آزمایش منیزیم

برای اندازه‌گیری سطح منیزیم در خون (یا گاهی ادرار) از آزمایش منیزیم استفاده می‌شود. سطح غیر طبیعی منیزیم اغلب در شرایط یا بیماری‌هایی دیده می‌شود که باعث اختلال یا دفع بیش از حد منیزیم از طریق کلیه ها و یا بیماری‌هایی که موجب اختلال جذب در روده‌ها می‌شود. 

سطح منیزیم ممکن است به عنوان بخشی از بررسی‌های مربوط به شدت مشکلات کلیوی یا دیابت کنترل نشده چک شود و ممکن است به تشخیص اختلالات دستگاه گوارش کمک کند. 

از آنجا که سطح خون منیزیم پایین می‌تواند به مرور باعث پایین آمدن سطح کلسیم و پتاسیم شود، ممکن است برای تشخیص مشکلات کلسیم، پتاسیم، فسفر یا هورمون پاراتیروئید (یکی دیگر از اجزای تنظیم کلسیم) بررسی شود.

سطح منیزیم ممکن است به طور مکرر برای پایش بر پاسخ به مکمل‌های منیزیم خوراکی یا داخل وریدی (IV) اندازه‌گیری شود. ممکن است آزمایش منیزیم همراه با آزمایش کلسیم و فسفر برای کنترل مکمل کلسیم انجام شود.

 آزمایش منیزیم ممکن است به عنوان تستی برای پیگیری کاهش مزمن سطح کلسیم و پتاسیم در خون انجام شود. همچنین ممکن است در مواردی که فردی علائمی را نشان می‌دهد که ممکن است به دلیل کمبود منیزیم باشد، مانند ضعف عضلانی، کشیدگی، گرفتگی عضلات، گیجی، آریتمی قلبی و تشنجات، درخواست شود.

کاهش شدید (تهی شدن) منیزیم به مصرف زیاد الکل یا به دلیل سوء جذب یا جذب نامنظم منیزیم در روده مرتبط است.

پزشک ممکن است به عنوان بخشی از بررسی سوء جذب، سوء تغذیه، اسهال یا اعتیاد به الکل، سطح منیزیم را برای بررسی کمبود درخواست کند. وقتی کسی از داروهایی استفاده می‌کند که باعث دفع منیزیم در کلیه‌ها می‌شود، ممکن است آزمایش نیز انجام شود. هنگامی که مصرف مکمل منیزیم  یا کلسیم لازم است، ممکن است سطح منیزیم در خون در فواصل زمانی مختلفی بررسی شود تا اثر درمان پایش شود. 

زمانی که فردی مبتلا به اختلال کلیوی یا دیابت کنترل نشده است، ممکن است آزمایش منیزیم همراه با آزمایشات عملکرد کلیه مانند BUN و کراتینین برای کمک به پایش بر عملکرد کلیه و اطمینان از عدم دفع یا مصرف مقادیر بیش از حد منیزیم توسط فرد، انجام شود.

پایین بودن سطح منیزیم در خون ممکن است نشان دهد که فرد منیزیم کافی مصرف یا جذب نمی‌کند و یا اینکه مقدار زیادی توسط بدن دفع می‌کند. کاهش سطح منیزیم به طور معمول با موارد زیر مشاهده می‌شود:

- مقدار کم در رژیم غذایی، که ممکن است در افراد مسن، افراد دارای سوءتغذیه یا افراد الکلی مشاهده شود.

- اختلالات گوارشی (مانند بیماری کرون)

- دیابت کنترل نشده

- هیپو پاراتیروئیدیسم

- استفاده طولانی مدت از دیورتیک‌ها

- اسهال طولانی مدت

- بعد از جراحی

- سوختگی‌های شدید

- حالت پراکلامپسی

سطح بالای منیزیم در خون به ندرت به دلیل منابع غذایی است اما معمولاً در نتیجه مصرف بیش از حد مکمل‌ها یا مشکلی در حذف آن از بدن است. افزایش سطح منیزیم در موارد زیر مشاهده می‌شود:

• مرحله انتهایی بیماری کلیوی (ESRD)
• هایپرپاراتیروئیدیسم
• کم کاری تیروئید
• کمبود آب (دهیدراسیون)
• اسیدوز دیابتی (وقتی اولین بار مشاهده شود)
• بیماری آدیسون
• استفاده از داروهای ضد اسید یا ملین‌های حاوی منیزیم

از آنجا که منیزیم یک الکترولیت است، ممکن است آزمایش منیزیم همراه با الکترولیت‌های دیگر مانند سدیم، پتاسیم، کلرید، بی کربنات (یا کل CO2)، کلسیم و فسفر برای بررسی تعادل الکترولیت فرد انجام شود. اگر منیزیم کم باشد، پایین بودن پتاسیم نیز غیر معمول نیست.

سطح منیزیم خون در سه ماهه دوم و سوم بارداری کاهش می‌یابد. سطح طبیعی منیزیم الزاماً منعکس کننده ذخایر کل منیزیم بدن نیست. بدن تلاش می‌کند سطح منیزیم خون را نسبتاً پایدار نگه دارد و برای تحقق این امر منیزیم را از استخوان و بافت آزاد می‌کند. 

بنابراین، ممکن است سطح منیزیم خون در کمبودهای اولیه این عنصر طبیعی باشد. داروهایی که می‌توانند سطح منیزیم را افزایش دهند شامل لیتیوم، آسپرین، داروی تیروئید، برخی آنتی‌بیوتیک‌ها و محصولات حاوی منیزیم هستند. داروهایی که می‌توانند سطح منیزیم را کاهش دهند شامل دیگوکسین، سیکلوسپورین، داروهای ادرار آور، انسولین، برخی آنتی بیوتیک‌ها، ملین‌ها و فنی توئین هستند.

کمبود منیزیم ممکن است علائم و نشانه‌هایی مانند ضعف عضلانی، کشیدگی، گرفتگی عضلات، گیجی، تغییر در ضربان قلب (آریتمی های قلبی) و تشنج ایجاد کند.

افراد منیزیم را با سرعت‌های مختلف جذب و استفاده می‌كنند و ممكن است داروهایی مصرف كنند كه روی سطح منیزیم تأثیر می‌گذارد. شما باید با  پزشکتان در مورد شرایط مناسب خود صحبت کنید.