برای کمک به تشخیص و نظارت بر بیماری‌های خود ایمنی تیروئید و تشخیص این موارد از سایر اشکال بیماری تیروئید؛ همچنین برای کمک به راهنمایی در تصمیمات درمانی، از این آزمایش بهره برده می‌شود.
یک نمونه خون که از ورید بازو گرفته شده است.
خیر.
اتوآنتی بادی‌های تیروئید آنتی بادی‌هایی هستند که وقتی سیستم ایمنی بدن به اشتباه اجزای غده تیروئید یا پروتئین‌های تیروئید را هدف قرار می‌دهد، ایجاد می‌شوند که منجر به التهاب مزمن تیروئید (تیروئیدیت)، آسیب بافتی و یا اختلال در عملکرد تیروئید می‌شود. تست‌های آزمایشگاهی، وجود اتوآنتی بادی‌های خاص تیروئید را در خون تشخیص داده و اندازه گیری می‌کنند.
تیروئید غده‌ای کوچک و پروانه‌ای شکل است که به صورت صاف در گلو روبروی نای قرار دارد. هورمون‌های اصلی تولید شده توسط آن، تیروکسین (T4) و تری یدوتیرونین (T3)، برای کمک به تنظیم میزان استفاده بدن از انرژی (متابولیسم) بسیار حیاتی هستند. بدن از سیستم بازخوردی استفاده می‌کند که در آن هورمون تحریک کننده تیروئید (TSH) تیروئید را تحریک می‌کند تا به میزان نیاز T4 و T3 تولید کند. این سیستم به حفظ مقدار نسبتاً پایدار هورمون‌های تیروئید در خون کمک می‌کند. وقتی آنتی بادی‌های تیروئید با این روند تداخل می‌کنند، می‌توانند منجر به بیماری‌های مزمن و اختلالات خود ایمنی مرتبط با کم کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید مانند بیماری گریوز یا تیروئیدیت هاشیموتو شوند.
آزمایشات آنتی بادی تیروئید شامل موارد زیر است:
آزمایش برای آنتی بادی‌های تیروئید، مانند آنتی بادی تیروئید پراكسیداز (TPO)، در درجه اول برای كمك به تشخیص یك بیماری خود ایمنی تیروئید و تشخیص آن از سایر انواع اختلالات تیروئید انجام می‌شود. یک یا چند آزمایش زیر ممکن است برای کمک به تشخیص و یا نظارت بر اختلال تیروئید خود ایمنی انجام شود:
TBII به طور معمول آزمایش نمی‌شود، اما TSI اغلب برای کمک به تشخیص بیماری گریوز استفاده می‌شود.
این آزمایشات ممکن است برای کمک به بررسی علت بزرگ شدن تیروئید (گواتر) یا سایر علائم و نشانه‌های مرتبط با سطح پایین یا زیاد هورمون تیروئید، انجام شود. هنگامی که سایر نتایج آزمایش تیروئید مانند T3 کامل یا آزاد، T4 آزاد و یا TSH نشان دهنده اختلال عملکرد تیروئید باشد، آزمایش ممکن است به عنوان یک تست پیگیری انجام شود.
همچنین ممکن است یک یا چند آزمایش آنتی بادی تیروئید برای تعیین اینکه آیا فرد مبتلا به بیماری خود ایمنی در معرض خطر ابتلا به اختلال عملکرد تیروئید است، درخواست شود.
این حالت ممکن است با اختلالاتی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک، آرتریت روماتوئید یا کم خونی پرنیشیوز رخ دهد. فردی که تحت درمان سرطان تیروئید است ممکن است به کمک آزمایش تیروگلوبولین مورد پایش قرار گیرد. در این حالت، آزمایش آنتی بادی تیروگلوبولین برای تعیین وجود آنتی بادی در خون فرد و احتمال تداخل در آزمایش اندازه گیری سطح تیروگلوبولین استفاده می‌شود.
آزمایش ممکن است هنگامی انجام شود که فردی دارای TSH و یا T4 آزاد غیر طبیعی یا علائم و نشانه‌های سطح پایین یا زیاد هورمون‌های تیروئید یا وجود گواتر باشد، به خصوص اگر علت آن بیماری خود ایمنی باشد.
سطح پایین هورمون‌های تیروئید (کم کاری تیروئید) می تواند منجر به علائم زیر شود مانند:
سطح بالای هورمون تیروئید (پرکاری تیروئید) می‌تواند منجر به علائم زیر شود مانند:
جدول زیر خلاصه‌ای از زمان انجام آزمایش‌های آنتی بادی تیروئید را نشان می‌دهد.
|
حقایق دیگر |
زمان درخواست |
حضور در |
اصطلاح |
آنتی بادی تیروئید |
|
با مشکلات باروری مانند سقط جنین، پره اکلامپسی، زایمان زودرس و شکست در لقاح آزمایشگاهی همراه بوده است. |
هنگامی که فردی علائمی را نشان می‌دهد که مطرح کننده بیماری تیروئید است. هنگامی که یک پزشک متخصص در نظر دارد بیمار خود را که دارای خطر ابتلا به کم کاری تیروئید است، مورد درمان دارویی قرار دهد. زمانی که آنتی بادی‌های TPO در فرد وجود دارند، مانند لیتیوم، آمیودارون، اینترفرون آلفا، یا اینترلوکین ۲، همراه باشد. |
تیروئیدیت هاشیموتو، بیماری گریوز |
TPOAb |
آنتی بادی تیروئید پراکسیداز |
|
|
هر زمان آزمایش تیروگلوبولین انجام شود تا ببینید آیا آنتی بادی وجود دارد یا خیر و احتمالاً در نتایج آزمایش تداخل ایجاد می کند (به عنوان مثال، در فواصل منظم پس از درمان سرطان تیروئید) |
سرطان تیروئید، تیروئیدیت هاشیموتو |
TgAb |
آنتی بادی تیروگلوبولین |
|
|
هنگامی که فردی علائم پرکاری تیروئید را دارد |
بیماری گریوز |
TRAb, TSHR Ab, TSI |
آنتی بادی گیرنده هورمون محرک تیروئید، ایمونوگلوبولین محرک تیروئید |
اگر یک زن باردار به بیماری تیروئید خود ایمنی شناخته شده مبتلا باشد (مانند تیروئیدیت هاشیموتو یا بیماری گریوز) یا به یک اختلال خود ایمنی دیگر مبتلا باشد و مشکوک به درگیری تیروئید باشد، ممکن است یک یا چند درخواست چکاپ از لحاظ وجود آنتی بادی تیروئید در اوایل بارداری و سپس مجددا در پایان بارداری، درخواست شود.
این آزمایشات برای تعیین اینکه آیا کودک در معرض اختلال عملکرد تیروئید است، استفاده می‌شود.
آنتی بادی‌های تیروئید می‌توانند از جفت عبور کرده و باعث کم کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید در نوزاد در حال رشد یا نوزاد تازه متولد شده شوند.
آزمایش آنتی بادی تیروئید همچنین ممکن است هنگامی انجام شود که فرد مبتلا به اختلال خود ایمنی دیگری، علائم اختلال عملکرد تیروئید را داشته باشد و یا اگر خانمی دچار مشکلات باروری باشدو پزشک مشکوک به ارتباط آن با اتوآنتی بادی‌ها است.
نتایج آزمایشات منفی به این معنی است که اتوآنتی بادی های تیروئید در زمان آزمایش، در خون وجود ندارد و ممکن است نشان دهد که علائم به علتی غیر از حالت خود ایمنی است. با این حال، درصد مشخصی از افراد مبتلا به بیماری تیروئید خود ایمنی، فاقد اتوآنتی بادی هستند. اگر احتمال داده شود که اتوآنتی بادی‌ها به مرور زمان ایجاد می‌شوند، همانطور که ممکن است در برخی از اختلالات خود ایمنی اتفاق بیفتد، تکرار آزمایش ممکن است در تاریخ دیگری انجام شود.
سطوح کمی بالا تا به‌طور متوسطی افزایش یافته در آنتی بادی‌های تیروئید ممکن است در انواع اختلالات تیروئید و اختلالات خود ایمنی مانند سرطان تیروئید، دیابت نوع ۱، آرتریت روماتوئید، آنمی پرنیشیوز و بیماری‌های خودایمنی عروقی کلاژن دیده شود.
غلظت قابل توجهی که افزایش می یابد اغلب بیماری‌های خود ایمنی تیروئید مانند تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری گریوز را نشان می‌دهد.
به طور کلی، وجود آنتی بادی‌های تیروئید وجود اختلال تیروئید خود ایمنی را نشان می‌دهد و هرچه سطح بالاتر باشد، احتمال آن بیشتر است.
سطح اتوآنتی بادی‌هایی که با گذشت زمان افزایش می‌یابند ممکن است قابل توجه‌تر از سطح پایدار باشد زیرا ممکن است نشان دهنده افزایش فعالیت بیماری خود ایمنی باشد. همه این آنتی بادی‌ها، اگر در یک زن باردار وجود داشته باشد، می‌توانند خطر کم کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید در نوزاد در حال رشد یا نوزاد تازه متولد شده را افزایش دهند.
اگر فرد مبتلا به سرطان تیروئید دارای آنتی بادی تیروگلوبولین باشد، ممکن است در آزمایش اندازه گیری سطح تیروگلوبولین تداخل ایجاد کند. این حالت ممکن است به این معنی باشد که آزمایش تیروگلوبولین نمی‌تواند به عنوان مارکر تومور یا برای نظارت بر سرطان تیروئید در بیماران مورد استفاده قرار گیرد. برخی از روش‌های آزمایش از جمله روشی به نام طیف سنجی جرمی، تحت تأثیر وجود آنتی بادی‌های تیروگلوبولین نیستند. هنگامی که این روش‌ها اندازه گیری می‌شود، بدون توجه به اینکه آنتی بادی‌های تیروگلوبولین وجود داشته یا وجود نداشته باشند، می‌توان از آزمایش تیروگلوبولین به عنوان مارکر تومور استفاده کرد. با این وجود اگر روشی استفاده شود که تحت تأثیر آنتی بادی های تیروگلوبولین باشد، می‌توان سطح آنتی بادی‌ها را به عنوان نشانگر تومور برای کنترل سرطان تیروئید استفاده کرد. اگر آن‌ها در ابتدا بالا بمانند یا پایین بیایند اما با گذشت زمان افزایش پیدا کنند، پس احتمالاً درمان موثر نبوده و سرطان ادامه دارد یا عود می کند. اگر سطح آن‌ها در حال کاهش است و یا به سطح پایین یا غیرقابل شناسایی رسیده است، پس احتمال بیشتری وجود دارد که درمان در ریشه کن کردن سرطان موثر بوده باشد. درصد معینی از افراد سالم ممکن است برای یک یا چند آنتی بادی تیروئید مثبت باشند. احتمال وجود این آنتی بادی‌ها در زنان بیشتر است که با افزایش سن بیشتر نیز می‌شود و برای آنتی بادی‌های پراكسیداز تیروئید، نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به بیماری تیروئید در آینده است. اگر فردی که اختلال عملکرد تیروئید در آن مشخص نیست آنتی بادی تیروئید داشته باشد، پزشک معالج سلامت فرد را در گذر زمان تحت نظر قرار می‌دهد. در حالی که اکثر افراد ممکن است هرگز دچار اختلال عملکرد تیروئید نشوند، تعداد کمی ممکن است به آن دچار شوند.
اگرچه ممکن است یک نمونه خون در مطب پزشک معالج شما جمع آوری شود، اما به احتمال زیاد برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال می‌شود. این آزمایشات برای انجام نیاز به تجهیزات ویژه‌ای دارند و توسط هر آزمایشگاهی ارائه نمی‌شوند. ممکن است چندین روز طول بکشد تا نتایج آماده شود.
حساسیت و ویژگی آزمایش آنتی بادی تیروئید در حال بهبود است اما هنوز برای پزشکان ایده‌آل نیست. تمام آزمایشات آنتی بادی تیروئید با گذشت زمان تغییر کرده است. به همین دلیل است که از لحاظ تاریخی، این آزمایش‌ها نام‌های مختلفی کسب کرده‌اند. همچنین متدولوژی‌های مختلف و متمایز وجود دارد و هرکدام دامنه‌های مرجع (طبیعی) متفاوتی دارند. اگر کسی چندین آزمایش را در فواصل منظم برای اهداف نظارت انجام می‌دهد، بهتر است هر بار آزمایش را با استفاده از روش مشابه انجام دهد.
