آزمایش آنتی بادی‌های بتا 2 گلیکوپروتئین 1

آزمایش آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 در کنار آزمایش آنتی بادی کاردیولیپین و ضد انعقاد لوپوس برای کمک به تشخیص علت لخته شدن خون غیرقابل علت (حوادث ترومبوتیک) یا سقط‌های مکرر، برای کمک به تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید یا به عنوان بخشی از آزمایش‌ها برای سایر اختلالات خود ایمنی مانند لوپوس سیستمیک (SLE) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

اگر آزمایش‌های اولیه آنتی بادی آنتی فسفولیپید برای کلاس‌های IgG و IgM منفی باشد، برخی از آزمایشگاه‌ها آنتی بادی‌های IgA را آزمایش می‌کنند. در صورتی که آنتی بادی‌های IgA وجود داشته باشند، ارزش آزمایش برای آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید از کلاس IgA بحث برانگیز است به‌علاوه اینکه این آزمایش‌ها به طور معمول در دسترس نیستند. طبق بیانیه اجماع بین‌المللی در مورد سندرم آنتی فسفولیپید، وجود کلاس IgA (آنتی بادی‌های ضدکاردیولیپین یا آنتی‌بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین 1) معیارهای آزمایشگاهی برای تشخیص سندرم آنتی فسفولیپید را برآورده نمی‌کند.

اگر آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 در خون تشخیص داده شود، لازم است 12 هفته بعد تکرار  شود تا مشخص شود که آیا وجود آن پایدار و یا موقت است. اگر آزمایش آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید در فردی که اختلال خود ایمنی دارد منفی باشد، لازم است آزمایش در زمان بعدی تکرار شود تا مشخص شود که آیا فرد شروع به تولید آنتی بادی کرده است، زیرا تولید آنتی بادی ممکن است در هر زمانی در طول بیماری رخ دهد.

آزمایش آنتی‌بادی بتا ۲ گلیکوپروتئین ۱ و سایر آزمایش‌های آنتی‌بادی آنتی‌فسفولیپیدی ممکن است زمانی درخواست شود که فرد علائمی که ممکن است لخته شدن خون در ورید یا شریان را مطرح کند (مانند درد و تورم در اندام‌ها (دست‌ها و پاها)، تنگی نفس به دلیل لخته شدن خون و سردردهای غیر قابل توضیح) داشته باشد. همچنین ممکن است در خانمی که سابقه  سقط جنین مکرر داشته است، درخواست شود. این آزمایش‌ها ممکن است در ابتدا همراه با آنتی‌بادی کاردیولیپین و آزمایش ضد انعقاد لوپوس یا به‌عنوان آزمایش‌های مربوط به پیگیری درخواست شوند.

هنگامی که یکی از تست‌های آنتی بادی مثبت شد، حداقل 12 هفته بعد تکرار می‌شود تا مشخص شود که آیا وجود آنتی بادی موقتی و یا پایدار است.

هنگامی که نتیجه آزمایش فرد مبتلا به یک اختلال خود ایمنی از نظر آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 منفی می‌شود، آزمایش ممکن است به طور دوره‌ای برای غربالگری ایجاد آنتی بادی تکرار شود.

آنتی بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 اغلب در خون بیماران مبتلا به سندرم آنتی فسفولیپید شناسایی می‌شوند. معیارهای تشخیصی فعلی برای سندرم آنتی فسفولیپید بر اساس یافته‌های بالینی و حضور مداوم یک یا چند آنتی بادی آنتی فسفولیپید در گردش خون است. اگر غلظت بالایی از آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 در ابتدا و سپس 12 هفته بعد مجدداً در فردی با علائم و نشانه‌های سندرم آنتی فسفولیپید تشخیص داده شود، احتمالاً فرد مبتلا به این اختلال است. این امر به ویژه در صورتی صادق است که سایر آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپیدی نیز شناسایی شوند. این یک آزمایش تاییدی است و ممکن است آنتی بادی‌ها را داشته باشید و هرگز ویژگی‌های بالینی سندرم آنتی فسفولیپید را نداشته باشید. از آنجایی که بسیاری از افراد با سایر سندرم‌های بالینی آزمایش می‌شوند، احتمال کلی ابتلا به سندرم آنتی فسفولیپید به همراه آنتی بادی B2GP1 مثبت تقریباً 32٪ است (یعنی اکثر بیماران به اشتباه آزمایش شده‌اند و سندرم آنتی فسفولیپید ندارند).

اگر فردی از نظر آنتی بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 منفی باشد اما برای سایر آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپیدی مثبت باشد و علائم و نشانه‌هایی داشته باشد، آن فرد احتمالاً به سندرم آنتی فسفولیپید نیز مبتلا است.

اگر فردی برای آنتی بادی‌های بتا-2 گلیکوپروتئین 1 ضعیف تا متوسط ​​مثبت و برای سایر آنتی بادی‌های آنتی فسفولیپید ضعیف یا منفی باشد، وجود آنتی بادی ممکن است به دلیل بیماری‌های دیگری غیر از سندرم آنتی فسفولیپید باشد. اگر آزمایش بعدی منفی باشد، احتمالاً آنتی بادی‌ها موقتی بوده اند، این حالت در بیماری دیده می‌شود که از یک عفونت حاد رنج می‌برد.

یک نتیجه مثبت منفرد آنتی بادی بتا-2 گلیکوپروتئین 1 برای سندرم آنتی فسفولیپید ارزش تشخیصی ندارد  و یک نتیجه منفی ایجاد آنتی بادی آنتی فسفولیپید را رد نمی کند. آن‌ها فقط وجود یا عدم وجود آنتی بادی را در زمان آزمایش نشان می‌دهند.

اگر فرد مبتلا به اختلال خود ایمنی دیگری مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE)، آنتی بادی‌های گلیکوپروتئین بتا-2 داشته باشد، ممکن است خطر ایجاد لخته در رگ خونی را افزایش دهد.

لزوما خیر. این آنتی بادی‌ها یک عامل خطر را نشان می‌دهند اما نمی‌توانند پیش بینی کنند که آیا یک فرد لخته خون مکرر خواهد داشت یا خیر. بنابراین وجود آنتی بادی‌ها نمی‌تواند فراوانی یا شدت لخته شدن خون در فرد را پیش بینی کنند.

بله، این بخش مهمی از سابقه پزشکی شما است. پزشک به این اطلاعات نیاز دارد حتی اگر علائمی نداشته باشید تا هر گونه روش یا برنامه درمانی پزشکی را حول این عامل خطر تنظیم نماید.

یک یا چند آنتی بادی آنتی فسفولیپید ممکن است با انواع اختلالات خود ایمنی وجود داشته باشد. ممکن است فرد به‌صورت همزمان به چند اختلال خودایمنی مانند APS و SLE نیز مبتلا باشد. این اتوآنتی بادی‌ها همچنین ممکن است به طور موقت در افراد مبتلا به عفونت‌های حاد، HIV/AIDS، برخی سرطان‌ها یا در اثر مصرف داروهایی مانند فنی توئین، پنی سیلین و پروکائین آمید یافت شوند.

خیر، این آزمایش به عنوان یک ابزار غربالگری برای جمعیت عمومی در نظر گرفته نشده است. اکثر مردم هرگز نیازی به انجام این آزمایش ندارند.

خیر، این آزمایش نیاز به تجهیزات تخصصی دارد و باید در آزمایشگاه معتبر انجام شود.