برای غربالگری و تشخیص عفونت‌های ویروسی نقص ایمنی انسانی (HIV)، از این آزمایش استفاده میشود.
اگر بیش از سایر افراد در معرض خطر این ویروس هستید، سالی یکبار این آزمایش را باید انجام دهید.
نمونه‌های مورد نیاز می‌توانند یک نمونه خونِ وریدی، یا قطره‌ای از خون که با ضربه به نوک انگشت به دست می‌آید، و یا نمونه‌ی بزاق (مایع دهان) باشد. نمونه‌ی بزاق را با استفاده از سواب کشیدن بر روی لثه جمع‌آوری می‌نمایند.
خیر.
ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) ویروسی است که می‌تواند باعث سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) شود. آزمایشات غربالگری HIV، می‌توانند آنتی‌ژن HIV (یعنی آنتی‌ژن p24 که یک پروتئین ویروسی است) و آنتی‌بادی‌های HIV را که در پاسخ به عفونت HIV در خون تولید می‌شوند، تشخیص دهد. برخی از آزمایشات، آنتی‌بادی HIV را در بزاق تشخیص میدهند.
عفونت HIV در ابتدا ممکن است هیچ علامتی ایجاد نکند و یا علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد کند که پس از یک یا دو هفته برطرف شود. تنها راهی که آلودگی به این عفونت را مشخص می‌کند آزمایش HIV است.
در صورت عدم درمان، عفونت HIV می‌تواند به تدریج توانایی بدن در مبارزه بر علیه عفونت‌ها و برخی سرطان‌ها را از بین ببرد. ویروس HIV با آلوده ساختن لنفوسیت‌ها (سلول‌های T) که به طور معمول به بدن در مبارزه با عفونت‌ها کمک می‌کند، سیستم ایمنی بدن را تضعیف می‌کند.
در طی هفته‌های اول پس از آلودگی به HIV، این ویروس سلول‌های T را آلوده نموده و نسخه‌های متعددی از خود را ایجاد می‌کند و سپس سلول‌های لنفوسیت T بیش‌تری را آلوده می‌کند. در این مرحله مقدار ویروس (بار ویروسی) و سطح آنتی‌ژن p24 در خون می‌تواند بسیار زیاد باشد.
آزمایش‌های HIV که آنتی‌ژن p24 را تشخیص میدهند، به طور کلی می‌توانند عفونت‌ها را در هفته‌های اول پس از عفونت، حتی قبل از ایجاد آنتی‌بادی شناسایی کنند. حدود ۸-۲ هفته پس از قرار گرفتن در معرض ویروس، سیستم ایمنی بدن با تولید آنتی بادی‌هایی که علیه ویروس قابل شناسایی در خون هستند، پاسخ می‌دهد. با برطرف شدن عفونت اولیه و افزایش سطح آنتی‌بادی HIV، مقدار ویروس و سطح آنتی‌ژن p24 هر دو در خون کاهش می‌یابند.
آزمایش‌های HIV که آنتی‌بادی‌های HIV را تشخیص میدهند می‌توانند حدود ۲ تا ۸ هفته پس از عفونت، عفونت‌های HIV را شناسایی کنند. اگر به این ویروس آلوده شوید و به موقع تشخیص داده نشده و درمان مناسب انجام نشود، می‌تواند به عفونت ادامه دار تبدیل شود که ممکن است علائم اندکی را برای یک دهه یا بیش‌تر ایجاد کند. اگر عفونت ویروسی شما هنوز درمان نشده باشد، در نهایت علائم ایدز ظاهر میشود و به تدریج بدتر میشود. با گذشت زمان و بدون درمان، HIV سیستم ایمنی بدن را از بین می‌برد و بدن شما را در برابر سایر عفونت‌های ناتوان کننده، آسیب پذیر می‌کند. برای به دست آوردن جزئیات بیش‌تر در مورد علائم و نشانه‌های HIV، خطرات، درمان و غیره، به مقاله "عفونت HIV و ایدز" مراجعه کنید.
شناسایی و تشخیص HIV در اوایل دوره‌ی عفونت مهم است زیرا:
دو نوع HIV وجود دارد که HIV-1 و HIV-2 نامیده می‌شوند. HIV-1 شایع‌ترین نوع یافت شده در ایالات متحده است در حالی که HIV-2 شیوع بیش‌تری در مناطقی از آفریقا دارد.
آزمایشات HIV به عنوان آزمایشات غربالگری برای تشخیص عفونت‌های HIV استفاده میشود.
غربالگری
انواع مختلفی از آزمایشات ممکن است برای غربالگری HIV استفاده شود:
تشخیص
اگر هر یک از آزمایش‌های غربالگری فوق مثبت باشند، برای تأیید تشخیص باید آزمایش دوم را انجام دهید. این آزمایش دوم یک آزمایش آنتی‌بادی است که با آزمایش اول متفاوت است. اگر آزمایش دوم با آزمایش اول مطابقت نداشته باشد، آزمایش سوم نیز انجام میشود که ماده ژنتیکی (RNA) ویروس را مورد بررسی قرار می‌دهد. آزمایش HIV RNA ویروسHIV را در بیش‌تر افراد در هفته‌ی اول تا چهارم عفونت تشخیص می‌دهد.
سازمان‌های متعددی غربالگری معمول برای HIV را توصیه می‌کنند:
برای جزئیات بیش‌تر درباره توصیه‌های غربالگری، به مقاله‌های مربوط به نوجوانان، بزرگسالان جوان، بزرگسالان و بزرگسالان ۵۰ سال به بالا مراجعه کنید.
غربالگری سالانه برای کسانی که در معرض خطر بالای HIV هستند توصیه میشود و در موارد زیر نیز توصیه می‌گردد:
- اگر از داروهای خیابانی به صورت تزریق استفاده می‌کنید خصوصا هنگامی که سوزن و یا سایر وسایل را به اشتراک می‌گذارید.
- اگر به خاطر مواد مخدر یا پول، رابطه جنسی برقرار می‌کنید.
-اگر یک شریک جنسی HIVمثبت داشته باشید.
- اگر با کسی که در یکی از دسته‌های ذکر شده در بالا قرار می‌گیرد، رابطه جنسی برقرار می‌کنید یا در مورد رفتارهای خطرناک شریک جنسی خود اطمینان ندارید.
شما باید بدون در نظر گرفتن سن، حداقل یک بار این آزمایش را انجام دهید اگر شما:
فکر می‌کنید ممکن است در معرض ویروس قرار گرفته باشید.
آزمایش HIV منفی معمولاً نشان می‌دهد که شما عفونت HIV ندارید. با این حال اگر این آزمایش خیلی زود انجام شود، ممکن است علی‌رغم آلوده بودن، نتیجه‌ی تست منفی باشد (منفی کاذب). اگر آزمایش HIV منفی است اما احتمال مواجهه اخیر وجود دارد، ممکن است آزمایش RNA HIV یا تکرار آزمایش آنتی‌ژن یا آنتی‌بادی HIV لازم باشد.
همچنین آزمایش غربالگری منفی فقط به این معنی است که نشانه‌ای از بیماری در زمان انجام آزمایش وجود ندارد. اگر در معرض افزایش خطر ابتلا به عفونت HIV هستید، انجام آزمایشات غربالگری سالانه برای بررسی احتمال قرار گرفتن در معرض ویروس بسیار مهم است.
اگر در آزمایش غربالگری اولیه و هم در تست تکمیلی نتیجه مثبت داشته باشید، در این صورت شما مبتلا به HIV تشخیص داده می‌شوید.
CDC پروتکل زیر را برای آزمایش غربالگری و تشخیص عفونت HIV توصیه می‌کند:
چند روش مختلف وجود دارد که می‌توانید به غربالگری HIV دسترسی پیدا کنید:
آزمایش خانگی دو محدودیت دارد:
۱- حساسیت آزمایش بزاق کم‌تر از آزمایش خون است، بنابراین آزمایش خانگی ممکن است برخی موارد HIV که در آزمایش خون تشخیص داده میشود را نتواند تشخیص دهد.
۲- آزمایش خانگی وقتی در خانه توسط یک فرد غیر حرفه‌ای انجام میشود در مقایسه با زمانی که توسط یک متخصص بهداشت آموزش دیده انجام میشود، دقیق نیست. با این حال راحتی در آزمایش خانگی ممکن است برخی از افراد را تشویق کند که تمایلی به مراجعه به یک پزشک یا کلینیک برای یادگیری وضعیت HIV خود نشان ندهند.
بستگی به نوع آزمایش دارد. آزمایش‌های ترکیبی که از نمونه خون گرفته‌‌شده از ورید استفاده می‌کنند و آنتی‌ژن HIV (p24) و آنتی‌بادی‌های HIV را تشخیص میدهند، می‌توانند عفونت‌های HIV را در بیش‌تر افراد، ۲ تا ۶ هفته پس از آلودگی تشخیص دهند. آزمایش‌های ترکیبی که از نمونه‌های خون تهیه شده از نوک انگشت استفاده می‌کنند، حدود ۲ تا ۱۲ هفته پس از عفونت با HIV، این ویروس را تشخیص میدهند. آزمایش خون که آنتی‌بادی HIV را به تنهایی تشخیص می‌دهد می‌تواند عفونت را در اکثر افراد حدود ۳ تا ۱۲ هفته پس از عفونت تشخیص دهد.
بله. اگر آزمایش شما از نظر آلودگی به HIV مثبت است، مهم است که به پزشکان خود و همچنین به تمام شرکای جنسی فعلی و آینده و یا هر کسی که از سوزن مشترک استفاده می‌کند، اطلاع دهید. خدمات مشاوره‌ای اغلب درکلینیکی که این آزمایش را انجام داده است یا از طرف پزشک شما در دسترس است که به شما کمک می‌کند تا افرادی را که نیاز به اطلاع دارند، آگاه کنید.
وضعیت HIV شما، مانند سایر شرایط پزشکی و نتایج آزمایش، توسط قانون حریم خصوصی HIPAA محافظت میشود و بدون اجازه کتبی شما، با دوستان یا خانواده و یا کارفرمایان قابل اشتراک نیست. وضعیت HIV شما با پزشک معالج شما که برای معالجه شما "نیاز به دانستن" دارد باید به اشتراک گذاشته شود. همچنین به منظور تعیین میزان ابتلا به HIV و ارائه خدمات مناسب پیشگیری و مراقبت، کلیه موارد جدید HIV به ادارات بهداشتی محلی گزارش میشود.
برخی از مراکز آزمایش، به صورت ناشناخته (نام شما هرگز ذکر نمی‌شود) و یا محرمانه (نام شما ذکر شده اما خصوصی نگه داشته میشود) آزمایش و مشاوره HIV را ارائه میدهند. همچنین می‌توانید با بخش بهداشت محلی خود تماس بگیرید تا از محل آزمایش مطلع شوید.
اگر HIV مثبت دارید، آزمایش‌های پیگیری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
در حال حاضر هیچ واکسنی برای محافظت از شما در برابر این ویروس وجود ندارد اما اجتناب از فعالیت‌های پرخطر مانند رابطه جنسی محافظت نشده و یا استفاده‌ی مشترک از سوزن برای تزریق دارو می‌تواند به جلوگیری از شیوع آن کمک کند.
در حالی که واکسنی وجود ندارد، CDC و سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کنند افرادی که عفونت HIV ندارند اما در معرض خطر بالای آن هستند، از یک عدد قرص برای پیشگیری قبل از مواجهه با ویروس، به صورت روزانه مصرف کنند. برای افرادی که به طور مداوم از این روش پیشگیری استفاده می‌کنند، خطر ابتلا به عفونت HIV به طور قابل توجهی کم‌تر (تا ٪۹۲) در مقایسه با افرادی که آن را مصرف نکرده بودند، بوده است.
در صورت ابتلا به HIV، تشخیص به موقع عفونت برای جلوگیری از انتقال آن به دیگران و امکان ارزیابی، نظارت و درمان مهم است. کارکنان بهداشت می‌توانند با رعایت موارد احتیاطی مانند استفاده از دستکش و اجتناب از فرورفتن سوزن در بدن، خود را در برابر عفونت HIV محافظت کنند.
پیشگیری پس از مواجهه راهکار دیگری برای پیشگیری از HIV است. پیشگیری پس از مواجهه استفاده از داروی ضد رتروویروسی پس از مواجهه احتمالی اخیر با ویروس است. پیشگیری پس از مواجهه فقط باید در شرایط اضطراری مورد استفاده قرار گیرد و باید در طی ۷۲ ساعت بعد از احتمال قرار گرفتن در معرض HIV، اقدام شود.
این موارد را در مورد پیشگیری پس از مواجهه فورا با پزشک خود یا پزشک بخش اورژانس در میان بگذارید اگر شما:
اگر باردار هستید تعیین این که آیا HIV دارید بسیار مهم است تا بتوانید تحت معالجه قرار بگیرید. درمان مادران آلوده به HIV در دوران بارداری، اقدامات احتیاطی هنگام تولد و جلوگیری از شیردهی می‌تواند خطر انتقال عفونت از مادر به کودک را به حداقل برساند. اگر هنگام بارداری از داروهای HIV استفاده می‌کنید، باید این کار را در دوران بارداری و زایمان و پس از زایمان نیز ادامه دهید. اگر در دوران بارداری از داروهای HIV استفاده نمی‌کنید یا در طول بارداری بار ویروسی بالایی دارید، دادن داروی ضد رتروویروسی زیدوودین از طریق وریدی در حین زایمان و پس از زایمان و همچنین به نوزاد تازه متولد شده دو بار در روز از طریق دهان به مدت ۶ هفته، میزان انتقال را از ۲۵ تا ۳۳ درصد به حدود٪۲-۱ کاهش می‌دهد.
خیر. از آن‌جا که آنتی‌بادی‌های مادری از مادر به کودک منتقل می‌شوند و به مدت ۶ تا ۱۸ ماه در بدن نوزاد باقی می‌مانند، باید از آزمایش متفاوتی استفاده شود. برای این منظور آزمایشی که مواد ژنتیکی را شناسایی کند یعنی آزمایش RNA HIV یا آزمایش DNA HIV، لازم است.
علائم عفونت اولیه HIV می‌تواند مشابه علائم آنفلوانزا و سایر عفونت‌های ویروسی باشد. تنها راه قابل اعتماد برای تشخیص آلودگی شما انجام آزمایش است. بسیاری از افراد مبتلا به HIV سال‌ها پس از عفونت اولیه علائمی را تجربه نمی‌کنند یا علائمی دارند که شباهت زیادی به علائم سایر بیماری‌ها دارد. برای اطلاعات بیش‌تر، به این صفحه وب CDC مراجعه کنید: درباره HIV.
در حال حاضر ، هیچ درمانی برای عفونت HIV یا ایدز وجود ندارد. با این حال تشخیص به موقع، امکان درمان با داروی ضدرترو ویروسی (ART) را فراهم می‌کند که می‌تواند به سرکوب سطح ویروس در بدن شما (بار ویروسی) کمک کرده و سلامتی طولانی مدت شما را بسیار بهبود بخشد. بخش بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده (DHHS) و همچنین سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کنند که همه افراد مبتلا به عفونت HIV و از جمله زنان باردار، در اسرع وقت تحت درمان قرار گیرند. با پیشرفت در درمان، افراد مبتلا به عفونت HIV زندگی طولانی‌تر و سالم‌تری خواهند داشت.
افراد به منظور پیشگیری یا به حداقل رساندن تکثیر ویروس و ظهور سویه‌های مقاوم به دارو، به طور معمول حداقل سه نوع دارو از دو کلاس مختلف مصرف می‌کنند. از ترکیب سه یا چند داروی ضد رتروویروسی به عنوان درمان ضد رتروویروسی بسیار فعال یا HAART یاد میشود.