اصول و روش‌های نشان دادن قارچ‌ها در نمونه‌های کلینیکی – آزمایش مستقیم و کشت (بخش پنجم)

تهیه و تنظیم: دکتر محمد قهری

طبقه‌بندی سلول‌های مخمری بر اساس اندازه‌ی آن‌ها

۹-۱-۱-۱- مخمرهای با اندازه ی سلولی کوچک (۲ تا ۵ میکرون)

قارچ‌های مخمری و شبه مخمری که در طبقه‌بندی مخمرهای کوچک قرار می‌گیرند شامل کاندیدا گلابراتا، هیستوپلاسما کپسولاتوم، پنموسیستیس جیرووسی، گونه‌های مالاسزیا و گونه‌های کمپلکس اسپوروتریکس شنکئی می‌باشند. اندوسپورهای بدون جوانه‌ی کوکسیدیوئیدس در زمان پاره شدن اسفرول‌ها و هنگامی‌که به تنهایی دیده می‌شوند نیز در این طبقه قرار می‌گیرند. فرم مخمری قارچ دو شکلی پنی سیلیوم مارنفئی که اولین بار در آسیای جنوب شرقی دیده شد نیز در همین حد و اندازه  می‌باشد.

کاندیدا گلابراتا را با توجه به اندازه‌ی کوچکتر آن و ناتوانی‌اش در تولید هایفی یا سودوهایفی می‌توان از لحاظ مرفولوژیک از سایر گونه‌های کاندیدا تشخیص داد. این قارچ مانند سایر گونه‌های کاندیدا بلاستوکونیدی تولید می‌کند، در کشت کلنی‌های مخمری کرم رنگ تیپیک ایجاد می‌کند و معمولا موجب یک پاسخ التهابی حاد می‌شود. در بافت و خون می‌تواند به شکل عناصر خوشه‌ای داخل ماکروفاژها دیده شود و امکان اشتباه گرفتن با سلول‌های هیستوپلاسما کپسولاتوم نیز وجود دارد. هیستوپلاسما کپسولاتوم یک کپک دوشکلی گرمایی (thermal) است که در داخل بدن و نیز هنگامی‌که در شرایط آزمایشگاهی مشابه دمای بدن انکوبه می‌شود بصورت مخمری رشد می‌کند. فرم‌های مخمری این قارچ جوانه می‌زنند ولی عموما سودوهایفی تولید نمی‌کنند. در موارد نادری، هیستوپلاسما کپسولاتوم سودوهایفی‌های ابتدایی ایجاد می‌کنند. این موقعیت‌ها شامل اندوکاردیت عفونی و عفونت‌های توان فرسا در بیماران با نقص ایمنی اساسی (بسیار محسوس) مانند عفونت پیشرفته‌ی HIV است. هیستوپلاسما کپسولاتوم عموما پاسخ التهابی گرانولوماتوزی را موجب می‌شود. گرانولوم‌ها ممکن است نکروز دهنده یا غیر نکروز دهنده باشند. رنگ‌آمیزی‌های هیستوشیمی مانند GMS معمولا برای نشان دادن مخمرها در گرانولوم‌ها ضرورت دارد. در رنگ آمیزی H&E کلسیفیکاسیون‌ها در گرانولوم‌های کهنه و هیالینیزه شده با هیستوپلاسما اشتباه می‌شوند و بنابراین رنگ‌آمیزی‌های اختصاصی نظیر GMS توصیه می‌شوند. فرم‌های مخمری که در ماکروفاژها و دیگر فاگوسیت‌ها دیده می‌شوند ممکن است تنها پاسخ التهابی در میزبان دارای نقص ایمنی جدی باشند. این مخمرها گاهی اوقات در فاگوسیت‌ها در اسمیرهای خون محیطی بیماران مبتلا به فرم منتشره مشاهده می‌شوند. کلنی‌های کپکی در کشت در دمای بین ۲۸ الی ۳۰ درجه سانتیگراد (بطور متوسط ۳۰ درجه) رشد می‌کنند و ممکن است در طول یک هفته بعد از انکوباسیون و یا بعد از یک دوره انکوباسیون طولانی ظاهر شوند.

پنموسیستیس جیرووسی قارچی است که در محیط‌های کشت معمولی رشد نمی کند. فرم‌های کیستی این ارگانیسم به اشکال کروی می‌باشند و گاهی اوقات اشکال کروی کلاپس شده به نظر می‌رسند که در این حالت قابل اشتباه با هیستوپلاسما کپسولاتوم خواهند بود. هرچند که برخلاف هیستوپلاسما کپسولاتوم، پنموسیستیس جیرووسی جوانه نمی‌زند و دارای اجسام داخل کیستی کاراکتریستیک است که اگر دیده شود برای تشخیص این ارگانیسم پاتوگنومونیک می‌باشد. عفونت‌های ناشی از این ارگانیسم معمولا در بیماران با برخی انواع ایمیونوسوپرسیون رخ می‌دهد و بجز در موارد نادری بصورت پنمونی تظاهر می‌یابند. پاسخ التهابی در این بیماران حداقل است و آلوئل‌ها از ماده‌ی ائوزینوفیلیک و آمورف پر شده است. کیست‌ها را می‌توان با انواع مختلفی از رنگ‌ها از قبیل GMS، و CFW نشان داد. تست‌های DFA نیز مفید می‌باشند. یک پاسخ گرانولوماتوز مشابه با آنچه که در هیستوپلاسما دیده می‌شود ممکن است در بیمارانی که در حال بازسازی سیستم ایمنی هستند (immune reconstitution) یا در وضعیت‌های نقص ایمنی با شدت کمتر دیده شوند اما این حالت در مقایسه با آنچه در بالا شرح داده شد بسیار کمتر شایع است.

گونه‌های مالاسزیا ارگانیسم‌های کومنسال شایع پوست هستند اما عارضه‌ی تینا ورسیکالر را نیز ایجاد می‌کنند. این ارگانیسم‌ها می‌توانند غالبا فونژمی مرتبط با درمان با فرآورده‌های حاوی لیپید ایجاد کنند. مرفولوژی قارچ به حالت بیماری بستگی دارد. فرم‌های کروی، جوانه‌دار و قطعات کوتاه هایفی در تینا ورسیکالر دیده می‌شود. در مقابل مخمرهای کوچک و بیضی شکل (اکثرا کمتر یا مساوی ۲ میکرون) با یک جوانه‌ی تک قطبی در بافت ریه یا در اسمیر خون محیطی در بیماران فونژمیک دیده می‌شوند. این نیز فرمی است که بر روی پوست در حالت کومنسال نرمال دیده می‌شود. اگرچه در تمام مخمرهای جوانه‌دار آشکار و واضح نیست اما آزمایش دقیق پایه (قاعده) جوانه گاهی اوقات شواهد آشکار آثار دیواره‌ی سلولی ضخیم شده که تشکیل یقه (collarette) می‌دهد را نشان می‌دهد. قاعده‌ی جوانه بصورت مشخصی پهن است. اعضای کمپلکس مالاسزیا فورفور در محیط کشت بصورت مخمر رشد می‌کنند اما برای رشد خود به مکمل‌های اسید چرب با زنجیره‌ی بلند نیاز دارند. برای نیل به این منظور لازم است سطح آگار با روغن زیتون استریل پوشانده شود. روش‌های جایگزین در بخش ۱۰/۲/۴ بحث شده است. مالاسزیا پکی درماتیس گونه‌ای از جنس مالاسزیا است که به لیپید نیاز ندارد.

کمپلکس گونه‌های اسپوروتریکس بطور برجسته‌ای موجب عفونت پوست و زیرپوست می‌شوند اما بندرت بیماری ریوی یا منتشره ممکن است مشاهده شود. در بسیاری از موارد آشکار کردن قارچ در نمونه به کمک آزمایش مستقیم میکروسکپی کار سختی است و در صورتی‌که دیده شود می‌تواند به شکل مخمرهای جوانه‌دار، کروی یا فرم‌های دراز شده (که به اجسام سیگاری شکل موسوم هستند) ظاهر شوند. کمپلکس گونه‌های اسپوروتریکس یک پاسخ پیوگرانولوماتوز را موجب می‌شوند (یعنی یک مخلوط تقریبا مساوی از نظر التهاب نوتروفیلیک و التهاب گرانولوماتوز غیرنکروزی). کلنی‌های کپکی که در دمای متوسط ۳۰ درجه سانتیگراد رشد می‌کنند، ممکن است از ابتدا یک ظاهر شبه مخمری داشته باشند. این کلنی‌ها غالبا در اثر انکوباسیون طولانی پیگمانتاسیون تیره پیدا می‌کنند.

جوانترین اندوسپور کوکسیدیوئیدس در طیف مخمرهای با اندازه‌ی کوچک قرار می‌گیرند. این سلول‌ها در مواقعی‌ که اسفرول‌های بالغ پاره می‌شوند در نمونه‌های آزمایش مستقیم یا آزمایش هیستولوژیکال دیده می‌شوند. آن‌ها جوانه نمی‌زنند اما در نمونه‌هایی که فاقد اسفرول‌های بالغ یا نسبتا بالغ شده هستند ممکن است تشخیص آن‌ها از مخمرهای کوچک و بدون جوانه مشکل  و غیرممکن باشد.

اندوسپورها اکثر اوقات در نمونه‌های تنفسی دیده می‌شوند اما در بیماری منتشره ممکن است در هر محلی مشاهده شوتد. گونه‌های کوکسیدیوئیدس پاسخ‌های گرانولوماتوز را موجب می‌شوند و معمولا نکروز دهنده هستند و ائوزینوفیل‌های پراکنده نیز ممکن است دیده شوند. گونه‌های کوکسیدیوئیدس در آزمایشگاه به سرعت به صورت کپک پشمی در کشت رشد می‌کنند.

پنی سیلیوم مارنفئی یک قارچ دیمورفیک حرارتی است که از لحاظ جغرافیایی محدود به آسیای جنوب شرقی و بخش‌هایی از چین و هند است. پنی سیلیوز حاصل از این قارچ بطور برجسته‌ای در بیماران مبتلا به ایدز دیده می‌شود که در آن‌ها بیماری را بوجود می‌آورد که یادآور هیستوپلاسموز منتشره در میزبان دارای نقص ایمنی است. فرم‌های آرتروکونیدیال کوچک و دراز ممکن است در آزمایش میکروسکپی نمونه‌های کلینیکی دیده شوند. این سلول‌ها جوانه نمی‌زنند اما بعوض آن یک دیواره‌ی عرضی داخلی کاراکتریستیک نشان می‌دهند. این قارچ بشکل یک کلنی تیپیک پنی سیلیوم در دمای متوسط ۳۰ درجه‌ی سانتیگراد رشد می‌کند و پیگمان قرمز رنگ تا آلبالویی رنگ تولید می‌کند که به داخل آگار نفوذ می‌کند. برخی دیگر از گونه‌های ساپروفیتیک پنی‌سیلیوم نیز پیگمان قرمز در پشت کلنی نشان می‌دهند.

۹-۱-۱-۲- مخمرهای با اندازه سلولی متوسط (۶ الی ۱۵ میکرون)

شایع‌ترین مخمرهایی که در این طبقه قرار می‌گیرند شامل گونه‌های کاندیدا غیر از گلابراتا، کریپتوکوکوس نئوفرمنس، هیستوپلاسما دوبوئیزی، و بلاستومایسس درماتیتیدیس می‌باشند. اجسام موریفرم یا اسکلروتیک که در کروموبلاستومایکوزیس دیده می‌شود و فرم‌های شبه مخمری اگزوفیالا، عناصر قارچی دیماتیاسئوس (فئوئید) هستند که از نظر اندازه‌ی سلولی در این طیف قرار می‌گیرند. اسفرول‌های نابالغ در کوکسیدیوئیدومایکوزیس نیز شبیه به مخمرها بوده و در این طبقه قرار می‌گیرند.

گونه‌های کاندیدا (غیر از کاندیدا گلابراتا) به لحاظ مرفولوژی در آزمایش مستقیم میکروسکپی از یکدیگر قابل تشخیص نیستند. اکثریت این گونه‌ها در اندازه‌ی ۵ تا ۶ میکرون هستند که با مخمرهایی که در دامنه‌ی بالایی در طیف مخمرهای کوچک اندازه قرار می‌گیرند، با یکدیگر همپوشانی پیدا می‌کنند. بسته به گونه‌ی آن‌ها، کاندیداها سودوهایفی و یا هایفی حقیقی تولید می‌کنند. کاندیدا موجب برانگیختن یک پاسخ نوتروفیلیک نسبت به عفونت حاصله می‌نماید. یک استثنا در این مورد کاندیدیازیس هپاتوسپلنیک است که در آن التهاب گرانولوماتوز مشاهده می‌شود.

کریپتوکوکوس نئوفرمنس یک علت مهم مننژیت و بیماری منتشره در افراد دارای اختلال و نقص در سیستم ایمنی است. این مخمر همچنین در افرادی که سیستم ایمنی شایسته دارند عفونت ریوی خود بخود محدود شونده (مانند کریپتوکوکوما) ایجاد می‌کند. کریپتوکوکوس گتی (Cr. gattii) یک گونه کریپتوکوکوس پاتوژن نوپدید است که از جهات زیادی شبیه به کریپتوکوکوس نئوفرمنس می‌باشد اما می‌تواند در میزبانانی که سیستم ایمنی شایسته دارند مننژیت ایجاد کند. پاسخ التهابی در میزبانان دارای نقص ایمنی خاموش است و شامل سلول‌های نوتروفیلی و سلول‌های تک هسته‌ای نظیر ماکروفاژها است. یک پاسخ گرانولوماتوز اغلب با نکروز فراوان در کریپتوکوکوما دیده می‌شود. این قارچ به صورت مخمر جوانه‌دار وجود دارد که عمده‌ترین ویژگی کاراکتریستیک آن کپسول آشکار و واضح آن است. این کپسول پلی ساکاریدی را می‌توان در آزمایش مرکب چین نشان داد و یا با استفاده از رنگ‌آمیزی‌های هیستوشیمیایی مانند موسیکارمین یا آلسین بلو (Alcian blue) آن را بهتر مشاهده کرد. رنگ فونتانا-ماسون که ملانین موجود در دیواره سلولی را رنگ می‌کند موجب می‌شود که قارچ سیاه رنگ دیده شود. ممکن است در بعضی موارد ایزوله‌هایی با کپسول نازک‌تر (ضخامت کپسولی آن‌ها کاهش یافته است) ممکن است مشاهده شوند (واریانت‌های موسوم به فاقد کپسول).  قاعده و یا پایه‌ی جوانه‌ی کریپتوکوکوس به طور مشخصی باریک است (pinched). سلول‌های کریپتوکوکوس از نظر اندازه متغیر هستند (۲ تا ۱۵ میکرون) و شامل انواع کوچک، کوچک تا متوسط، و فرم‌های مخمری با اندازه‌ی متوسط هستند. بنابراین همانند کاندیدا یک همپوشانی در بین طبقه‌بندی مخمرها از نظر اندازه وجود دارد. گونه‌های کریپتوکوکوس عموما سودوهایفی تشکیل نمی‌دهند اما بندرت و گه‌گاه ممکن است سودوهایفی هم در آن‌ها مشاهده شود. این مسئله برای شناسایی اهمیت دارد زیرا فرم کوچک ممکن است برای افتراق از هیستوپلاسما و سایر مخمرهای کوچک اندازه، یک معضل تشخیصی ایجاد کند. گونه‌های کریپتوکوکوس در حال رشد محتوی مقادیر کمی ملانین در دیواره‌ی سلولی خود هستند و با میکروسکوپ نوری این مسئله قابل تشخیص نیست و رنگ‌آمیزی فونتانا-ماسون را می‌توان برای شناسایی آن‌ها بکار برد، هرچند که تمام ایزوله‌ها با رنگ فونتانا-ماسون رنگ نمی‌گیرند ولی آن‌هایی که رنگ را به خود می‌گیرند سیاه دیده می‌شوند.

بلاستومایسس درماتیتیدیس که عموما در لبه‌ی بزرگتر جدول مخمرهای با اندازه‌ی متوسط قرار می‌گیرد یک پاتوژن آندمیک دیمورفیک حرارتی است که موجب بیماری ریوی می‌شود اما انتشار آن به نواحی دیگر مثل پوست، یا استخوان نیز اتفاق می‌افتد. بلاستومایسس موجب بروز یک پاسخ التهابی پیوگرانولوماتوز می‌شود. این ارگانیسم بوسیله‌ی ظاهر مضاعف دیواره‌ی سلولی و جوانه با اتصال پهن مشخص می‌شود. بلاستومایسس هنگام جداسازی و کشت در دمای متوسط ۳۰ درجه سانتیگراد بصورت کپک رشد می‌کند. قارچ‌های دیگری وجود دارند که ممکن است با بلاستومایسس اشتباه شوند و البته با شیوع کمتری در کلینیک با آن‌ها برخورد می‌کنیم. این قارچ‌ها شامل Locazia loboi، و هیستوپلاسما دوبوئیزی (H. duboisii) می‌باشند. لوکازیا لوبوئی (عامل لوبومایکوزیس) دارای دیواره‌‍‌های سلولی با دیواره‌ی مضاعف مشابه بلاستومایسس هستند اما ویژگی خاص آن این است که سلول‌ها به صورت زنجیره‌های خطی قرار می‌گیرند که یک شکل متمایز و افتراق دهنده است.

هیستوپلاسما دوبوئیزی عامل اتیولوژیک هیستوپلاسموزیس آفریقایی است که دارای دیواره‌ی سلولی ضخیمی است همراه با جوانه‌ی لیمویی شکل و با اتصال باریک به سلول مادری که بصورت متصل به آن باقی می‌ماند تا زمانی‌که اندازه‌ی آن به اندازه‌ی سلول مادری برسد و بنابراین به شکلی که موسوم است به ساعت شنی (hourglass) دیده می‌شود که ویژگی خاص این ارگانیسم قارچی است.

عوامل مهم کروموبلاستومایکوزیس شامل فیالوفورا وروکوزا، کلادوفیالوفورا کاریونی، و فونسکا پدروزوئی همگی به صورت کپک‌های رنگی دیماتیاسئوس با ظاهر مخملی و به صورت کند رشد ظاهر می‌شوند. عفونت در پوست و نسج زیر پوست ایجاد می‌شود. پاسخ التهابی شبیه آنچه در کمپلکس گونه‌های اسپوروتریکس شنکئی رخ می‌دهد به صورت واکنش پیوگرانولوماتوز است. اجسام موریفرم یا اجسام اسکلروتیک گاهی به سکه‌های مسی شبیه هستند و ساختمان‌های کروی هستند که به یکدیگر متصل شده و دارای دیواره‌های عرضی داخلی می‌باشند. این ساختمان‌ها فاقد جوانه‌اند. بوسیله ی میکروسکوپ نوری معمولی به سهولت می‌توان طبیعت دیماتیاسئوس بودن این قارچ‌ها را نشان داد. برای تائید اینکه این قارچ‌ها از دیماتیاسئوس‌ها هستند می‌توان از رنگ‌آمیزی فونتانا-ماسون کمک گرفت ولی معمولا ضرورت ندارد. اگزوفیالا درماتیتیدیس یا کمپلکس گونه‌های اگزوفیالا جینسلمی موجب فئوهایفومایکوزیس و کیست فئوهایفومایکوتیک می‌شوند. این قارچ‌ها در بافت به صورت شبه مخمری و عناصر سودوهایفال ظاهر می‌شوند و بنابراین با گونه‌های کاندیدا قابل اشتباه می‌باشند.

پاسخ التهابی با توجه به وضعیت سیستم ایمنی مشخص می‌شود. در میزبان ایمیونوکامپرومایزد که به فئوهایفومایکوز آشکاری مبتلا شده است پاسخ التهابی بصورت بسیار مختصر شده دیده می‌شود. در مقابل، کیست فئوهایفومایکوتیک شامل التهاب گرانولوماتوز همراه با نکروز است و معمولا در بیماران با سیستم ایمنی شایسته به دنبال تلقیح تروماتیک قارچ دیده می‌شود. بررسی دقیق عناصر قارچی می‌تواند پیگمان را نشان دهد که از فرم‌های روشن یا تیره تا کاملا آشکار و واضح متنوع است. این مسئله در مقاطع هیستولوژیکال می‌تواند با رنگ‌آمیزی فونتانا-ماسون تائید شود. گونه‌های اگزوفیالا اغلب در کشت‌های اولیه به صورت کلنی‌های شبه مخمری، موکوئید، دیماتیاسئوس (فئوئید) رشد می‌کنند که سپس در اثر نگهداری بیشتر به فرم کپک مخملی شکلی در می آیند.

هنگامی‌که یک اسفرول کوکسیدیوئیدس پاره می‌شود اندوسپورهای آزاد شده ممکن است با مخمرهای کوچک اشتباه گرفته شوند اگرچه اینها جوانه نمی‌زنند. برخی از این اندوسپورها شروع به بزرگ شدن می‌کنند و در این مرحله اسفرول‌های نابالغی هستند که می‌توانند با مخمرهای با اندازه‌های متوسط (عوامل کروموبلاستومایکوزیس، بلاستومایسس درماتیتیدیس، کریپتوکوکوس نئوفرمنس، گونه های کاندیدا غیر از گلابراتا، گونه‌های اگزوفیالا، و هیستوپلاسما دوبوئیزی) اشتباه شوند. کلیدهای تشخیص کوکسیدیوئیدس در این سناریو شامل حضور هر دو فرم‌های کوچک و متوسط است، هرچند که چنین منظره‌ای در کریپتوکوکوس نیز دیده می‌شود. اسفرول‌های نابالغ کوکسیدیوئیدس گاهی اوقات طرح‌های تقسیمی داخلی نشان می‌دهند که شواهد اندوسپورولاسیون اولیه است.

هیستوپلاسما دوبوئیزی عامل هیستوپلاسموز آفریقایی است که یک نوع میکوز پیشرونده‌ی مزمن می‌باشد و موجب یک پاسخ گرانولوماتوز می‌گردد. فرم‌های مخمری به اشکال کروی تا بیضوی دیده می‌شوند و دارای دیواره‌ی سلولی ضخیم می‎باشند. اکثر این سلول‌ها ۸ الی ۱۵ میکرون قطر دارند اما گاهی اوقات فرم‌های مخمری غول آسا تا اندازه‌ی ۱۵۰ میکرون نیز مشاهده می‌شوند. سلول‌های دختری اغلب در اتصال با سلول مادری باقی می‌مانند تا کاملا بزرگ شوند و منظره‌ای شبیه به ساعت شنی یا عدد ۸ را به نمایش می‌گذارند. این سلول‌ها  به دلیل اندازه‌ی آن‌ها و دیواره‌ی سلولی ضخیمی که دارند ممکن است با بلاستومایسس درماتیتیدیس اشتباه شوند، اگرچه با بررسی دقیق‌تر یک جوانه با پایه‌ی باریکتر از آن چیزی که در بلاستومایسس درماتیتیدیس است در اینجا وجود دارد. تشخیص مرفولوژیک این قارچ در کشت نگهداری شده در دمای ۳۰ درجه‌ی سانتیگراد از هیستوپلاسما کپسولاتوم ممکن نیست.

۹-۱-۱-۳- مخمرهای با اندازه‌ی سلولی بزرگ (بیشتر از ۱۵ میکرون)

مخمرها و شبه مخمرهای کمی در این طبقه‌بندی از نظر اندازه‌ی سلولی قرار دارند. این عوامل شامل اسفرول‌های سالم و دست نخورده (intact) گونه‌های کوکسیدیوئیدس (کوکسیدیوئیدس ایمیتیس و کوکسیدیوئیدس پوساداسی) و سلول‌های مخمری چند قطبی که در پاراکوکسیدیوئیدس برازیلینسیس و کوکرومایسس رکورواتوس هر دو دیده می‌شوند، می‌گردد. عوامل قارچی نادرتری از قبیل رینوسپوریدیوم سیبری و امونسیا کرزنس (Emmonsia crescens) نیز در این طبقه قرار می‌گیرند. قارچ‌های فوق‌الذکر به ترتیب عامل رینوسپوریدیوزیس و آدیاسپیرومایکوزیس می‌باشند. این ارگانیسم‌های نادر در اینجا مورد بحث قرار نمی‌گیرند.

گونه‌های کوکسیدیوئیدس اغلب موجب عفونت‌های تنفسی می‌شوند اما در صورت انتشار عفونت ممکن است هر ارگانی درگیر شود. اسفرول‌های سالم به قطر ۲۰ الی ۲۰۰ میکرون هستند و ساختمانی کروی دارند که مملو از اندوسپورها است. این فرم برای کوکسیدیوئیدومایکوزیس پاتوگنومونیک است. کوکسیدیوئیدومایکوزیس باعث برانگیخته شدن یک پاسخ گرانولوماتوز می‌شود که معمولا شامل مواد نکروتیک است. وجود ائوزینوفیل‌ها در حضور یک بیماری فعال مسئله قابل توجهی است. گرانولوم‌های قدیمی مربوط به یک بیماری قدیمی عامل لزیون‌های سکه‌ای است که در رادیوگرافی سینه دیده می‌شود و باید از بدخیمی افتراق داده شود. گونه‌های کوکسیدیوئیدس در محیط‌های کشت از جمله در محیط‌های کشت باکتریال رشد سریعی دارند و معمولا به صورت کپک‌های سفید پشمی دیده می‌شوند، هرچند که واریانت‌های دیگری نیز ممکن است دیده شوند.

پاراکوکسیدیوئیدس برازیلینسیس اغلب عفونت‌هایی در سر و گردن بویژه در مخاط دهان، و یا در ریه‌ها ایجاد می‌کند اما همچنین ممکن است در سایر نواحی بدن بیماری ایجاد کند. پاراکوکسیدیوئیدس یک فرم پاتوگنومونیک ایجاد می‌کند (فرمان کشتی). اگر این فرم در آزمایش مستقیم میکروسکپی در نمونه‌ی بیمار دیده شود شناسایی در سطح گونه را امکان‌پذیر می‌سازد.

این فرم شامل یک سلول کونیدی زای بزرگ است (سلول مخمر مادری) و بسیاری از سلول‌های بلاستوکونیدی (سلول‌های مخمری دختری) که اطراف آن را احاطه کرده‌اند. ارتباط و اتصال بین سلول مادر و دختر باریک است (یک جوانه با گردن باریک). پاراکوکسیدیوئیدس یک پاتوژن قارچی دیمورفیک است که در شرایط انکوباسیون در دمای ۳۰ درجه‌ی سانتیگراد به صورت کپک رشد می‌کند. سلول‌های مخمری ممکن است به کوچکی ۲ میکرون هم باشند و همچنان جوانه‌های چندتایی را در اطراف خود نشان دهند.

کوکرومایسس رکورواتوس یک قارچ موکوراسئوس و دیمورفیک حرارتی است که ممکن است عفونت‌های مهلک در بیماران مستعد ایجاد نماید. در بدن میزبان و در شرایط انکوباسیون در دمای ۳۷ درجه‌ی سانتیگراد به شکل سلول‌های مخمری با دیواره‌ی نازک، کروی و بزرگ به قطر ۳۰ الی ۹۰ میکرون مشاهده می‌شود. برخی از این سلول‌ها ممکن است جوانه‌های چند قطبی مشابه آنچه که در پاراکوکسیدیوئیدومایکوزیس دیده می‌شود، نشان دهند. همچنین اغلب اوقات با اسفرول‌های گونه‌های کوکسیدیوئیدس اشتباه می‌شوند. در دمای ۲۵ درجه‌ی سانتیگراد فرم رشته‌ای (فیلامنتوس) ساختمان‌های میوه‌ای تولید می‌کنند که شامل یک وزیکول، ساقه‎های رونده و برگشتی، اسپورانژیوم‌های کروی و اسپورانژیوسپورها و همچنین زیگوسپورها است.