برای کمک به تشخیص میاستنی گراویس (MG) و تمایز بین MG و سایر شرایط با علائم مشابه، از این آزمایش استفاده می‌شود.
هنگامی که فرد علائمی را نشان می دهد که MG را مطرح می‌کند، مانند افتادگی پلک، دو بینی، مشکل جویدن یا بلعیدن و یا ضعف در عضلات ارادی خاص.
نمونه خونی که از ورید بازویی گرفته شده است.
خیر.
آنتی بادی های گیرنده استیل کولین (AChR) آنتی بادی‌هایی هستند که توسط سیستم ایمنی تولید می‌شوند و به اشتباه پروتئین‌هایی به نام گیرنده‌های استیل کولین را که روی ماهیچه‌ها قرار دارند، هدف قرار می‌دهند. این ماهیچه‌ها به‌طور ارادی کنترل می‌شوند (معروف به فیبرهای عضلانی اسکلتی). این آزمایش، آنتی بادی های AChR را در خون شناسایی و اندازه‌گیری می‌کند.
حرکت عضلات از آنجا شروع می‌شود که یک تکانه در یک سلول عصب به انتهای عصب منتقل می‌شود و در آنجا باعث آزاد شدن ماده‌ی شیمیایی استیل کولین (انتقال دهنده عصبی) می‌شود که پیا‌م‌ها را بین انواع خاصی از سلول‌ها منتقل می‌کند.
استیل کولین از طریق شکاف بسیار کمی بین انتهای عصب و فیبرعضلانی عبور می‌کند (به این شکاف "اتصال عصبی عضلانی" گفته می‌شود). هنگامی که استیل کولین به فیبرعضلانی می‌رسد، به یکی از گیرنده‌های استیل کولین یا "ایستگاه‌های اتصال" متصل می‌شود و آن‌را فعال می‌کند و باعث انقباض عضلانی می‌گردد.
آنتی بادی های AChR با جلوگیری از فعال شدن گیرنده‌های استیل کولین، مانع از برقراری ارتباط بین اعصاب و عضلات اسکلتی می‌شوند؛ همچنین مانع از انقباض عضله شده و باعث خستگی سریع عضلات می‌گردند.
آنها این کار را به سه روش عمده انجام می‌دهند:
نتیجه نهایی این تداخل ایجاد میاستنی گراویس (MG) است که یک اختلال خود ایمنی مزمن می باشد که با وجود این آنتی بادی ها و اثرات آنها بر کنترل عضلات، مرتبط است.
آنتی بادی های AChR ممکن است به روش‌های مختلف شناسایی شود تا مکانیسم ایجاد کننده‌ی مشکل شناسایی شود و از آنتی بادی‌ها می‌توان به‌عنوان "اتصال دهنده" ، "مسدود کننده" یا "تعدیل کننده" نام برد.
با این حال معمولا تکنیکی که "اتصال" را اندازه‌گیری می‌کند انجام می‌شود. زیرا هنگامی‌که تست آنتی بادی اتصال مثبت باشد، معمولا نتایج دو تست دیگر نیز مثبت می‌باشند.
در صورتی که پزشک به شدت به میاستنی گراویس مشکوک باشد و آزمایش "اتصال" منفی باشد، از دو آزمایش دیگر کمک می‌گیرد.
آزمایش آنتی بادی گیرنده استیل کولین (AChR) برای کمک به تشخیص میاستنی گراویس (MG) و تشخیص آن از سایر شرایطی که ممکن است علائم مشابهی مانند خستگی مزمن عضلانی و ضعف ایجاد کنند، استفاده می‌شود.
سه نوع آنتی بادی AChR ممکن است آزمایش شود:
آزمایشی که آنتی بادی‌های اتصال دهنده را اندازه‌گیری می‌کند معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرد زیرا به‌طور کلی هنگامی‌که تست آنتی بادی اتصال مثبت باشد، نتایج دو تست دیگر نیز مثبت است و حالت عکس آن به‌ندرت اتفاق می‌افتد.
دو آزمایش دیگر ممکن است هنگامی استفاده شود که پزشک به شدت به میاستنی گراویس مشکوک باشد و آزمایش آنتی بادی "اتصال"، منفی بوده باشد.
یک یا چند مورد از این تست های آنتی بادی AChR ممکن است به‌عنوان بخشی از یک پنل آزمایشی انجام شوند که همچنین ممکن است شامل تست آنتی بادی عضله مخطط برای کمک به تشخیص باشد.
اگر نتایج آزمایش آنتی بادی AChR طبیعی باشد اما پزشک شدیداً به میاستنی گراویس مشکوک باشد، ممکن است آزمایش آنتی بادی ضد MuSK (تیروزین کیناز مخصوص عضله) نیز انجام شود.
افراد مبتلا به MG، غده تیموس بزرگ شده دارند و ممکن است تیموما داشته باشند (به‌طور معمول تومورهای خوش خیم تیموس). تیموس در زیر استخوان سینه قرار دارد و در دوران کودکی بخشی فعال از سیستم ایمنی بدن است اما معمولا در سال‌های نوجوانی فعالیت کم‌تری دارد. اگر تیموما تشخیص داده شود، مثلاً در حین انجام توموگرافی کامپیوتری قفسه سینه (CT) که به دلیلی متفاوت انجام شده است، بعضاً ممکن است از آزمایش آنتی بادی AChR برای تعیین اینکه آیا این افراد آنتی بادی تولید کرده‌اند، استفاده شود.
آزمایش آنتی بادی AChR ممکن است در صورت وجود علائم و نشانه‌هایی که میاستنی گراویس را نشان می‌دهد، انجام شود؛ مانند:
در بیماران مبتلا به میاستنی گراویس، ممکن است آزمایشات مکرر آنتی بادی AChR برای نظارت بر پاسخ به درمان، مدیریت در هدایت بیماری یا ارزیابی خطر انتقال آنتی بادی AChR از مادر به فرزند (داخل رحم)، انجام شود.
هنگامی که در حین انجام تصویربرداری، وجود تیموما تشخیص داده شد، ممکن است آزمایش آنتی بادی AChR انجام شود.
آنتی بادی های AChR به‌طور معمول در خون وجود ندارند. آنها اتوآنتی بادی هستند و وجود آنها نشان دهنده پاسخ خود ایمنی است. اگر آنتی بادی AChR و علائم میاستنی گراویس (MG) دارید، احتمالاً این بیماری را دارید. میزان افزایش آنتی بادی های AChR، شدت بیماری را در زمان تشخیص پیش‌بینی نمی‌کند. با این حال تغییر در غلظت آنتی بادی AChR با گذشت زمان ممکن است به اطلاع‌رسانی در مورد اثربخشی درمان یا پیش‌بینی عود بیماری کمک کند. بنابراین ممکن است در بعضی موارد تکرار آزمایش آنتی بادی های AChR درخواست شود.
آنتی بادی های AChR ممکن است در برخی انواع تیموما، در افرادی که تحت درمان با داروهایی مانند پنی سیلامین، با برخی سرطان های سلول کوچک ریه، با بیماری خود ایمنی کبدی، با سندرم گیلن- باره و با سندرم میاستنی Lambert-Eaton (حالتی مرتبط با تداخل در آزاد سازی استیل کولین از انتهای عصب) نیز مثبت باشد.
نتیجه آزمایش منفی، MG را رد نمی‌کند. حداکثر 50٪ از کسانی که MG چشمی دارند (فقط بر روی عضلات مربوط به چشم تأثیر می‌گذارد) و حدود ۱۵-۱۰٪ از افرادی که MG عمومی دارند، از نظر آنتی بادی AChR منفی خواهند بود.
تکرار آزمایش آنتی بادی های AChR در کسانی كه در ابتدا نتایج منفی دارند ممكن است مفید باشد زیرا با پیشرفت بیماری غلظت آنتی بادی افزایش می‌یابد و در انتها، نتیجه آزمایش وجود آنتی بادی AChR، مثبت می‌شود.
نتایج دیگر آزمایشات برای اتوآنتی بادی‌ها مانند آزمایش آنتی بادی ضد MuSK (کیناز مخصوص عضله)، آزمایش آنتی بادی ضد LRP4 (پروتئین ۴ مربوط به گیرنده LDL) و آزمایش آنتی بادی ضد عضله مخطط نیز ممکن است در تشخیص نقش داشته باشند.
بیشتر افرادی که به آن مبتلا هستند، با درمان و نظارت می‌توانند زندگی طبیعی یا تقریباً طبیعی داشته باشند. یکی از جدی‌ترین عوارض، بحران میاستنی تنفسی است که می‌تواند هنگامی رخ دهد که عضلات کنترل کننده تنفس ضعیف شوند. این می‌تواند یک فوریت پزشکی باشد و اغلب نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد.
خیر، گیرنده‌های قلب و عضلات صاف (هضم کننده) با عضلات اسکلتی متفاوت هستند؛ بنابراین تحت تأثیر تشکیل آنتی بادی های AChR قرار نمی‌گیرند.
خیر، علت MG مشخص نیست و بنابراین شرایط قابل پیشگیری نیست.
MG مسری نیست، اما یک زن باردار با MG می‌تواند برخی از آنتی بادی های AChR خود را به جنین منتقل کند. این امر باعث می‌شود تا چند هفته پس از تولد، نوزاد تازه متولد شده علائم MG را در داشته باشد.
به عنوان یک فرایند خود ایمنی، خیر. برخی از افراد ممکن است نقص ژنتیکی داشته باشند که باعث سندرم میاستنی مادرزادی شود (بیماری با علائم مشابه).
استفاده از داروهایی مانند سوکسینیل کولین می‌تواند آنتی بادی های AChR را افزایش دهد. افرادی که MG دارند به احتمال زیاد دچار سایر اختلالات خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس نیز می‌شوند. درمان‌های رادیواکتیو که اخیرا انجام شده، می‌توانند در این آزمایش اختلال ایجاد کنند.