به منظور بررسی مشکل انعقاد (لخته شدن) خون، برای کمک به تعیین علت سقط مکرر در زنان، یا به عنوان بخشی از ارزیابی سندرم آنتی فسفولیپید یا برخی دیگر از بیماری‌های خود ایمنی، از این آزمایش استفاده می‌شود.
نمونه خونی که از ورید بازوئی گرفته می‌شود.
خیر.
آنتی بادی های کاردیولیپین، اتوآنتی‌بادی‌های تولید شده توسط سیستم ایمنی هستند که به اشتباه کاردیولیپین‌های بدن (موادی که در بیرونی‌ترین لایه سلول‌ها (غشای سلول) و پلاکت‌ها قرار دارند) را هدف قرار می‌دهند. این اتوآنتی‌بادی‌ها می‌توانند توانایی بدن در تنظیم لخته شدن خون را به طریقی که خوب شناخته نشده، تحت تأثیر قرار دهند. این آزمایش وجود آنتی بادی های کاردیولیپین در خون را تشخیص می‌دهد.
کاردیولیپین‌ها و سایر فسفولیپیدهای مرتبط، مولکول‌های چربی هستند که نقش مهمی در روند لخته شدن خون دارند. آنتی بادی های کاردیولیپین، کاردیولیپین‌ها را مورد هدف قرار می‌دهند و با افزایش خطر ایجاد لخته‌های خون نامناسب (ترومبوز) مکرر در رگ‌ها و شریان‌ها مانند رگ‌های عمیق پاها (DVT) یا ریه‌ها (آمبولی ریوی، PE) همراه هستند. همچنین ممکن است با تعداد کم پلاکت (ترومبوسیتوپنی)، سقط مکرر (به خصوص در سه ماهه دوم و سوم) و زایمان زودرس و پره اکلامپسی همراه باشند.
آنتی بادی های کاردیولیپین متداول‌ترین آنتی‌بادی ضد فسفولیپید هستند (گروهی از اتوآنتی‌بادی‌ها که با لخته شدن بیش از حد و بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس مرتبط هستند). آن‌ها اغلب با سایر آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید مانند ضد انعقاد لوپوس و آنتی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 آزمایش می‌شوند.
همچنین ممکن است به طور موقت در افراد مبتلا به عفونت‌های حاد، ایدز، برخی سرطان‌ها، با درمان‌های دارویی (مانند فنی توئین، پنی سیلین و پروکائین آمید) و افراد مسن، تشخیص داده شود.
هنگامی که فردی مشکل انعقاد خون نامناسب، سقط مکرر، آنتی بادی های کاردیولیپین و یا سایر آنتی‌بادی ضد فسفولیپید داشته باشد، ممکن است در وی سندرم آنتی فسفولیپید (APS) تشخیص داده شود.
APS می‌تواند اولیه یا ثانویه باشد. APS اولیه لزوما با اختلال خود ایمنی مرتبط نیست، در حالی که APS ثانویه با اختلال خود ایمنی مرتبط است.
نمونه خونی که از طریق ورید بازوئی تهیه می‌شود.
به هیچ گونه آمادگی خاصی احتیاج نیست.
آزمایش‌های مربوط به آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین برای کمک به تعیین علت موارد زیر استفاده می‌شود:
اگر آنتی بادی های کاردیولیپین در آزمایش اولیه تشخیص داده شوند، معمولاً 12 هفته بعد برای تعیین ماندگاری یا موقتی بودن آن‌ها، این آزمایش تکرار می‌شود. اگر فردی با اختلال خود ایمنی شناخته شده از نظر وجود آنتی بادی های کاردیولیپین منفی باشد، ممکن است این آزمایش در آینده تکرار شود، زیرا این آنتی‌بادی‌ها در هر زمان در آینده ممکن است ایجاد شوند.
سه گروه از آنتی بادی کاردیولیپین ممکن است در خون وجود داشته باشند: IgG ، IgM و یا IgA.
دو تستی که بسیار شایع‌تر هستند شامل IgG و IgM می‌باشند. با این حال اگر در فردی این آزمایشات منفی باشد ولی از نظر بالینی همچنان مشکوک به این بیماری باشد، ممکن است آزمایش آنتی‌بادی کاردیولیپین IgA درخواست شود.
برخی از آزمایش‌های دیگر که ممکن است همراه با آزمایش‌های آنتی‌بادی کاردیولیپین انجام شود شامل آزمایش ضد انعقاد لوپوس (به عنوان مثال DRVVT) و آنتی بتا 2 گلیکوپروتئین 1 آنتی‌بادی است.
آزمایش آنتی بادی کاردیولیپین معمولا به عنوان بخشی از بررسی کامل وضعیت بیمار از نظر مشکلات انعقادی خون انجام می‌شود (اپیزود ترومبوتیک)، به ویژه هنگامیکه این حالت تکرار می‌شود.
علائم و نشانه ها با توجه به محل بروز لخته متفاوت است.
اگر لخته در رگ‌های عمیق پاها باشد (ترومبوز ورید عمقی ، DVT) ، فرد ممکن است علائمی داشته باشد از جمله:
اگر لخته در ریه‌ها تأثیر بگذارد (آمبولی ریوی)، فرد ممکن است علائمی داشته باشد از جمله:
آزمایش ممکن است هنگامی انجام شود که خانمی سقط مکرر داشته و یا به همراه آزمایش ضد انعقاد لوپوس، به عنوان پیگیری برای آزمایش PTT طولانی (بیش از حد نرمال) درخواست شود. هنگامی که آنتی بادی کاردیولیپین تشخیص داده می‌شود، آزمایش ممکن است چندین هفته بعد برای تعیین موقتی یا ماندگار بودن آنتی بادی، تکرار شود.
آزمایش آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین همچنین ممکن است هنگامی انجام شود که فردی علائم و نشانه‌های اختلال خود ایمنی را داشته باشد و یا در آزمایش ANA نتیجه مثبتی داشته باشد، زیرا این آزمایش ممکن است اطلاعات بیشتری را در اختیار پزشک معالج قرار دهد تا بتواند وجود بیماری را تشخیص دهد. اگر آنتی بادی های کاردیولیپین در فردی با اختلال خودایمنی تشخیص داده شده مانند لوپوس تشخیص داده نشود، ممکن است در آینده آزمایشات به منظور غربالگری برای بوجود آمدن آن‌ها انجام شود.
نتیجه منفی فقط به این معنی است که آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین، در زمان انجام آزمایش در بدن وجود نداشته است.
آنتی بادی های کاردیولیپین جزو متداول‌ترین آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید هستند. وجود و تشخیص آن‌ها در خون شخص به طور موقت ممکن است بدلیل عفونت یا دارو باشد، یا با افزایش سن در افراد بدون علائم دیده شود. مقادیر کم و متوسط آنتی‌بادی که در این شرایط دیده می‌شود، غالباً قابل توجه نیست؛ اما باید همراه با هرگونه علائم و نشانه‌ها و یا سایر اطلاعات بالینی ارزیابی شود.
مقادیر متوسط تا زیاد آنتی بادی های کاردیولیپین که با آزمایش مجدد 12 هفته بعد باقی می‌مانند، احتمالاً ادامه‌ی حضور آن آنتی‌بادی خاص را نشان می‌دهد که ممکن است با افزایش خطر لخته شدن خون یا سقط مکرر همراه باشد.
گاهی اوقات ممکن است برای کمک به تعیین علت آزمایش مثبت VDRL / RPR برای سفلیس، آزمایش کاردیولیپین درخواست شود. معرف‌هایی که برای آزمایش سیفیلیس استفاده می‌شوند حاوی فسفولیپید هستند و می‌توانند در کسانی که دارای آنتی بادی کاردیولیپین هستند، نتیجه مثبت کاذب ایجاد کنند.
نه الزاما. آنتی بادی های کاردیولیپین یک عامل خطر محسوب می‌شوند، اما وجود آن‌ها نمی‌تواند پیش بینی کننده باشد که آیا یک فرد لخته خون راجعه دارد یا سایر عوارض مرتبط با آن را خواهد داشت. همچنین اگر شخصی لخته خون داشته باشد، وجود آنتی‌بادی‌ها نمی‌تواند فراوانی یا شدت آن‌ها را پیش بینی کند.
بله، این قسمت مهمی از سابقه پزشکی شما است. پزشک معالج شما حتی اگر شما بدون علامت باشید نیز به این اطلاعات نیاز دارد تا بتواند هر روش یا برنامه درمانی پیرامون این عامل خطر را تنظیم کند.