یک نمونه خون که از ورید بازو گرفته شود.
نمونه خون وریدی با رعایت نکات زیر جمع‌آوری می‌شود:
– قبل از جمع‌آوری نمونه، مراجعه کننده احراز هویت می‌شود.
– قبل از نمونه گیری، از حساسیت‌های مراجعه کننده به ضدعفونی کننده‌ها و مواد لاتکس سؤال می‌شود.
– پزشک و آزمایشگاه باید در جریان داروهای مصرفی قرار گیرند.
– ظرف‌های نمونه‌گیری متناسب با تست انتخاب می‌شود. برای این آزمایش فقط از ضد انعقاد هپارین استفاده می‌شود؛ زیرا سایر ضد انعقادها مانند EDTA آنزیم ACE را مهار می‌کنند.
– قبل از انجام آزمایش، متناسب با روش انجام و شرایط فیزیولوژیک تست، رژیم غذایی برای مراجعه کننده در نظرگرفته می‌شود. این آزمایش نیاز به ناشتایی ندارد.
خیر.
آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) آنزیمی است که به تنظیم فشار خون کمک می‌کند. افزایش سطح ACE در خون گاهی در سارکوئیدوز مشاهده می‌شود که یک اختلال سیستمیک با علت ناشناخته است که اغلب روی ریه‌ها تأثیر می‌گذارد. همچنین ممکن است بسیاری از اندام‌های دیگر بدن، از جمله چشم، پوست، اعصاب، کبد و قلب را تحت تأثیر قرار دهد. این آزمایش میزان ACE را در خون اندازه‌گیری می‌کند. یک ویژگی کلاسیک سارکوئیدوز، ایجاد گرانولوم، یعنی توده‌های کوچک تومور مانند متشکل از سلول‌های ایمنی و التهابی و بافت فیبری است که گره‌هایی را در زیر پوست و در اندام‌های بدن ایجاد می‌کنند. گرانولوما‌ها ساختار بافت‌های اطراف خود را تغییر می‌دهند و به تعداد کافی باعث آسیب و التهاب می‌شوند و ممکن است در عملکردهای طبیعی تداخل ایجاد کند. سلول‌های یافت شده در مرزهای خارجی گرانولوم‌ها می‌توانند مقادیر بیش‌تری ACE تولید کنند. سطح ACE در خون ممکن است هنگام ایجاد گرانولومای مرتبط با سارکوئیدوز افزایش یابد.
کاهش سطح ACE در شرایط زیر مشاهده می‌شود:
- مصرف داروهای استروئیدی برای درمان سارکوئیدوز
- نئوپلاسم پیشرفته ریوی
داروها و عوامل مداخله گر:
داروهایی نظیر استروئیدها و داروهای ضد فشار خون بالای مهارکننده‌ی ACE سبب کاهش سطوح ACE می‌شوند، همچنین هایپرلیپیدمی و همولیز موجب کاهش سطوح ACE به صورت کاذب می‌شوند. بیماران زیر ۲۰ سال به طور طبیعی سطوح بالایی از ACE را دارند.
عوامل مخدوش کننده:
عواملی که روی سطح ACE تاثیر می‌گذارند شامل درجه حرارت نگهداری نمونه، و نمونه‌هایی که به صورت یخ زده و یا طولانی مدت نگهداری شوند می‌باشد که ممکن است هنگام آزمایش به طور کاذب مقادیر بالاتری را نشان دهند.
مقادیر نرمال:
در سرم کمتر ازU/L ۴۰
در مایع مغزی نخاعی: کمتر از ۲ یا ۳ واحد در لیتر
آزمایش آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) در درجه اول برای کمک به تشخیص و بررسی سارکوئیدوز انجام می‌شود. این تست اغلب به عنوان بخشی از بررسی در مورد علت علائم مزمن ناشی از مشکلاتی که احتمالا به دلیل سارکوئیدوز است، درخواست می‌شود. سارکوئیدوز نوعی اختلال است که در آن ممکن است گره‌های کوچکی به نام گرانولوم در زیرپوست و اندام‌ها در سراسر بدن ایجاد شود. سلول‌های اطراف گرانولوم‌ها می‌توانند مقادیر بیش‌تری ازACE را تولید کنند و ACE سطح خون ممکن است در صورت وجود سارکوئیدوز افزایش یابد. (به بخش چه چیزی آزمایش می‌شود، مراجعه کنید) سطح ACE خون با فعالیت بیماری افزایش و کاهش می‌یابد. اگر ACE در ابتدا در کسی با سارکوئیدوز، بالا باشد، از آزمون ACE می‌توان برای بررسی روند بیماری و اثربخشی درمان آن با کورتیکواستروئید استفاده کرد. پزشک ممکن است ACE را به همراه آزمایش‌های دیگر مانند آزمایشات AFB که عفونت‌های مایکوباکتریایی را تشخیص می‌دهد و یا آزمایشات قارچی را سفارش دهد. این مسئله ممکن است به تمایز بین سارکوئیدوز و دیگر شرایطی که باعث تشکیل گرانولوم می‌شود، کمک کند.
آزمایش ACE معمولاً برای افرد مبتلا به سارکوئیدوز با علائم و نشانه‌های زیردرخواست می‌شود:
- گرانولوما (توده کوچکی از بافت غیرطبیعی)
- سرفه مزمن یا تنگی نفس
- چشم‌های قرمز و اشک آلود
- درد مفصلی
متناسب با اندام درگیر شده علائم بیماری متفاوت است.
این امر به ویژه در صورتی که فرد بین ۲۰ تا ۴۰ سال سن داشته باشد. (بیش‌ترین موارد سارکوئیدوز در این زمان دیده می‌شود) صادق است.
هنگامی که کسی مبتلا به سارکوئیدوز تشخیص داده شد و سطح ACE اولیه افزایش یافت، پزشک ممکن است آزمایش ACE را در فواصل منظم برای بررسی تغییر در ACE در طول زمان انجام دهد و برای بازتاب فعالیت بیماری تجویز کند. اندازه‌گیری دوره‌ای ACE برای ارزیابی روند درمان بیماری سارکوئیدوز با مصرف داروهای کورتیکو استروئید مفید است.
افزایش سطح ACE در شخصی که دارای یافته‌های بالینی مطابق با سارکوئیدوز است، به معنای آن است که اگر سایر بیماری‌ها منتفی باشند، احتمالاً فرد مبتلا به سارکوئیدوز است.
ACE در ۵۰ تا ۸۰ درصد از مبتلایان به سارکوئیدوز فعال افزایش می‌یابد. یافتن سطح ACE بالا به شما کمک می‌کند تا تشخیص را تأیید کنید.
برای رد کردن سارکوئیدوز نمی‌توان از سطح ACE نرمال استفاده کرد زیرا سارکوئیدوز می‌تواند بدون سطح ACE بالا وجود داشته باشد.
یافته‌های سطح ACE طبیعی در سارکوئیدوز ممکن است در صورت بروز در یک بیماری در حالت غیرفعال رخ دهد، که نشانه تشخیص زودهنگام سارکوئیدوز باشد، یا ممکن است موردی باشد که سلول‌ها مقادیر بیش‌تری از ACE تولید نکنند.
احتمال این که سطح ACE در موارد سارکوئیدوز مزمن افزایش داشته باشد کمتر است.
هنگام بررسی روند بیماری، سطح ACE در ابتدا زیاد است و سپس دوباره کاهش می‌یابد که در طول زمان، معمولاً بهبودی خود به خودی یا ناشی از درمان و پیش‌آگهی مطلوب را نشان می‌دهد.
از طرف دیگر، یک سطح افزایش یافته از ACE، ممکن است نشان دهنده روند اولیه بیماری باشد که در حال پیشرفت یا فعالیت بیماری که به درمان پاسخ نمی‌دهد، را نشان دهد.
ACE در تبدیل آنژیوتانسین I (پروتئین غیرفعال) به آنژیوتانسین II کمک می‌کند. آنژیوتانسین II به عنوان یک وازوپرسور قوی عمل می‌کند. باعث انقباض عروق می‌شود و باعث باریک‌تر شدن موقتی عروق می‌شود و فشار خون را از طریق آن‌ها افزایش می‌دهد. این تبدیل یک روند تنظیم کننده طبیعی در بدن است. این فرآیند با تولید داروهایی به نام بازدارنده‌های ACE هدف قرار گرفته است که معمولاً در درمان فشار خون و دیابت استفاده می‌شود.
مهارکننده‌های ACE، مانع روند تبدیل آنزیم می‌شوند، رگ‌های خونی را بیش‌تر گشاد نگه داشته و فشار خون را پایین می‌آورد.
این داروها در کنترل فشار خون مفید بوده، اما با آزمایش ACE خون بررسی و پایش نمی‌شوند. آن‌ها ممکن است، به دلایل دیگر در اندازه گیری‌های ACE تداخل ایجاد کنند.
سطح بالا و پایین ACE ممکن است در شرایط مختلف غیر از سارکوئیدوز دیده شود.
تست ACE، به طور معمول برای تشخیص یا بررسی این شرایط استفاده نمی‌شود. این‌که این تست از نظر بالینی مفید است، ثابت نشده است.
کاهش سطح ACE همچنین ممکن است در افرادی که دارای موارد زیر هستند دیده شود:
ACE در انواع مختلف بیماری‌ها و اختلالات در سطوح نسبتاً زیاد افزایش می‌یابد، مانند:
نمونه خون
نمونه مایع مغزی نخاعی: در صورت درگیری سیستم نخاعی و عصبی به همراه بیماری سارکوئیدوز، درخواست می‌شود.
روش‌های متعددی برای اندازه‌گیری ACE وجود دارد که از میان آن‌ها روش‌های“اسپکتروفلوئورمتریک”، ”رادیوایمونواسی” و “اسپکتروفتومتریک با سوبسترای حساس” مناسب‌تر هستند.
- عدم رعایت شرایط قبل از انجام آزمایش
- عدم رعایت نحوه نمونه‌گیری صحیح
- سطح آنزیم ACE در افراد زیر ۲۰ سال به طور طبیعی بالا است بنابراین انجام آزمایش در این رده سنی توصیه نمی‌شود.
-همولیز، افزایش چربی خون، مصرف داروهای استروئیدی و گرسنگی شدید موجب کاهش کاذب ACE می‌شود.
تست‌های تشخیصی بیماری سارکوئیدوز که همراه با ACE درخواست می‌شوند شامل:
آلکالین فسفاتاز: آنزیم ALP اغلب در استخوان،کبد، جفت و روده تولید می‌شود. این آنزیم همچنین در کلیه فعال است. در بیماری سارکوئیدوز همراه با درگیری کبد، مقدار این آنزیم افزایش می‌یابد. ALP به عنوان یک شاخص، در بیماری‌های کبدی و استخوانی در نظر گرفته می‌شود. در نتیجه یک تست غیراختصاصی برای تشخیص سارکوئیدوز محسوب می‌شود.
کلسیم: همراه با بیماری سارکوئیدوز متابولیسم کلسیم دچار اختلال می‌شود در نتیجه مقدار کلسیم در خون و ادرار افزایش می‌یابد.
CBC: لوکوپنی یکی از علائم بیماری سارکوئیدوز است.
الکتروفور پروتئین: هایپرگاماگلوبولینمی در نژاد سیاه پوست همراه با بیماری سارکوئیدوز دیده می‌شود.
اسیداوریک: درسارکوئیدوز مقدار اسیداوریک خون افزایش می‌یابد ولی به ندرت بیماری نقرس همراه با آن دیده می‌شود.
تست عملکرد ریه، بیوپسی (بررسی میکروسکوپی)، اسکن گالیوم، لاواژ برونکوآلوئلار از جمله آزمایشات درخواستی همراه با ACE هستند.
ممکن است آزمایش‌های مختلفی هم برای کمک به تشخیص سارکوئیدوز و هم برای تعیین درجه ابتلای ارگان‌ها، انجام شود.
تست‌های آزمایشگاهی ممکن است شامل پنل کبدی، شمارش کامل خون (CBC) و کلسیم (ممکن است سطح خون و ادرار افزایش یابد) سایر آزمایشات ممکن است شامل معاینه بدنی برای ضایعات پوستی، آزمایشات عملکرد ریوی زیرا در ۹۰ درصد اوقات درجاتی از درگیری ریه وجود دارد، برونکوسکوپی (روشی که با استفاده از یک لوله انعطاف پذیر پوشش داخلی راه هوایی را مشاهده می‌کنند و در صورت لزوم برای تهیه بیوپسی اقدام می‌شود)، غربالگری رادیوگرافی قفسه سینه و گالیوم (گالیوم رادیواکتیو برای ارزیابی التهاب) انجام می‌شود. نمونه برداری از پوست، ریه ها، غدد لنفاوی و گاهی کبد نیز ممکن است ضرورت داشته باشد وحتی ممکن است یک معاینه دقیق چشم به کمک میکروسکوپ چشم پزشکی، مورد نیاز باشد.
علت سارکوئیدوز به خوبی درک نشده است. مسری نیست. التهابی است و سیستم ایمنی بدن را درگیر می‌کند.
به نظر می‌رسد که دارای یک جز ژنتیکی و همچنین یک جز زیست محیطی است. هم در افراد مرتبط و هم در ارتباط با افراد غیر مرتبط که در یک منطقه زندگی می‌کنند، گزارش شده است.
در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر، ۴۰ نفر در ایالات متحده، تحت تاثیر بیماری قرار دارند، اکثر آن‌ها بین ۲۰ تا ۴۰ سال سن دارند.
در ایالات متحده و کارائیب، سارکوئیدوز بیش‌تر در آفریقایی تبارها است، اما در سراسر جهان حدود ٪۸۰ سفیدپوست دچار سارکوئیدوز هستند. در اسکاندیناوی و ایرلند شمالی نسبتاً شایع است ، اما در چین، ژاپن و آفریقا نادر است.
به دلایلی خاص، افرادی که از بخشی از جهان با شیوع کم بیماری به نواحی با شیوع بالا، نقل مکان کرده‌اند، بیش‌تر در معرض خطر قرار دارند.