اسپوروتریکـوزیس

اسپوروتریکـوزیس: نمای بالینی اصلی اسپوروتریکوز عفونت جلدی و زیرجلدی مزمن می‌باشد، در این موارد لزیون‌ها با یک ندول سفت و سخت که بدوا متحرک است ولی بعدا بتدریج غیر متحرک می‌شود مشخص می‌گردد.
اسپوروتریکوزیس به اشکال بالینی مختلفی ظاهرمی‌شود. شکل کلاسیک بیماری فرم جلدی لنفاوی است که بدلیل شکل خاص ضایعه تشخیص آن براحتی امکان پذیرمی‌باشد. اشکال بالینی دیگر، مانند پلاک‌های زگیلی شکل لوکالیزه، ضایعات کوچک و متحرک پوستی و موارد منتشره که گاهی اوقات با گرفتاری استخوان‌ها و احشاء داخلی همراه است نیز مشاهده می‌شود که تشخیص این اشکال عمدتا متکی به روش‌های آزمایشگاهی است.

کلنی اسپوروتریکس معمولا بعد از 3تا5 روز رشد می‌کند، در ابتدای رشد شکل کلنی کاملا متنوع می‌باشد. معمولا کلنی‌های مربوط به کشت ضایعات جلدی و اسپیراسیون مایع مفصلی به رنگ قهوه‌ای تا سیاه مشاهده می‌شوند و در ابتدا براق بوده ولی سپس کرکدار می‌شوند.
کلنی‌های جوان حاصل از کشت ضایعات درهردمائی که انکوبه گردند، سفید رنگ، صاف و شبه مخمری بوده ولی با گذشت زمان چین‌دار و پوستی شده سپس مناطقی از آن تغییر رنگ داده و سیاه رنگ و رشته‌ای می‌گردند. برخی از کلنی‌ها سفید و صاف باقی می‌مانند (مشابه ژئوتریکوم).
رنگ کلنی ثابت نبوده و در استرین‌های مختلف متفاوت است. حتی با پاساژ یک استرین خاص رنگ کلنی تغییر می‌کند واغلب استرین‌ها با گذشت زمان سیاه‌رنگ می‌شوند.