مطالعه موردی بیمار شماره ۰۷ ، تشخیص شما چیست؟

مالاریا. وجود بیش از یک سلول حلقه ای شکل درون گلبول‌های قرمز قویا  پلاسمودیوم فالسیپاروم را مطرح می کند.

کم خونی که عمدتا به دلیل همولیز گلبول‌های قرمز آلوده است. اما به دلیل همولیز ایمنی، اسپلنومگالی و اختلال در تولید مغز استخوان نیز رخ می‌دهد.

ترومبوسیتوپنی تقریباً همیشه وجود دارد و تا حدی ناشی از اسپلنومگالی است.

انعقاد داخل عروقی منتشر با درجه پایین نیز می‌تواند رخ دهد که ممکن است در عفونت ، شدید واقع شود.

لکوپنی ممکن است در اثر اسپلنومگالی ایجاد شود.

بروز هیپرگاماگلوبولینمی معمول است.

عفونت مزمن مالاریا ممکن است منجر به اسپلنومگالی (اسپلنومگالی گرمسیری)  شود  و تحریک  مزمن سیستم ایمنی ممکن است عاملی در ایجاد بدخیمی لنفوئید (به عنوان مثال لنفوم) باشد.

لکوسیتوز (نوتروفیلی) و مونوسیتوز نیز ممکن است رخ دهد.

پلاسمودیوم فالسیپاروم معمولاً در برابر کلروکین مقاوم است و بهتر است با کینین (با انفوزیون  وریدی در بیماران بدحال) درمان شود. اگر به مقاومت به کینین  مشکوک باشد ، باید از فنسیدار یا تتراسایکلین استفاده شود. مفلوکین و هالوفانترین نیز در حال حاضر برای  پلاسمودیوم فالسیپاروم توصیه می‌شود.

عفونت‌های ناشی از پلاسمودیوم اوال (P. ovale)، پلاسمودیوم ویواکس (P. vivax) و پلاسمودیوم مالاریه (P. malariae)  معمولاً خفیف تر هستند و مقاومت آن‌ها نسبت به کلروکین غیر معمول است.

شکل ۳ یک شیزونت بالغ از بیمار مبتلا به عفونت  پلاسمودیوم ویواکس را نشان می‌دهد.

شکل‌های ۴ و ۵ به ترتیب گامت‌های  پلاسمودیوم فالسیپاروم و  پلاسمودیوم ویواکس را نشان می‌دهند.