‌کند. این آزمایش در یک ابزار تخصصی به نام آگرگومت...