پس از شروع درمان دیگوکسین در فواصل منظم برای اطمینان از این که سطح دارو در محدوده درمانی است. (نه خیلی کم و نه بیش از حد که تولید مسمومیت نماید)
نمونه خون که از ورید بازو گرفته می‌شود.
به آماده سازی خاصی نیاز نیست، اما زمان جمع‌آوری نمونه مهم است و ممکن است از شما خواسته شود که چند ساعت (به طور معمول ۶ تا ۸ ساعت) بعد از مصرف آخرین دوز دیگوکسین، برای خون‌گیری آماده باشید. هنگام خون‌گیری زمان مصرف آخرین دوز داروی خود را به پرسنل نمونه‌‌گیر اعلام بفرمائید.
دیگوکسین دارویی است که برای درمان نارسایی قلب و تظیم ریتم غیر طبیعی قلب استفاده می‌شود. نارسایی قلبی، از جمله نارسایی احتقانی قلب (CHF)، باعث می‌شود عملکرد قلب در گردش خون موثر نباشد. در نتیجه، خون به پاها، دست‌ها، ریه‌ها و کبد بر‌می‌گردد و باعث تورم، تنگی نفس و خستگی می‌شود. این آزمایش میزان دیگوکسین در خون را اندازه‌گیری می‌کند.
دیگوکسین برای تسکین برخی علائم نارسایی قلبی درخواست می‌شود. انقباضات قلب را تقویت می‌کند و به آن کمک می‌کند تا خون را به‌طور موثرتری پمپاژ کند. دیگوکسین همچنین به کنترل ضربان قلب و تنظیم ریتم‌های غیر طبیعی قلب معروف به آریتمی کمک می‌کند. این دارو نارسایی قلبی یا آریتمی را که وضعیت‌های مزمن و طولانی مدتی هستند درمان نمی‌کند اما می‌تواند علائم بیماری را در کنار رژیم غذایی، ورزش و سایر داروها مدیریت کند.
سطح دیگوکسین باید پایش شود زیرا این دارو محدوده ایمنی کمی دارد. اگر سطح خونی دارو خیلی کم باشد، علائم بیماری ممکن است عود کنند. اگر سطح دارو بیش از حد بالا باشد، ممکن است سمیت ایجاد شود. دوز دیگوکسین بر اساس سطح اندازه‌گیری شده (در آزمایشگاه) تنظیم می‌شود.
آزمایش دیگوکسین برای کنترل سطح دارو در خون استفاده می‌شود. دوز دیگوکسین تجویز شده باتوجه به سطح اندازه‌گیری شده در خون تنظیم می‌شود. پزشک شما ممکن است هنگام شروع درمان، یک یا چند آزمایش دیگوکسین را برای تعیین میزان دوز اولیه در محدوده درمانی درخواست کند و سپس آن را در فواصل منظم برای اطمینان از حفظ سطح درمانی، تکرار نماید. همچنین ممکن است از آزمایش دیگوکسین برای تعیین این که آیا علائم به دلیل ناکافی بودن مقدار دارو یا مسمومیت با دیگوکسین است استفاده شود.
پزشک برای اطمینان از دوز صحیح، آزمایش اندازه‌گیری دیگوکسین را در آغاز درمان دارویی درخواست می‌کند. تقریباً یک تا دو هفته طول می‌کشد تا دارو به یک سطح ثابت در خون و در اندام مورد نظر یعنی قلب برسد. آزمایشی که در این زمان انجام می‌شود با دقت بیش‌تری تعیین می‌کند که آیا مقدار مناسب دیگوکسین دریافت می‌کنید یا خیر.
پس از این که دوز دارو تعیین شد، برای پایش روتین بر سطح دیگوکسین، با تکرار آزمایش در فواصل زمانی خاصی که پزشک دستور می‌دهد، دوز صحیح تحت نظارت و تأیید قرار می‌گیرد.
در صورتی که از دارو استفاده می‌کنید اما علائم و نشانه‌های نارسایی قلبی مانند:
همچنان وجود دارد، ممکن است تردید در مورد سطوح پائین دارو وجود داشته باشد که در این صورت تست درخواست می‌شود.
آزمایش در صورت مشکوک بودن به مسمومیت و داشتن علائم و نشانه‌هایی مانند:
نیز انجام می‌شود.
تغییر در وضعیت سلامتی می‌تواند بر سطح دیگوکسین و توانایی آن در کنترل علائم تأثیر بگذارد. در صورت داشتن شرایطی که ممکن است بر سطح خون و اثربخشی دیگوکسین تأثیر بگذارد، از جمله مشکلات کلیوی یا تیروئید، سرطان یا بیماری معده یا روده، ممکن است آزمایش دیگوکسین انجام شود و در صورت لزوم دوز دارو تنظیم شود.
برای نارسایی احتقانی قلب، محدوده درمانی ممکن است بین ۰/۵ تا ۰/۸ نانوگرم در میلی‌لیتر (ng /ml) باشد. پاسخ هر فرد به داروها متفاوت است. عوامل زیادی از جمله عملکرد کلیه و استفاده از سایر داروها ممکن است در این امر دخیل باشد. اگر علائم شما بهبود نیافت یا عوارض جانبی مشاهده کردید، ممکن است نیاز باشد پزشک دوز دیگوکسین را با توجه به نیاز شما افزایش یا کاهش دهد.
در صورت تجویز دیگوکسین، شما باید با پزشک و داروساز درمورد داروهای تجویز شده وداروهای بدون نسخه، مکمل‌های غذایی و داروهای گیاهی که مصرف می‌کنید مشورت کنید. زیرا می‌توانند بر سطح دیگوکسین در خون و اثربخشی آن تأثیر بگذارند. هنگام استفاده از دیگوکسین حتماً به پزشک خود در مورد هرگونه تغییر در استفاده از این دارو اطلاع دهید.
داروهای تجویز شده‌ای که می‌توانند با دیگوکسین تداخل داشته باشند عبارتند از: کینیدین، فلکاینید، وراپامیل، آمیودارون، داروهای ضد‌قارچی آزولی (مانند ایتراکونازول و کتوکونازول)، سیکلوسپورین، لاپاتینیب، آنتی‌بیوتیک‌های ماکرولیدی (مانند کلاریترومایسین، اریترومایسین)، پروپافنون، رانولازین، ریفامپین، الیگلوستات و سیپروفلوکساسین.
داروهای گیاهی مانند گل راعی (سنت جان)، خرزهره و زنبق‌دره (لیلی‌دره) ممکن است بر سطح دیگوکسین در خون تأثیر بگذارند. خوردن شیرین‌‌بیان همچنین ممکن است بر سطح خون دارو تأثیر بگذارد.
دیگوکسین در درجه اول توسط کلیه‌ها از بدن پاک می‌شود. اگر به مشکلات کلیوی مبتلا هستید، ممکن است پزشک معالج شما بخواهد عملکرد کلیه و سطح پتاسیم خون را کنترل کند، زیرا اختلال در عملکرد کلیه و سطح پایین پتاسیم می‌تواند منجر به علائم سمیت دیگوکسین شود.
سمیت دیگوکسین می‌تواند با سطح پتاسیم و منیزیم تشدید شود، بنابراین یک پزشک ممکن است سطح الکترولیت‌ها و منیزیم را کنترل کند.
به افراد مبتلا به نوع خاصی از بی‌نظمی در ضربان قلب به نام فیبریلاسیون دهلیزی توصیه می‌شود از دیگوکسین استفاده نکنند زیرا ممکن است خطر مرگ آن‌ها را افزایش دهد.
در مواردی که سطح سمی دیگوکسین یافت می‌شود، پزشک ممکن است پادزهر ویژه‌ای (پادتن اختصاصی دیگوکسین) برای معکوس کردن اثرات دیگوکسین استفاده کند.
دیگوکسین برای درمان نارسایی قلبی، که یک بیماری مزمن طولانی مدت است تجویز می‌شود. نارسایی قلبی را درمان نمی‌کند اما به کنترل آن کمک می‌کند. ممکن است مجبور باشید تا پایان عمر دیگوکسین مصرف کنید و آزمایشاتی برای کنترل سطح آن در خون انجام دهید.
پزشک شما ممکن است آزمایش را درخواست دهد، اما یک متخصص قلب سطح دیگوکسین را در خون شما کنترل می‌کند.
زمان آزمایش خون دیگوکسین مهم است زیرا اگر نمونه خیلی زود پس از مصرف دوز دارویی گرفته شود، نتایج آزمایش ممکن است به اشتباه زیاد باشد و در این صورت سطح سمی را نشان می‌دهد. به طور معمول، یک نمونه خون باید ۸-۶ ساعت پس از مصرف دوز دارو گرفته‌شود. نمونه خون به دفعات مکرر درست قبل از مصرف دوز بعدی گرفته می‌شود.