آزمایش آنفلوانزا

آزمایش آنفلوانزا ممکن است برای کمک به تشخیص عفونت آنفلوانزا و کمک به تصمیم گیری در مورد درمان باشد. گاهی اوقات آزمایش آنفلوانزا برای کمک به تشخیص قطعی آنفلوانزا در جامعه یا کمک به تعیین اینکه آیا شیوع آنفلوانزا به خصوص در محیط‌هایی مانند خانه‌های سالمندان و مدارس وجود دارد، استفاده می‌شود. برای شناسایی نوع یا سویه ای از آنفلوانزا که باعث عفونت می‌شود، ممکن است آزمایش درخواست شود. 

همه موارد آنفلوانزا برای تجویز درمان‌های ضد ویروسی نیاز به آزمایش ندارند. اگر علائم و نشانه‌های آنفلوانزا در فرد وجود داشته باشد، پزشکان آنفلوانزا را بدون آزمایش تشخیص و درمان می‌کنند، علاوه بر این ممکن است فصل آنفولانزا باشد و آنفلوانزا در جامعه شایع شده باشد. اگر زمان درمان ضد ویروسی در خارج از فرصت ۳ تا ۴ روزه باشد که درمان بسیار موثر است، و شواهدی از بیماری شدید یا عوارض ثانویه وجود نداشته باشد، ممکن است فرد به راحتی با استراحت درخانه، نوشیدن مایعات و تسکین علائم بدون  نیاز به نسخه پزشک درمان شود.

با این حال، آنفلوانزا می‌تواند کشنده باشد. ولی اگر آنفلوانزا با انجام آزمایش به موقع تشخیص داده شود پزشکان می‌توانند کمک کنند تا شیوع آن را به حداقل برسانند و با تجویز داروهای ضد ویروسی از شدت بیماری بکاهند.

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) آزمایش در شرایط خاصی را توصیه می‌کند:

• برای بیمارانی که در بیمارستان یا دارای شرایط پرخطر هستند، یا مشکوک به آنفلوانزا هستند.
• در مواردی که تشخیص آنفلوانزا موجب انجام اقدامات مراقبتی می‌شود و بر روی اعمالی که برای کنترل انتشار ویروس به دیگرانی که در تماس نزدیک هستند و یا به جامعه، تاثیر می‌گذارد.
• برای افرادی که علائم شدیدی داشتند و به علت مشکوک به آنفلوانزا فوت کردند.

همچنین آزمایش برای یافتن سویه‌های جدید ویروس برای جلوگیری از پاندمی‌های احتمالی، کنترل بر مقاومت ضد ویروسی و آمادگی برای واکسن آنفلوانزا در سال آینده انجام می‌شود.

چندین نوع آزمایش آنفلوانزا در دسترس است. روش استفاده شده اغلب به در دسترس بودن و علت آزمایش بستگی دارد.

• آزمایشات سریع آنفلوانزا – بسته به روش، آزمایش آنفلوانزا ممکن است در مطب پزشک یا در بالین بیمار بستری در بیمارستان در مدت زمان 20 دقیقه یا کمتر انجام شود یا اینکه نمونه به آزمایشگاه ارسال شود، نتایج در همان روز تحویل داده می‌شود. آزمایشات سریع در توانایی تشخیص آنفلوانزا متفاوت هستند. بعضی از آزمایش‌ها فقط می‌توانند آنفلوانزای A را تشخیص دهند. بعضی دیگر می‌توانند A و B را تشخیص دهند اما بین این دو تمایز قائل نمی‌شوند. برخی دیگر می‌توانند آنفلوانزای A و B را تشخیص دهند و بین آن‌ها تمایز قائل شوند. برخی از آن‌ها قادر به تمایز بیشتر بین سویه‌های آنفلوانزای A مانند H1N1 هستند.
• تست تشخیص سریع آنتی ژن آنفلوانزا -این آزمایشات آنتی‌ژن‌های ویروسی را در ترشحات بینی تشخیص می‌دهند. یک عیب اصلی آزمایش سریع آنتی‌ژن آنفلوانزا میزان بالای نتایج منفی کاذب است. آزمایشات سریع آنتی ژن به طور کلی ۵۰ تا ۷۰ درصد موارد آنفلوانزا را تشخیص می‌دهد. بنابراین، CDC توصیه می‌کند از درمان افراد مشکوک به آنفلوانزا دریغ نکنند، حتی اگر تست منفی داشته باشد. در صورت نیاز به تأیید، آزمایش منفی ممکن است توسط کشت ویروسی یا آزمایش حساس‌تر مولکولی بررسی شود. آزمایش‌های سریع آنتی ژن در مواردی که کسی آنفلوانزا نداشته باشد، مثبت خواهد بود.
• واکنش زنجیره‌ای پلیمراز رونویسی معکوس در زمان واقعی (RT-PCR) و سایر آزمایش‌های مولکولی-این آزمایش‌ها مواد ژنتیکی ویروسی (RNA) را در نمونه‌های تنفسی تشخیص می‌دهد. آن‌ها به طور کلی بسیار حساس‌تر و اختصاصی برای ویروس آنفلوانزا نسبت به آزمایش‌های سریع تشخیص آنتی ژن هستند. آن‌ها می‌توانند در صورت وجود ویروس با دقت بیشتری آن را تشخیص دهند و در صورت عدم وجود آن را رد کنند. بسته به آزمایش مورد استفاده، آن‌ها ۶۶ درصد تا ۱۰۰ درصد موارد آنفلوانزا را شناسایی می‌کنند. برخی از نسخه‌های آزمایش‌های مولکولی که در آزمایشگاه‌ها انجام می‌شود، همزمان وجود ویروس‌های تنفسی متعدد مانند آنفلوانزا، ویروس سنسیشیال تنفسی (RSV) و رینوویروس را آزمایش می‌کند. 
• کشت ویروسی - در این آزمایش، ویروسی که رشد داده شده در آزمایشگاه به عنوان آنفلوانزای A یا B و سویه موجود، یا به عنوان ویروس تنفسی دیگر شناسایی می‌شود. در دسترس بودن آزمایش کشت ویروسی در حال کاهش است زیرا بیش‌تر آزمایشگاه‌ها برای تشخیص عفونت‌های ویروسی سنجش‌های مولکولی را انجام می‌دهند. انجام کشت‌های ویروسی هزینه بر و دشوارتر است و ارائه نتیجه ۳ تا ۱۰ روز به طول می‌انجامد، که این امر باعث می‌شود که آن‌ها برای تعیین اینکه فردی مبتلا به آنفولانزا است یا خیر، و همچنین تصمیم گیری در مورد درمان کم‌تر مفید باشند. برای تأیید نتایج مثبت یا منفی در روش‌های آزمایشگاهی سریع، ممکن است گاهی اوقات از کشت ویروسی استفاده شود. ویروس آنفلوانزا که درمحیط کشت رشد کرده است، می‌تواند به آزمایشگاه بهداشت عمومی ارسال شود تا مشخص شود سویه آنفلوانزای A  H5N1 است که در پرندگان  یافت می‌شود یا ویروس آنفلوانزای 2009 H1N1. 

برای کمک به رد سایر انواع عفونتها با علائم مشابه و یا مشخص نبودن علت عفونت، ممکن است از آزمایشات تکمیلی همراه با تست آنفلوانزا استفاده شود. مثال‌ها عبارتند از: 

• آزمایش RSV - برای تشخیص ویروس سنسیشیال تنفسی، ویروسی که اغلب کودکان خردسال و افراد مسن را آلوده می‌کند.
• آزمایش استرپ - برای بررسی استرپتوکوک گروه A، باکتری‌های ایجاد کننده گلودرد استرپتوکوکی.

آزمایشات آنفلوانزا بیشتر در فصل آنفلوانزا (اواخر پاییز تا اوایل بهار) درخواست می‌شود، به خصوص هنگامی که فردی در بیمارستان بستری است، سیستم ایمنی ضعیفی دارد یا در معرض خطر افزایش عوارض جدی است.

آزمایش معمولاً ظرف ۳ روز بعد از شروع علائم و نشانه‌ها انجام می‌شود، مانند: سردرد، تب، لرز درد در عضلات، ضعف، خستگی گرفتگی بینی، گلودرد، سرفه

در برخی از انواع آنفلوانزا، اسهال و استفراغ هم از علایم می‌باشد.

هنگامی که آنفلوانزا هنوز در جامعه ثابت نشده است، یک پزشک می‌تواند آزمایش سریع آنفلوآنزا را برای اثبات وجود آنفلوانزا در منطقه و هم برای کمک به تشخیص بیماری فعلی فرد، انجام دهد. آزمایش ممکن است هنگام شیوع بیماری‌های تنفسی هنگامی که آنفلوانزا بعنوان علت مورد شک و تردید است، درخواست شود. گاهی اوقات آزمایش ممکن است زمانی انجام شود که فردی که فوت کرده است، یک بیماری حاد و شدید داشته و آنفلوانزا بعنوان علت مورد تردید بوده باشد.

آزمایش مثبت آنفلوانزا به این معنی است که فرد مبتلا به احتمال زیاد آنفلوانزای A یا B دارد و برای به حداقل رساندن علائم ممکن است درمان با داروی ضد ویروس تجویز شود. با این حال، ممکن است پزشک نداند که کدام استرین از آنفلوانزا عامل عفونت است، علائم بیماری تا چه حد شدید است و یا اینکه شخص عوارض ثانویه را تجربه می‌کند یا خیر. 

آزمایش منفی آنفلوانزا ممکن است به این معنی باشد که فرد بیماری دیگری غیر از آنفلوانزا دارد، یا اینکه این آزمایش قادر به تشخیص سویه آنفلوانزا نیست یا ویروس کافی در نمونه وجود ندارد که اجازه تشخیص آن را بدهد.

این عدم تشخیص ممکن است به دلیل کمبود نمونه و یا کیفیت ضعیف نمونه برداری باشد یا به دلیل اینکه فرد چند روز قبل به آنفلوآنزا مبتلا شده است و ویروس کمتری از بدن خارج می‌شود. ممکن است گونه‌های جدیدی از آنفلوانزا وجود داشته باشد که آزمایش‌های تشخیصی نمی‌توانند به طور قابل اعتماد آن‌ها را تشخیص دهند. برخی آزمایشات سریع می‌تواند زیر گونه آنفلوانزای A مانند H1N1 را شناسایی کند و برخی دیگر ویروس‌های تنفسی مانند RSV را شناسایی می‌کنند. کشت‌های ویروسی در صورت مثبت بودن، ویروس ِ موجود را شناسایی می‌کنند. اگر ویروس موجود آنفلوانزا باشد، می‌توان آزمایشات بیشتری را برای تعیین نوع سویه و حساسیت آن به عوامل ضد ویروسی انجام داد.

بیشتر عفونت‌های آنفلوانزا با درمان یا بدون درمان، طی یک یا دو هفته از بین می‌روند، اگرچه خستگی و سرفه ممکن است مدت طولانی تری ادامه داشته باشد. تعداد کمی ممکن است دچار عوارض ثانویه جدی شوند. این عوارض غالباً همزمان با کم رنگ شدن علائم آنفلوانزا بوجود می‌آیند. هر کسی مستعد ابتلا به عوارض ناشی از آنفلوانزا است، اما افراد بسیار جوان، افراد مسن و افرادی که دارای نقص ایمنی هستند یا از قبل به بیماری ریه مبتلا شده اند، بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند. عوارضی مانند ذات الریه، سپسیس و انسفالیت می‌توانند بسیار جدی باشند و ممکن است نیاز به درمان فوری پزشکی داشته باشند.

بله. آزمایشات آنفلوانزا ممکن است هر مورد آنفلوانزا را تشخیص ندهد. آزمایش‌های سریع آنتی ژن به طور کلی ۵۰ تا ۷۰ درصد موارد آنفلوانزا را تشخیص می‌دهند، در حالی که آزمایش‌های مولکولی ۶۶ تا ۱۰۰ درصد موارد را تشخیص می‌دهند، بسته به آزمایش مورد نظر، یک نتیجه منفی ممکن است به این معنی باشد که این آزمایش سویه آنفلوانزا را تشخیص نمی‌دهد یا ویروس به تعداد کافی در نمونه وجود ندارد که اجازه تشخیص آن را بدهد. همچنین، ممکن است گونه‌های جدیدی از آنفلوانزا در نمونه وجود داشته باشد که آزمایشات به طور قابل اعتماد نمی‌توانند آن را تشخیص دهند.

پزشک شما ممکن است آزمایش استرپتوکوک را برای بررسی وجود استرپتوکوک در گلو، آزمایش RSV برای بررسی ویروس سنسیشیال تنفسی، ویروسی که اغلب کودکان خردسال و سالخوردگان را آلوده می‌کند، یا کشت خلط برای جستجوی علل باکتریایی یا قارچی یا عفونت تنفسی درخواست دهد.

پزشک شما همچنین ممکن است آزمایش خون مانند یک پانل متابولیک جامع (CMP) یا شمارش کامل خون (CBC) را برای پایش برسلامت و عملکرد اندام‌هایی مانند ریه‌ها و کلیه‌ها درخواست دهد.

آنفلوانزا یکی از نگرانی‌های مهم در جوامع عمومی و بهداشتی است زیرا می‌تواند کشنده باشد و هر چند دهه یک استرین آنفلوانزای کشنده ظهور می‌کند. 

بدترین مورد ثبت شده، بیماری جهانگیر (پاندمیک) آنفلوانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸ است که ۲۰ تا ۵۰ میلیون نفر را در سراسر جهان و بیش از ۵۰۰۰۰۰ نفر را فقط در ایالات متحده كشته است. در سال ۱۹۵۷ و ۱۹۶۸، صدها هزار نفر در ایالات متحده بر اثر انواع (واریانت‌های) آسیائی و هنگ کنگی آنفلوانزا درگذشتند. 

در سال‌های اخیر، نگرانی بین المللی در مورد H5N1 و H7N9 زیرگونه آنفلوانزای A وجود دارد که معمولاً آنفلوانزای مرغی (پرندگان) و آنفلوانزا H1N1 (خوکی) نامیده می‌شود. برخی از این زیرگونه‌ها باعث شیوع در انسان‌ها شده‌اند و این نگرانی وجود دارد که ممکن است در آینده شیوع گسترده‌تر و جدی تری ایجاد کنند. مقاله آنفلوانزا را بخوانید تا درباره این موارد بیشتر بدانید.

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) توصیه می کند هر فرد ۶ ماهه و مسن‌تر در هر فصل یک فلوشات بگیرد. به طور خاص، افرادی که در معرض خطر عوارض ناشی از آنفلوانزا هستند، باید واکسن دریافت کنند. که شامل کودکان خردسال، سالخوردگان، ساکنان خانه سالمندان و سایر مراکز مراقبت طولانی مدت، زنان باردار و افرادی که از قبل دچار حالت‌ها و بیماری‌هایی نظیر آسم، COPD، بیماری قلبی و ناراحتی‌های کبدی یا کلیوی بوده‌اند، می‌باشند.

بله، پس از واکسیناسیون می‌توان آنفلوانزا گرفت، زیرا هیچ واکسنی ۱۰۰ درصد موثر نیست. اگرچه، چنانچه پس از واکسیناسیون به آنفلوانزا مبتلا شوید، معمولاً بیماری خفیف‌تر است و بهبودی سریع‌تری دارد. همچنین چند هفته بعد از واکسیناسیون طول می‌کشد تا آنتی بادی‌هایی در ارتباط با واکسن تزریق شده ساخته شوند که فراهم کننده‌ی حفاظت شوند. گاهی اوقات، یک سویه جدید به گردش در می‌آید که در واکسن تزریق شده وجود ندارد، بنابراین شما در برابر عفونت با سویه ویروس جدید محافظت نمی‌شوید.

هر ساله، واکسن آنفلوانزا حاوی ویروس غیرفعال، برای محافظت در برابر سویه‌های مورد انتظار بر اساس مشاهدات و تجربیات پزشکان و دانشمندان تهیه می‌شود. دانشمندان و محققان با دقت ویروس آنفلوانزا را که در سراسر جهان در حال گردش است بررسی می‌کنند و سعی می‌کنند سویه (ها) را که احتمال بروز در فصل آینده را دارند، پیش بینی کنند. 

وقتی آنفلوانزا از طریق جوامع در سراسر جهان عبور می‌کند، دچار تغییراتی خود به خودی می‌شود (که به آن "چرخش آنتی ژنیک" می‌گویند) که به آن اجازه می‌دهد از آنتی بادی‌های محافظی که در اثر عفونت‌ها و واکسیناسیون‌های قبلی تشکیل شده‌اند فرار کند. 

مقدار " چرخش آنتی ژنیک" سال به سال متفاوت است. چرخش‌های بزرگ‌تر آنتی ژنیک، معروف به "تغییر آنتی ژنیک"، منجر به بیماری‌های شدیدتری می‌شود، زیرا افراد بیشتری نسبت به ویروس حساس خواهند بود. گاهی اوقات استرین آنفلوانزا در آن فصل دچار چرخش آنتی ژنی قابل توجهی می‌شود به طوری که ویروس نسبت به سیستم ایمنی بدن کمی متفاوت به نظر می‌رسد و باعث کاهش اثر محافظتی واکسن می‌شود. یا ممکن است  آنفلوانزائی که غالب است استرین غیرقابل انتظار باشد و نه آن استرینی که برای آن واکسن تهیه شد است. 

معمولاً در این موارد، واکسیناسیون حداقل از شدت عفونت می‌کاهد. در بیماران مبتلا به ریسک بالا (به عنوان مثال مبتلایان به بیماری‌های قلبی، کلیوی و ریوی)، پزشکان ممکن است با تجویز درمان‌های ضد ویروسی قبل از اینکه فرد بیمار شود، به تقویت حفاظت بیمار کمک کنند تا  به اینصورت بیمار از محافظت کوتاه مدت در حین شیوع آنفلوانزا در جامعه برخوردار باشد.