نمونه خون که از ورید بازو گرفته شده است.
خیر.
آنتی‌بادی‌های آنتی فسفولیپید گروهی از پروتئین‌های ایمنی بدن (آنتی‌بادی‌ها) هستند که بدن به‌اشتباه علیه خودش در پاسخ خود ایمنی به فسفولیپیدها تولید می‌کند. آزمایش‌ها می‌توانند این اتوآنتی بادی‌های متصل به فسفولیپیدها را تشخیص دهند و به روشی که به‌خوبی درک نشده، خطر بیش‌ازحد لخته شدن خون را افزایش می‌دهد.
چندین آزمایش در دسترس است، ازجمله:
فسفولیپیدها اجزای ساختاری غشاهای سلولی هستند و نقش مهمی در لخته شدن خون دارند. فسفولیپدها علاوه بر عوامل مختلف انعقادی (کوفاکتورهای انعقادی) برای عملکرد پلاکت‌ها نیز مهم هستند. وقتی آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید تولید می‌شوند، در روند لخته شدن اختلال ایجاد می‌کنند. آن‌ها خطر ابتلای فرد به ایجاد مکرر لخته خون بی‌مورد (ترومبوز) در عروق و رگ‌ها را افزایش می‌دهند که می‌تواند منجر به سکته مغزی، حملات قلبی و یا سقط جنین شود.
آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید همچنین با کاهش تعداد پلاکت‌ها (ترومبوسیتوپنی) و خطر سقط مکرر (به‌خصوص در سه‌ماهه دوم و سوم)، زایمان زودرس و پره اکلامپسی همراه هستند.
یک یا چند آنتی‌بادی ضد فسفولیپید در بیماری‌های مختلف شناسایی شده‌اند. برخی از نمونه‌ها عبارت‌اند از:
۱. اختلالات خود ایمنی
۲. عفونت‌ها
۳. سرطان‌ها
۴. استفاده از داروهای خاص
وجود آنتی‌بادی‌های فسفولیپید در برخی موارد ممکن است موقتی باشد و در برخی از افراد که هیچ بیماری قابل‌تشخیصی ندارند شناسایی شده است.
سندرم آنتی فسفولیپید (APS) که سندرم هیوز نیز نامیده می‌شود، گروهی از علائم و نشانه‌های شناخته‌شده است که شامل تشکیل لخته خون، سقط جنین، کمبود پلاکت (ترومبوسیتوپنی) و وجود یک یا چند آنتی‌بادی ضد فسفولیپید است. APS می‌تواند اولیه باشد و هیچ اختلال خود ایمنی زمینه‌ای نداشته باشد یا ثانویه باشد و با اختلال خود ایمنی تشخیص داده شود.
معیارهای اساسی چهاردهمین کنگره بین‌المللی آنتی‌بادی‌های علیه فسفولیپید برای شناسایی APS نیاز به آزمایش آنتی‌بادی‌های کاردیولیپین، ضد انعقاد لوپوس و آنتی‌بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین زمانی که یکی از دو مشکل بالینی، لخته شدن خون (ترومبوز) یا عوارض بارداری وجود داشته باشد، دارد.
آزمایش آنتی فسفولیپید استفاده می‌شود برای کمک به تعیین علت:
بسته به علائم و نشانه‌های فرد و سابقه پزشکی، پزشک ممکن است یک یا چند مورد از این آزمایشات را برای کمک به تشخیص وجود آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید و یا کمک به تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید (APS) سفارش دهد:
اگر آنتی‌بادی ضد فسفولیپید شناسایی شود، ممکن است همان آزمایش یا آزمایش‌ها ۱۲ هفته بعد تکرار شود تا مشخص شود که حضور آن‌ها مداوم است یا موقتی.
همچنین آزمایش ممکن است برای کمک به تشخیص و یا ارزیابی فرد مبتلا به اختلال خودایمنی که می‌تواند همراه با اختلالاتی مانند لوپوس رخ دهد انجام شود. اگر فرد مبتلا به اختلال خود ایمنی ازنظر آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید منفی شود، آزمایش ممکن است برای تعیین اینکه آیا آنتی‌بادی در طول دوره بیماری ایجاد شده است، تکرار شود.
این آزمایش ممکن است هنگامی انجام شود که فرد دارای علائم و نشانه‌هایی از لخته شدن خون (رخداد ترومبوتیک) باشد، مانند درد و تورم در اندام‌ها، تنگی نفس و سردرد. همچنین ممکن است وقتی خانمی سقط جنین مکرر داشته و یا به‌عنوان یک آزمایش تکمیلی برای آزمایش PTT طولانی‌مدت تجویز شود.
هنگامی‌که یکی از آزمایشات مثبت است، ممکن است چندین هفته بعد برای تعیین موقتی بودن یا ماندگاری آنتی‌بادی تکرار شود. آزمایش آنتی فسفولیپید ممکن است زمانی انجام شود که علائم بالینی وجود سندرم آنتی فسفولیپید را نشان می‌دهد.
هنگامی‌که فردی مبتلا به اختلال خود ایمنی تشخیص داده‌شده، ازنظر وجود آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید منفی باشد، ممکن است یک یا چند آزمایش در فواصل منظم تکرار شود تا برای تولید آنتی‌بادی ضد فسفولیپید بررسی شود.
هنگام تفسیر نتایج آزمایشات آنتی‌بادی آنتی فسفولیپید باید دقت شود. نتیجه منفی فقط به این معنی است که آنتی‌بادی اختصاصی در زمان آزمایش وجود نداشته است.
سطح پایین یا متوسط یک یا چند آنتی‌بادی ممکن است به‌طور موقت به دلیل عفونت یا دارو ایجاد شود یا با افزایش سن فرد ظاهر شود. این سطوح اغلب قابل‌توجه تلقی نمی‌شوند اما باید همراه با علائم و سایر اطلاعات بالینی فرد مورد بررسی قرار گیرند.
در بعضی موارد، یک فرد ممکن است یک یا چند کلاس ایمونوگلوبولین از یک آنتی‌بادی اختصاصی داشته باشد یا خیر. به‌عنوان مثال، ممکن است فرد مقادیر قابل‌توجهی آنتی‌بادی کاردیولیپین IgG و IgM داشته باشد یا فقط برای آنتی‌بادی کاردیولیپین IgA که کمتر آزمایش می‌شود مثبت باشد.
سطح متوسط یا زیاد یک یا چند آنتی‌بادی ضد فسفولیپید که با آزمایش مجدد ۱۲ هفته بعد همچنان ادامه دارند، نشان‌دهنده وجود احتمالی ادامه آن آنتی‌بادی اختصاصی است.
اگر آزمایشات وجود ضد انعقاد لوپوس را نشان دهد و هنگام آزمایش مجدد نیز وجود داشته باشد (ماندگار باشد)، پس احتمال دارد که فرد از نظر ضد انعقاد لوپوس مثبت باشد. افرادی که دارای یک یا چند آنتی‌بادی آنتی فسفولیپید هستند و افرادی که مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید تشخیص داده می‌شوند، می‌توانند خطر بالایی برای لخته شدن مکرر خون، سقط مکرر و یا پلاکت پایین (ترومبوسیتوپنی) داشته باشند.
نتایج آزمایش نمی‌تواند احتمال بروز عوارض، نوع یا شدت آن را در یک فرد خاص پیش‌بینی کند. برخی از افراد با مشکلات مکرر متنوعی روبرو می‌شوند درحالی‌که بعضی دیگر ممکن است هرگز مشکلی را تجربه نکنند. نمونه‌هایی از این مورد شامل یک فرد بدون علامت است که پس از آزمایش PTT طولانی‌مدت که به دلیل دیگری انجام می‌شود (مانند غربالگری قبل از جراحی) با آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید تشخیص داده می‌شود و یک فرد مسن بدون علامت که یک آنتی‌بادی ضد فسفولیپید تولید کرده است.
آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید گذرا ممکن است در افرادی که التهاب، اختلالات خود ایمنی، عفونت یا سرطان دارند دیده شود.
گاهی اوقات، ممکن است برای کمک به تعیین علت آزمایش مثبت VDRL / RPR برای سیفیلیس، آزمایش آنتی‌بادی آنتی فسفولیپید درخواست شود. معرف‌هایی که برای آزمایش سیفیلیس استفاده می‌شود حاوی فسفولیپید هستند و می‌توانند در کسانی که دارای آنتی‌بادی آنتی فسفولیپید هستند نتیجه مثبت کاذب ایجاد کنند.
نتایج آزمایش مثبت کاذب ممکن است در افرادی که داروهایی مانند کینیدین، پروکائین آمید، فنی توئین و پنی سیلین مصرف می‌کنند دیده شود.
خیر. فرآیندی که این آنتی بادی‌ها را ایجاد می‌کند به‌خوبی شناخته‌نشده است. عوامل خطر قابل‌کنترل وجود دارد، ازجمله سیگار کشیدن و چاقی که خطر لخته شدن خون را نیز افزایش می‌دهد. پرداختن به این موارد ممکن است به شما در کاهش خطر کلی ایجاد لخته خون کمک کند اما از ایجاد آنتی‌بادی‌های ضد فسفولیپید جلوگیری نمی‌کند یا پس از ایجاد آن‌ها از شر آن‌ها خلاص نمی‌شوید.
این امکان وجود دارد، اما راهی برای پیش‌بینی زمان وقوع این اتفاق وجود ندارد. توسعه آنتی‌بادی آنتی فسفولیپید و ایجاد علائم و عوارض در هر فرد متفاوت است.
ضد انعقاد لوپوس (LA) نوعی آنتی‌بادی ضد فسفولیپید است که در روند لخته شدن خون در لوله آزمایش (به‌اصطلاح ضد انعقاد خون) اختلال ایجاد می‌کند اما با لخته شدن بیش‌ازحد (ترومبوز وریدی یا شریانی) در بدن همراه است. هیچ آزمایش اختصاصی برای LA وجود ندارد اما با انجام یک سری آزمایشات تعیین می‌شود. برای جزئیات بیشتر، به تست ضد انعقاد لوپوس مراجعه کنید.
غربالگری عمومی لازم نیست. آزمایش معمولاً فقط درصورتی‌که فردی دارای علائم یا نشانه‌های مرتبط باشد یا به‌عنوان تکمیل سایر آزمایشات انجام می‌شود. بیشتر افراد هرگز نیازی به انجام این آزمایش ندارند.