Logo

آزمایش ویروس هپاتیت ب

اسامی مترادف: HBV Tests ، Hep B ، anti-HBs ، Hepatitis B Surface Antibody ، HBsAg ، Hepatitis B Surface Antigen ، HBeAg ، Hepatitis B e Antigen ، anti-HBc ، Hepatitis B Core Antibody ، anti-HBc ، IgM ، anti-HBe ، Hepatitis B e Antibody ، HBV DNA نام رسمی: Hepatitis B Virus Testing، آزمایش ویروس هپاتیت ب

چرا آزمایش انجام می شود؟

در درجه اول برای غربالگری و تشخیص عفونت حاد یا مزمن با ویروس هپاتیت B یا HBV از این آزمایش استفاده می‌شود. همچنین برای تشخیص عفونت قبلی، برای تشخیص هپاتیت B که بهبود یافته، یا گاهی اوقات برای هدایت و نظارت بر درمان بیمار مبتلا به هپاتیت، از این آزمایش استفاده می‌گردد.

چه زمانی باید آزمایش انجام شود؟

وقتی فاکتورهای خطر ابتلا به عفونت HBV و یا علائم و نشانه‌های هپاتیت را دارید، مانند زردی یا افزایش سطح خونی آلانین آمینوترانسفراز (ALT) که یک آنزیم مرتبط با کبد است. همچنین هنگامی که در شرایطی قرار دارید که نیاز به شیمی درمانی یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی وجود دارد. هنگامی که تحت درمان HBV یا هپاتیت C هستید. وقتی مشخص نیست که آیا شما مصونیت دارید یا خیر و پزشک در حال بررسی و تصمیم در مورد تزریق واکسن هپاتیت B است، از این آزمایش بهره برده می‌شود.

نمونه مورد نیاز ؟

نمونه خونی که از ورید بازویی گرفته می‌شود.

آیا برای انجام این تست به آمادگی خاصی نیاز است؟

خیر.

شرح آزمایش

هپاتیت B عفونتی کبدی است که توسط ویروس هپاتیت B یا HBV ایجاد می‌شود. در آزمایش‌های مربوطه، پروتئین‌های ویروسی (آنتی ژن‌ها) و آنتی بادی‌هایی که در پاسخ به عفونت تولید می‌شوند و یا مواد ژنتیکی (DNA) ویروس، مورد تشخیص یا ارزیابی قرار می‌گیرند. الگوی نتایج آزمایش می‌تواند فردی را که در حال حاضر به عفونت فعال مبتلا است و یا در گذشته در معرض HBV قرار داشته یا در نتیجه واکسیناسیون مصونیت در وی پدید آمده شناسایی کند.

برای جزئیات بیشتر در مورد آزمایش‌های مختلف، به جدولی که  در پاسخ به سوال "چگونه از این آزمایش استفاده می‌شود؟" درج گردیده است در بخش "سوالات متداول" مراجعه کنید.

هپاتیت بیماریی است که با التهاب و گاهی بزرگ شدن کبد مشخص می‌شود. علل مختلفی برای آن وجود دارد که یکی از آن‌ها عفونت توسط ویروس است. HBV یکی از پنج ویروس هپاتیت است که تاکنون شناسایی شده و به‌طور عمده کبد را آلوده می‌کند. چهار مورد دیگر هپاتیت A، هپاتیت C، هپاتیت D و هپاتیت E می‌باشند. HBV از طریق تماس با خون یا سایر مایعات بدن توسط فرد آلوده منتشر می‌شود. قرار گرفتن در معرض ویروس، به عنوان مثال می‌تواند از طریق سوزن مشترک برای استفاده از مواد مخدر بصورت IV یا از طریق رابطه جنسی محافظت نشده رخ دهد. افرادی که در مناطقی از جهان که هپاتیت B شیوع دارد زندگی می‌کنند یا به آنجا سفر می‌کنند، بیشتر در معرض خطر هستند.

مادرانی که آلوده هستند می‌توانند عفونت را معمولاً در هنگام تولد یا بعد از آن به نوزاد خود منتقل کنند. ویروس از طریق تماس گاه به گاه مانند دست دادن، سرفه یا عطسه منتشر نمی‌شود. با این حال ویروس می‌تواند تا هفت روز در خارج از بدن از جمله در خون خشک شده زنده بماند و با اشتراک گذاری وسایلی مانند تیغ یا مسواک با فرد آلوده قابل انتقال است. واکسن‌های موثر هپاتیت B از سال ۱۹۸۱ در ایالات متحده در دسترس است و از سال ۱۹۹۱، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی در ایالات متحده، واکسیناسیون نوزادان را هنگام تولد آغاز کردند. با این‌حال مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) تخمین می‌زند که بین ۸۵۰۰۰۰ تا ۲/۲ میلیون نفر در ایالات متحده به‌طور مزمن به ویروس آلوده شده باشند که بیشتر آن‌ها از آلوده بودن خود به این ویروس، اطلاعی ندارند.

روند عفونت‌های HBV می‌تواند از یک فرم خفیف که فقط چند هفته طول می‌کشد تا یک شکل مزمنِ جدی‌تر که سال‌ها ادامه دارد، متفاوت باشد. گاهی اوقات HBV مزمن منجر به عوارض جدی مانند سیروز یا سرطان کبد می‌شود. برخی از مراحل یا اشکال مختلف هپاتیت B عبارتند از:

  • عفونت حاد: وجود علائم و نشانه‌های معمول که با آزمایش HBV مثبت، مشخص می‌شود.
  • عفونت مزمن: عفونت مداوم با ویروس که با تست‌های آزمایشگاهی همراه با التهاب کبد تشخیص داده می‌شود.
  • حالت حامل: عفونت مداوم (با آزمایش HBV تعیین می‌شود) اما بدون التهاب کبد است ( ناقل کسی است که به نظر می‌رسد از سلامت خوبی برخوردار است اما ویروس را با خود حمل می‌کند و به‌طور بالقوه دیگران را آلوده می‌کند ).
  • عفونت بهبود یافته یا غیرفعال: هیچ علائمی از عفونت ندارد. آزمایش‌های آنتی ژن ویروسی و DNA منفی هستند و هیچ علامت و نشانه‌ای از التهاب کبد ندارند (اگرچه در بسیاری از موارد، ویروس در یک حالت غیرفعال در کبد وجود دارد و می‌تواند دوباره فعال شود).
  • فعال‌سازی مجدد: بازگشت عفونت HBV (تشخیص داده شده توسط آزمایش‌های HBV) همراه با آسیب کبدی در شخصی که ناقل آن بوده یا عفونتِ بهبود یافته و غیرفعال داشته است. این حالت معمولاً در افرادی که تحت شیمی درمانی برای سرطان یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن برای درمان بیماری‌های خود ایمنی هستند و یا به دنبال پیوند عضو اتفاق می‌افتد. همچنین می‌تواند در طی درمان هپاتیت C در افرادی که در گذشته نیز در معرض HBV بودند، رخ دهد.

این بیماری اگرچه یک عفونت بالقوه جدی است، اما عفونت حاد HBV معمولاً به خودی خود در بیش‌تر بزرگسالان برطرف می‌شود. نوزادان و کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت مزمن مبتلا می‌شوند. تقریباً ۹۰٪ نوزادان آلوده به HBV به یک بیماری مزمن مبتلا می‌شوند. برای کودکان بین یک تا پنج سال، خطر ابتلا به هپاتیت مزمن بین ۲۵ تا ۵۰ درصد کاهش می‌یابد.

در افراد بیش از پنج سال، کمتر از ۵ درصد از عفونت‌های HBV در آن‌ها مزمن می‌شوند. اکثریت قریب به اتفاق مبتلایان به عفونت مزمن، علامتی ندارند. برای عفونت‌های حاد، علائم (در صورت وجود) بسیار شبیه به انواع دیگر هپاتیت حاد است اگرچه در بیش از نیمی از افراد مبتلا به عفونت حاد HBV، هیچ علامتی مشاهده نمی‌شود.

در صورت وجودِ علائم، تب، خستگی، حالت تهوع، استفراغ و زردی ممکن است مشاهده شوند. در هپاتیت حاد، کبد آسیب دیده و قادر به عملکرد طبیعی نیست. به این ترتیب ممکن است فرآیند سم‌زدایی توکسین‌ها و دفع یا مواد زائدی مانند بیلی روبین که باید به‌صورت محلول در آب باشند تا از طریق کلیه‌ها دفع شوند، ناقص بماند. در طول بیماری، سطح بیلی روبین و آنزیم کبد در خون ممکن است افزایش یابد. هر چند که آزمایشاتی مانند بیلی روبین یا پنل کبد می‌تواند تشخیص هپاتیت را برای پزشک مطرح کند، اما علت آن را نشان نمی‌دهد. آزمایشاتی که عفونت با ویروس هپاتیت را تشخیص می‌دهند می‌توانند به تعیین علت بیماری کمک کنند.

سوالات متداول

موارد اصلی استفاده از آزمایش‌های ویروس هپاتیت B یا (HBV) عبارتند از:

  • برای تعیین اینکه آیا علائم و نشانه‌های حاد، مانند زردی، تب و خستگی به دلیل عفونت هپاتیت B است. دو آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B و آنتی بادی IgM بر ضد قسمت هسته‌ای ویروس هپاتیت  B، ممکن است به‌عنوان بخشی از یک پنل حاد هپاتیت ویروسی همراه با آزمایش هپاتیت A  یا (HAV) و هپاتیت C یا (HCV) انجام شود تا مشخص گردد کدام ویروس ممکن است باعث عفونت شده باشد.
  • برای تشخیص هپاتیت مزمن HBV
  • برای نظارت بر عفونت مزمن هپاتیت B و درمان آن
  • برای تشخیص عفونت قبلی برطرف شده‌ی هپاتیت B، در شخصی که ایمنی بدن او به خطر افتاده است (هنگامی که ویروس دوباره فعال می‌شود) یا شخصی که دارای هپاتیت C است و تحت درمان قرار گرفته است.

برخی از دلایل ثانویه برای انجام آزمایشات عبارتند از:

غربالگری عفونت هپاتیت B در جمعیت در معرض خطر یا در اهدا کنندگان خون، تعیین اینکه آیا فردی ناقل است یا خیر، تشخیص عفونتی که برطرف شده و تشخیص اینکه آیا ایمنی بدن به دلیل واکسیناسیون ایجاد شده است یا خیر.

به طور کلی یک مجموعه آزمایش به‌عنوان پنل آزمایشات اولیه برای تشخیص عفونت HBV یا تعیین علت علائم حاد استفاده می‌شود. در حالی که ممکن است مجموعه دیگری از آزمایش‌ها پس از تشخیص، برای نظارت بر پیشرفت احتمالی بیماری، جهت تشخیص حالت مزمن بیماری و یا برای تعیین وضعیت حامل بودن انجام شوند. جدول زیر خلاصه مجموعه آزمایش‌هایی است که برای آزمایش اولیه استفاده می‌شود:

 

موارد استفاده

شرح

آزمایش

برای غربالگری، شناسایی و کمک به تشخیص عفونت‌های حاد و مزمن HBV.

اولین شاخص روتین هپاتیت حاد B است و اغلب افراد آلوده را قبل از ظهور علائم شناسایی می‌کند. در طول دوره نقاهت در خون قابل تشخیص نیست. این روش اولیه‌ی شناسایی افراد مبتلا به عفونت‌های مزمن، از جمله حالت "ناقل HBV" است.

پروتئین موجود در سطح ویروس را تشخیص می‌دهد.

آنتی ژن سطحی هپاتیت B

(HBsAG)

برای تشخیص مواجهه‌ی قبلی با HBV استفاده می‌شود. همچنین می‌تواند از طریق واکسیناسیون موفقیت آمیز ایجاد شود، بنابراین برای تعیین نیاز به واکسیناسیون (در صورت عدم وجود آنتی بادی HBs) یا تعیین اینکه آیا فردی از عفونت بهبود یافته و مصونیت دارد (نمی‌تواند دوباره به عفونت مبتلا شود) استفاده می‌شود.

آنتی بادی تولید شده در پاسخ به آنتی ژن سطح HBV را تشخیص می‌دهد.

آنتی بادی سطحی هپاتیت B

(anti-HBs)

می‌تواند برای کمک به تشخیص عفونت‌های حاد و مزمن HBV استفاده شود. آنتی بادی IgM اولین آنتی بادی تولید شده پس از عفونت با HBV است.  آنتی بادی IgG در پاسخ به آنتی ژن هسته‌ای در مراحل بعدی عفونت تولید می‌شود و معمولاً تا آخر عمر باقی می‌ماند.

آنتی بادی‌های IgM و IgG را که در برابر آنتی ژن هسته هپاتیت B تولید شده‌اند را شناسایی می‌کند.

آنتی بادی کل هسته هپاتیت B

(ضد HBc ، IgM و IgG)

برای تشخیص عفونت‌های حاد استفاده می‌شود. ممکن است در آزمایش اولیه باشد، به عنوان مثال، هنگامی که به‌عنوان بخشی از پانل حاد هپاتیت ویروسی انجام می‌شود.

فقط آنتی بادی IgM علیه آنتی ژن هسته هپاتیت B را تشخیص می‌دهد.

آنتی بادی علیه هسته هپاتیت B

(آنتی HBc ، IgM)

 

 

جدول زیر خلاصه آزمایش‌هایی است که ممکن است به‌عنوان پیگیری پس از آزمایش‌های اولیه تشخیص عفونت HBV استفاده شود:

موارد استفاده

شرح

آزمایش

اغلب به عنوان شاخص توانایی انتشار ویروس به افراد دیگر (عفونت‌زایی) استفاده می‌شود. همچنین ممکن است برای نظارت بر اثربخشی درمان استفاده شود. با این حال برخی از انواع (سویه‌ها) HBV وجود دارد که آنتی ژن e ایجاد نمی‌کند. این موارد به‌ویژه در خاورمیانه و آسیا رایج است. در مناطقی که این سویه‌های HBV شایع است، آزمایش HBeAg برای تعیین اینکه آیا ویروس به دیگران سرایت می‌کند خیلی مفید نیست.

پروتئین تولید شده و آزاد شده در خون را شناسایی می‌کند.

آنتی ژن e هپاتیت B یا (HBeAG) 

برای نظارت بر عفونت‌های حاد در کسانی که از عفونت حاد هپاتیت B بهبود یافته‌اند استفاده می‌شود. آنتی بادی HBe همراه با آنتی بادی HBc و آنتی بادی HBs وجود خواهد داشت.

آنتی بادی تولید شده توسط بدن در پاسخ به آنتی ژن "e" از هپاتیت B  را تشخیص می‌دهد.

آنتی بادی e هپاتیت B یا (Anti-HBe)

آزمایش مثبت نشان می‌دهد که ویروس در بدن فرد در حال تکثیر است و از طریق آن شخص سرایت می‌کند. این آزمایش اغلب برای نظارت بر اثربخشی درمان ضد ویروسی در افراد مبتلا به عفونت مزمن HBV استفاده می‌شود.

مواد ژنتیکی ویروسی هپاتیت B را در خون تشخیص می‌دهد.

DNA ویروسی هپاتیت B

به انتخاب درمان مناسب کمک می‌کند، به‌ویژه در افرادی که قبلاً تحت درمان قرار گرفته‌اند یا در افرادی که به درمان پاسخ نمی‌دهند.

جهش‌های موجود در ویروس خاص را که باعث ایجاد عفونت در فرد می‌شود، شناسایی می‌کند که به ویروس اجازه می‌دهد در برابر درمان‌‍ها مقاوم باشد (مهار کننده‌های ترانس کریپتاز معکوس).

جهش‌های مقاومت ویروس هپاتیت B

 

با اینکه آزمایش‌هایی که در بالا توضیح داده شد برای HBV اختصاصی است، ممکن است از سایر آزمایش‌های کبدی مانند آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و گاما-گلوتامیل ترانسفراز (GGT) برای نظارت بر پیشرفت بیماری استفاده شود. در برخی موارد ممکن است برای ارزیابی میزان آسیب به کبد، تکه برداری (بیوپسی) از کبد انجام شود.

آزمایش هپاتیت B ممکن است زمانی انجام شود که کسی علائم و نشانه‌هایی را در ارتباط با هپاتیت حاد داشته باشد تا مشخص شود به دلیل عفونت با HBV است. برخی از این موارد عبارتند از:

  • تب
  • خستگی
  • از دست دادن اشتها
  • حالت تهوع، استفراغ
  • درد شکم
  • ادرار تیره رنگ
  • مدفوع کم رنگ
  • درد مفصل
  • زردی

آزمایش هپاتیت B ممکن است به عنوان آزمایش پیگیری انجام شود در حالی که نتایج آزمایش‌های معمول مانند ALT و یا AST افزایش می‌یابد. بعضی اوقات ممکن است اشکال حاد هپاتیت از این طریق شناسایی شود زیرا ممکن است فقط علائم خفیفی ایجاد کند که می‌تواند با آنفولانزا اشتباه گرفته شود. هپاتیت مزمن غالباً هیچ علامتی ندارد و بیشتر در صورت غیرطبیعی بودن نتایج آزمایشات مربوطه، تشخیص داده می‌شود. هنگامی که کسی در یکی از گروه‌های پر خطر برای هپاتیت مزمن قرار می‌گیرد، ممکن است برای غربالگری از تست آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا (HBsAg) استفاده شود.

دستورالعمل‌های منتشر شده توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها و نیز کالج آمریکایی پزشکان در دسامبر ۲۰۱۷ گروه‌های زیر را از نظر انجام آزمایش HBsAg  توصیه کرده‌اند:

  • افراد متولد شده در مناطقی از جهان که شیوع HbsAg بیش از ۲٪ دارند (به عنوان مثال، اکثر ممالک آسیا و آفریقا)
  • افرادی که در ایالات متحده متولد شده اما واکسینه نشده‌اند و والدین آن‌ها از منطقه‌ای با شیوع بیش از ۸٪ HbsAg هستند.
  • مردان همجنس باز
  • افرادی که دارای آنزیم‌های کبدی (ALT و AST) بالا هستند و علت مشخصی ندارند.
  • افرادی که شرایط پزشکی خاصی دارند و نیاز به سرکوب سیستم ایمنی بدن آن‌ها است مانند گیرندگان پیوند اعضاء.
  • افرادی که در مرحله نهایی بیماری کلیوی قرار دارند.
  • زنان حامله
  • نوزادانی که از زنان مبتلا به عفونت هپاتیت B متولد شده‌اند.
  • افرادی که با یک فرد مبتلا به عفونت هپاتیت B (تماس خانگی) زندگی می‌کنند یا دارای شریک جنسی با HBV هستند.
  • مبتلایان به HIV یا HCV
  • افرادی که در مراکز اصلاحی زندگی می‌کنند.
  • افرادی که مواد مخدر تزریق می‌کنند.
  • افرادی که خون، پلاسما، بافت، اندام یا مایع منی اهدا می‌کنند

وقتی از آزمایش‌های هپاتیت B برای پایش افراد مبتلا به عفونت‌های مزمن هپاتیت B استفاده می‌شود، ممکن است این آزمایش‌ها به‌طور منظم انجام شوند. آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا (HBsAg) و آنتی ژن e هپاتیت B یا (HBeAg)، غالباً همراه با HBV DNA، معمولاً هر ۶ ماه تا یک سال اندازه‌گیری می‌شود، زیرا در برخی افراد HBeAg (و به ندرت HBsAg) خودبه‌خود از بین می‌روند.

در کسانی که تحت درمان HBV مزمن هستند می‌توان از آزمایش HBeAg و HBV DNA برای تعیین موفقیت درمان استفاده کرد.

آزمایش‌های مربوط به هپاتیت B ممکن است به‌صورت جداگانه انجام شود اما بسته به دلیل آزمایش، اغلب به‌صورت ترکیبی انجام می‌شود. نتایج آزمایش‌ها معمولاً با‌هم ارزیابی می‌شوند. بعضی اوقات تفسیر یک نتیجه به نتیجه آزمایش دیگر بستگی دارد. با این حال همه آزمایش‌ها برای همه افراد انجام نمی‌شود. جدول زیر تفسیرهای احتمالی برخی از الگوهای رایج نتایج را به‌صورت خلاصه بیان می‌کند.

 

 

 

تست های پیگیری

 

 

 

آزمایش‌های اولیه

تفسیر احتمالی/ مرحله عفونت

 

HBV DNA

آنتی بادی Hep B e

(Anti-HBe)

آنتی ژن Hep B e

(HBeAg) *

آنتی بادی هسته Hep B

(ضد HBc IgM)

آنتی بادی هسته Hep B Total

(Anti-HBc IgG + IgM)

آنتی بادی سطحی Hep B

(Anti-HBs)

آنتی ژن سطحی Hep B

(HBsAg)

بدون عفونت فعال یا قبلی؛ ایمن نیست - ممکن است گزینه خوبی برای واکسن باشد. احتمالاً در مرحله نهفتگی است.

تولید نشده

تولید نشده

تولید نشده

منفی

منفی

منفی

منفی

مصونیت به دلیل واکسیناسیون

تولید نشده

تولید نشده

تولید نشده

تولید نشده

منفی

مثبت

منفی

عفونت برطرف شده، در صورت سرکوب سیستم ایمنی بدن ویروس می‌تواند دوباره فعال شود.

تولید نشده

تولید نشده

تولید نشده

تولید نشده

مثبت

مثبت

منفی

عفونت حاد، معمولاً با علائم. مسری؛ همچنین می‌تواند شعله ور شدن عفونت مزمن باشد.

شناسایی شده

منفی

مثبت یا منفی

مثبت

مثبت یا منفی

منفی

مثبت

عفونت حاد در حال برطرف شدن است. (نقاهت)

شناسایی نشده

مثبت

منفی

مثبت

مثبت

منفی

منفی

معمولاً نشان دهنده عفونت مزمن فعال است (احتمالاً آسیب کبدی).

شناسایی شده

منفی یا مثبت

مثبت یا منفی

منفی

مثبت

منفی

مثبت

عفونت مزمن اما کم خطر به لحاظ آسیب کبدی -  حالت ناقل

شناسایی نشده یا به میزان کم شناسایی شده

مثبت

منفی

منفی

مثبت

منفی

مثبت

 

* توجه: برخی از انواع (سویه‌ها) HBV وجود دارد که آنتی ژن e ایجاد نمی‌کند. در مناطقی که این سویه‌های HBV رایج است (در خاورمیانه و آسیا)، آزمایش HBeAg خیلی مفید نیست. در این موارد، نتیجه منفی HbeAg لزوماً به معنای عفونی نبودن فرد نیست. ممکن است فرد به سویه‌ای آلوده شود که آنتی ژن e ایجاد نمی‌کند.

نظارت بر درمان عفونت مزمن: اگر نتایج حاصل از آزمایش اولیه و پیگیری نشان دهد که فرد مبتلا به هپاتیت B مزمن است، ممکن است فرد با دارو درمان شود و با استفاده از آزمایش‌های آنتی ژن HBe و HBs و آنتی بادی و HBV DNA، اثربخشی آن درمان کنترل شود:

  • اگر HBsAg در طول درمان منفی شود و آنتی HBs مثبت شود، این حالت معمولاً نشان می‌دهد که درمان موثر است و می‌توان پس از ۱۲-۶ ماه دیگر درمان را قطع کرد.
  • اگر HBeAg در طول درمان منفی شود و آنتی HBe مثبت شود، این حالت معمولاً نشان دهنده موثر بودن آن است و ممکن است پس از ۱۲-۶ ماه بعد، درمان قطع شود؛ اگرچه ممکن است ویروس بعداً دوباره ظاهر شود، بنابراین ادامه نظارت لازم است.
  • HBV DNA میزان ویروس موجود در خون را اندازه‌گیری می‌کند. مقدار زیاد معمولاً به این معنی است که ویروس به‌طور فعال در حال تکثیر است و درمان آن موثر نیست. یک نتیجه کم یا نتیجه‌ای که زیر یک حد پایین گزارش شده باشد (چیزی شناسایی نشده باشد) به این معنی است که ویروس وجود ندارد یا در تعداد کمی وجود دارد که قابل تشخیص نیست. این حالت معمولاً نشان می‌دهد که این روش درمانی در کنترل تکثیر ویروس موثر است. با این حال اگر درمان متوقف شود، ممکن است ویروس دوباره ظاهر شود.

حتی اگر علائمی نداشته باشید، عفونت HBV می‌تواند به کبد شما آسیب برساند و می‌توانید عفونت را به دیگران منتقل کنید. به همین دلیل اگر فکر می‌کنید در معرض HBV قرار گرفته‌اید، مهم است که آزمایش را انجام دهید.

بانک‌های خون، تمامِ خون اهداء شده را برای ویروس هپاتیت B یا (HBV DNA) ، آنتی ژن سطحی هپاتیت B یا (HbSAg) و آنتی بادی هسته هپاتیت B  یا (anti-HBc) غربال می‌کنند. اهداکنندگان از هر واکنش مثبت تایید شده مطلع می‌شوند. افرادی که پس از اهدای خون، اخطار در مورد احتمال ابتلا به هپاتیت B دریافت می‌کنند، باید برای انجام آزمایش‌های بیشتر به پزشک خود مراجعه کنند. پزشک برای تشخیص صحیح و تعیین نیاز به درمان، آزمایش‌های تکمیلی را درخواست می‌دهد.

اگر در معرض HBV باشید و واکسینه نشده باشید، می‌توانید با تزریق ایمیونوگلوبولین هپاتیت (HBIG)B  طی ۲۴ ساعت از عفونت جلوگیری کنید و به‌طور معمول اولین دوز واکسن هپاتیت B نیز به شما داده می‌شود. آزمایشی برای تعیین نوع خاص (استرین) ویروس هپاتیت B که باعث عفونت فرد می‌شود در دسترس است. به این آزمایش، ژنوتیپ HBV می‌گویند. با این حال این آزمایش در حال حاضر عمدتا در محیط‌های تحقیقاتی و نه برای اهداف بالینی استفاده می‌شود.

خیر. پزشک شما تعیین می‌کند که کدام آزمایش یا آزمایش‌ها برای علائم و سابقه شما مناسب است.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند بزرگسالان در گروه‌های پرخطر واکسینه شوند. برخی از این گروه‌ها شامل افرادی زیر می‌شوند: 

  • افرادی که در تماس نزدیک با کسی که به هپاتیت B مبتلا است، می‌باشند.
  • شخصی که دیالیز می‌شود.
  • کسانی که دچار بیماری مزمن کبدی یا کلیوی هستند.
  • افراد مبتلا به HIV یا افرادی که به دنبال درمان سایر بیماری‌های مقاربتی یا درمان دارویی هستند.
  • شخصی که به کشورهایی سفر می‌کند که هپاتیت B در آنجا شایع است.
  • افرادی که مشغول کار در مراکز مراقبت‌های بهداشتی هستند و احتمال بالقوه برخورد و مواجهه با HBV را دارند.

در صورتی که منع خاصی در سابقه‌ی پزشکی شما وجود نداشته باشد تزریق واکسن، کاری عاقلانه است. به‌طورمنظم به نوزادان، کودکان و نوجوانان یک سری دوز تزریق می‌کنند. اگر قبلاً واکسینه شده‌اید، احتمالاً سال‌های زیادی ایمن خواهید بود، شاید مادام العمر و معمولاً دیگر نیازی به تزریق مجدد واکسن نیست.

هیچ درمان خاصی برای عفونت‌های حاد هپاتیت B وجود ندارد. علائم معمولاً با مراقبت حمایتی درمان می‌شوند. این کار معمولاً شامل اطمینان از استراحت کافی و مایعات کافی و تغذیه مناسب (خوردن و نوشیدن مقادیر کم اما در نوبت‌های بیشتر) است.

اشکال مزمن هپاتیت B ممکن است با داروهای ضد ویروسی مانند اینترفرون، entecavir ، tenofovir ، lamivudine و adefovir درمان شوند. با این حال برخی از داروهای ضد ویروسی می‌توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند و لازم نیست همه افراد تحت درمان قرار گیرند. غالباً افراد مبتلا به هپاتیت مزمن تحت نظارت دقیق قرار می‌گیرند تا ببینند آیا به سیروز یا سرطان کبد مبتلا می‌شوند یا خیر. مشورت با پزشک در مورد گزینه‌های درمانی و خطرات و مزایای موارد موجود در حال حاضر مهم است.

هپاتیت D یا (HDV) ویروس دیگری است که می‌تواند باعث عفونت کبد شود، اما تنها در صورتی که ویروس هپاتیت B نیز وجود داشته باشد. ممکن است یک فرد به‌طورهم‌زمان به هر دو ویروس آلوده شود (عفونت هم‌زمان) یا ممکن است ابتدا به هپاتیت B آلوده شود و سپس به HDV (یک عفونتِ اضافه شده) آلوده شود. در ایالات متحده، میزان بروز HDV کم است. هیچ واکسنی برای HDV وجود ندارد، اما از آنجا که فقط در صورت وجود HBV باعث ایجاد عفونت می‌شود، ممکن است با واکسن HBV از آن جلوگیری شود.

© 2020 پل ایده آل پارس. تمام حقوق نزد شرکت پل ایده‌ال پارس محفوظ است.

WWW.MEDPIP.COM