نمونه خونی که از ورید بازویی گرفته می‌شود یا یک نمونه ادرار اتفاقی (رندوم).
خیر.
میوگلوبین پروتئین کوچکی است که در عضلات قلب و اسکلت یافت می‌شود و به اکسیژن متصل می‌شود. اکسیژن را در سلول‌های عضلانی به دام می‌اندازد و به سلول‌ها امکان تولید انرژی مورد نیاز برای انقباض عضلات را می‌دهد. هنگامی که قلب یا عضله اسکلتی آسیب می‌بیند، میوگلوبین در خون آزاد می‌شود. سطوح بالای آن را می‌توان در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه‌گیری کرد.
میوگلوبین توسط کلیه‌ها از خون فیلتر شده و وارد ادرار می‌شود. مقادیر زیاد میوگلوبین برای کلیه‌ها سمی است. اگر مقادیر قابل توجهی از میوگلوبین در جریان خون آزاد شود، که می‌تواند پس از ضربه شدید یا صدمات عضلانی رخ دهد، میوگلوبین اضافی ممکن است به کلیه آسیب برساند و در نهایت منجر به نارسایی کلیه شود. اندازه‌گیری میوگلوبین در ادرار به تشخیص این وضعیت کمک می‌کند.
ممکن است از آزمایش میوگلوبین خون برای تشخیص آسیب عضلانی استفاده شود. هنگامی که قلب یا عضله اسکلتی آسیب می‌بیند، میوگلوبین در خون آزاد می‌شود. سطح میوگلوبین خون با آسیب شدید عضلانی می‌تواند خیلی سریع افزایش یابد و در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه‌گیری می‌شود.
میوگلوبین توسط کلیه‌ها از خون فیلتر شده و از طریق ادرار دفع می‌شود. گاهی، از آزمایش ادرار برای بررسی سطح میوگلوبین در افرادی که آسیب زیادی به عضلات اسکلتی آن‌ها وارد شده است (رابدومیولیز) استفاده می‌شود. سطح میوگلوبین ادرار میزان آسیب عضلانی را نشان می‌دهد و از آنجا که میوگلوبین برای کلیه سمی است، خطر آسیب کلیه را منعکس می‌کند.
آزمایش میوگلوبین خون هنگامی ممکن است درخواست شود که عضلات شما، به عنوان مثال، در اثر ضربه یا دیستروفی عضلانی آسیب دیده باشد.
ممکن است آزمایش میوگلوبین ادرار در صورت آسیب زیاد به عضله اسکلتی که منجر به تجزیه سریع عضله می‌شود و آسیب به کلیه‌ها که مربوط به وجود میوگلوبین زیادی در ادرار است، درخواست شود.
افزایش میوگلوبین خون به معنای آسیب دیدگی اخیر در بافت عضلانی است. چند نمونه از دلایل افزایش سطح عبارتند از:
سطح قابل توجهی از میوگلوبین ممکن است در اثر رابدومیولیز ایجاد شود (به قسمت زیر مراجعه کنید).
سطح میوگلوبین در ادرار به طور معمول بسیار کم ویا غیرقابل تشخیص است. سطح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش خطر آسیب و نارسایی کلیه است. آزمایشات اضافی مانند اوره، کراتینین و آنالیز ادرار (آزمایش کامل ادرار) برای کنترل عملکرد کلیه در این افراد انجام می‌شود.
نمونه‌هایی از برخی شرایط مرتبط با میوگلوبین در ادرار عبارتند از:
رابدومیولیز تجزیه سریع بافت عضلانی است. این وضعیت می‌تواند در اثر آسیب جدی به عضلات از چندین منبع مختلف ایجاد شود. مثال‌ها عبارتند از:
عوارض ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که بعد از آسیب دیدن عضله، سلول‌ها به سرعت محتوای خود را در خون آزاد کنند، که باعث آسیب به کلیه‌ها (آسیب حاد کلیه) و انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC) می‌شود. به محض تشخیص این وضعیت و باتوجه به شدت آن، فرد مبتلا به رابدومیولیز ممکن است با مایعات داخل وریدی و سایر مراقبت‌های حمایتی تحت درمان قرار گیرد. سایر اقدامات ممکن است برای محافظت از اندام‌های فرد انجام شود. به عنوان مثال، ممکن است فرد برای جلوگیری و یا محدود کردن آسیب کلیه‌ها دیالیز شود.
برخی از نمونه‌ها عبارتند از:
به طور کلی، درخواست روتین برای میوگلوبین معمولاً لازم نیست. درد و ضعف عضلانی از علائم شایع بسیاری از شرایط موقتی است که بدون درمان خاص از بین می‌رود. با این حال، اگر کسی دارویی مصرف می‌کند یا در معرض ماده‌ای قرار گرفته است که با آسیب احتمالی عضله مرتبط است، آزمایش ممکن است ضروری باشد.
آزمایش میوگلوبین خون همراه با آزمایش تروپونین به عنوان نشانگرهای زیستی (بیومارکر) قلب برای کمک به تشخیص زود هنگام حمله قلبی استفاده شده است. با این حال، در ایالات متحده، آزمایش میوگلوبین برای تشخیص حملات قلبی کمتر استفاده می‌شود و مطالعات جدید نشان داده‌اند که مارکرهای جدیدتر (به عنوان مثال، تروپونین) برای این منظور بهتر هستند.
سطح میوگلوبین در خون طی ۲-۳ ساعت پس از حمله قلبی یا سایر آسیب‌های عضلانی شروع به افزایش می‌کند، طی ۸-۱۲ ساعت به بالاترین سطح خود می‌رسد و به طور کلی در طی یک روز به حد طبیعی می‌رسد. افزایش میوگلوبین زودتر از تروپونین قابل تشخیص است، اما به اندازه‌ی تروپونین برای آسیب قلبی اختصاصی نیست و به‌مدت طولانی مانند تروپونین بالا نخواهد ماند.
اگر میوگلوبین در طی ۱۲ ساعت پس از شروع درد قفسه سینه افزایش پیدا نکند، حمله قلبی بسیار بعید است. اگرچه نتیجه منفی میوگلوبین به طور موثری حمله قلبی را رد می‌کند، اما باید نتیجه مثبت با آزمایش تروپونین تأیید شود.
افزایش سطح میوگلوبین می‌تواند پس از تزریق عضلانی یا ورزش شدید رخ دهد. از آنجا که کلیه‌ها میوگلوبین را از خون خارج می‌کنند، ممکن است سطح میوگلوبین در افرادی که کلیه آن‌ها از کار می‌افتد زیاد باشد. مصرف زیاد الکل و داروهای خاص نیز می‌تواند باعث آسیب عضلانی و افزایش میوگلوبین در خون شود.
آزمایش نوار تست ادرار برای هموگلوبین نیز می‌تواند در حضور میوگلوبین مثبت باشد. اگر آزمایش نوار تست (دیپ استیک) ادرار مثبت باشد و حضور میوگلوبین مورد تردید باشد، باید با آزمایشات اختصاصی‌تری میوگلوبین تائید شود.