Logo

آزمایش پروتئین ادرار و نسبت پروتئین ادرار به کراتینین

اسامی مترادف: پروتئین ادرار ۲۴ ساعته ، پروتئین کل ادرار ، نسبت پروتئین ادرار به کراتینین ، UPCR

چرا آزمایش انجام می شود؟

این آزمایش برای غربالگری وجود پروتئین در ادرار، کمک به ارزیابی و نظارت بر عملکرد کلیه و تشخیص آسیب کلیه انجام می‌شود.

چه زمانی باید آزمایش انجام شود؟

  • اغلب به عنوان بخشی از آزمایش آنالیز ادرار انجام می گیرد.
  • پروتئین کل ادرار و نسبت پروتئین به کراتینین ادرار (UPCR) به طور سنتی به عنوان شاخص های مهم بیماری کلیه و به عنوان آزمایش پیگیری برای نظارت بر بیماری استفاده می شود . با این حال، نسبت آلبومین به کراتینین (ACR) اکنون آزمایش ارجح  برای این اهداف است .  
  • برای تشخیص پره اکلامپسی در زنان باردار از آزمایش UPCR استفاده می‌شود.
  • و نیز در جایی که به وجود مقادیر اضافی پروتئین ادرار به غیر از آلبومین مشکوک هستیم این تست درخواست می شود.

نمونه مورد نیاز ؟

یک نمونه ادرار در هر زمان از شبانه روز در یک ظرف تمیز جمع‌آوری می‌شود (تصادفی / نقطه‌ای).

برای جمع‌آوری نمونه ادرار ۲۴ ساعته، فرآیند جمع‌آوری با دور ریختن اولین نمونه صبحگاهی و سپس جمع‌آوری تمام نوبت‌های بعدی دفع ادرار برای مدت ۲۴ ساعت باقی مانده آغاز می‌شود. نمونه باید در این مدت در یخچال نگهداری شود. در ظرفی که نمونه ادرار جمع‌آوری می‌شود نباید مواد نگهدارنده وجود داشته باشد.

گاهی اوقات، ممکن است از یک نمونه ۲۴ ساعته که از نظر زمانی دو بخش شده، یعنی جدا کردن نمونه ادرار جمع‌آوری شده شب (۱۱ شب تا ۷ صبح) از مجموعه روز (۷ صبح تا ۱۱ شب) استفاده شود. اغلب اوقات ممکن است از نمونه خون برای اندازه‌ گیری سطح کراتینین و پروتئین سرم نیز استفاده شود، به ویژه هنگامی که ادرار ۲۴ ساعته درخواست شده است. از آنجا که نتایج حاصل از هر دو نوع روش جمع‌آوری نمونه بسیار همبسته است، ممکن است از نمونه‌ی ادرار رندوم به عنوان یک گزینه‌ی جانشین سریع و مطمئن به‌جای  UPCR استفاده شود.

آیا برای انجام این تست به آمادگی خاصی نیاز است؟

خیر.

شرح آزمایش

آزمایشات پروتئین ادرار، میزان پروتئین آزاد شده در ادرار را اندازه گیری می‌کند. میزان طبیعی دفع پروتئین ادرار کمتر از ۱۵۰ میلی‌گرم در روز و کمتر از ۳۰ میلی گرم آلبومین در روز است. سطوح بالاتر ممکن است به طور موقت با شرایطی مانند عفونت، استرس، بارداری، رژیم غذایی، قرار گرفتن در معرض سرما یا ورزش سنگین دیده شود. وجود مداوم پروتئین در ادرار آسیب احتمالی کلیه یا برخی شرایط دیگر را نشان می‌دهد که برای تعیین علت نیاز به آزمایشات تکمیلی است.

 

انواع مختلفی از آزمایشات پروتئین ادرار وجود دارد، از جمله:

  • سنجش نیمه کمی پروتئین ادرار به کمک نوار تست (dipstick) ممکن است به عنوان بخشی از آزمایش ادرار در یک نمونه ادرار تصادفی انجام گردد.
  • مقدار پروتئین در یک نمونه ادرار ۲۴ ساعته ممکن است اندازه‌گیری شود و به عنوان مقدار پروتئین دفع شده در هر ۲۴ ساعت گزارش شود.
  • مقدار پروتئین در یک نمونه ادرار تصادفی ممکن است همراه با کراتینین ادرار اندازه‌گیری شود و به عنوان نسبت پروتئین ادرار به کراتینین گزارش شود (UPCR).

کراتینین، یک محصول جانبی متابولیسم عضله است که به‌طور معمول با سرعت ثابت در ادرار دفع می‌شود. وقتی هر دو آزمایش کراتینین ادرار و آزمایش تصادفی پروتئین ادرار انجام شود، نسبت پروتئین به کراتینین حاصله نشان دهنده صحت آزمایش پروتئین ادرار ۲۴ ساعته است. از آنجا که جمع‌آوری ادرار به مدت ۲۴ ساعت می‌تواند برای بزرگسالان طاقت فرسا و برای نوزادان و کودکان دشوار باشد، گاهی اوقات آزمایش نسبت پروتئین ادرار به کراتینین به طور تصادفی جایگزین نمونه ۲۴ ساعته پروتئین ادرار می‌شود.

پروتئین‌های پلاسما برای همه موجودات زنده ضروری هستند. کلیه‌ها (دو عضوی که در قسمت تحتانی پشتی قفسه سینه وجود دارند)، با فیلتر کردن خون و برداشت و حذف مواد زائد از طریق دفع ادرار، این پروتئین‌ها را پس می‌گیرند. وقتی کلیه‌ها به‌طور طبیعی کار می‌کنند، پروتئین‌های فیلتر شده را دوباره جذب می‌کنند و آن‌ها را به خون برمی‌گردانند.

با این حال، اگر کلیه‌ها به دلیل شرایط دیگر آسیب ببینند یا به خطر بیفتند، در فیلتر کردن به مشکل بر می‌خورند و باعث می‌شوند مقادیر قابل تشخیص پروتئین وارد ادرار شود. آزمایش معمولی ادرار با استفاده از نوار تست ادرار، وجود آلبومین را اندازه گیری می‌کند. آلبومین، پروتئینی است که توسط کبد تولید می‌شود و حدود ۵۰٪ -۶۰٪ پروتئین موجود در خون را تشکیل می‌دهد. بقیه شامل مخلوطی از گلوبولین‌ها از جمله ایمونوگلوبولین‌ها است. با پیشرفت آسیب کلیه، میزان آلبومین در ادرار افزایش می‌یابد، که یک عامل کلیدی در تشخیص زود هنگام یک اختلال بالقوه کلیه است.

به وجود پروتئین در ادرار، پروتئینوریا گفته می‌شود که اغلب در بیماری‌های مزمن، مانند دیابت و یا فشار خون بالا دیده می‌شود.

افزایش مقادیر پروتئین در ادرار، افزایش آسیب کلیه را نشان می‌دهد. اغلب علائم و نشانه‌هایی با آسیب زودرس کلیه وجود ندارد. با پیشرفت آسیب کلیه، یا اگر دفع پروتئین شدید باشد، ممکن است علائمی مانند تجمع مایعات (اِدِم)، تنگی نفس، حالت تهوع و خستگی در فرد ایجاد کند.

تولید پروتئین بیش از حد در بیماری مولتیپل میلوما، لنفوم و آمیلوئیدوز دیده می‌شود که می‌تواند همچنین منجر به پروتئینوری شود.

وجود آلبومین در ادرار (آلبومینوریا) شاخص بارز بیماری کلیوی در افراد دیابتی و یا افراد با فشار خون بالا است. بنابراین توصیه می‌شود افرادی که دارای این شرایط هستند، به طور منظم از نظر وجود آلبومین در ادرار درمقایسه با پروتئین کل ادرار، مورد غربالگری قرار گیرند (به آزمایش آلبومین ادرار مراجعه کنید).

سوالات متداول

آزمایش پروتئین ادرار برای تشخیص وجود پروتئین اضافی در ادرار (پروتئینوریا) استفاده می‌شود. برای غربالگری وجود پروتئین در ادرار، به‌عنوان بخشی از آنالیز روتین ادرار، می‌توان از آزمایش نیمه کمی پروتئین ادرار با استفاده از نوار تست ادراری این آزمایش را انجام داد.

ممکن است از آزمایش پروتئین ادرار برای غربالگری، کمک به ارزیابی و نظارت بر عملکرد کلیه و کمک به شناسایی و تشخیص آسیب زودرس کلیه و یا بیماری استفاده کرد. با این حال، از این آزمایش همچنین می‌توان برای چندین بیماری دیگر که می‌تواند باعث پروتئینوری شود، به‌عنوان غربالگری استفاده کرد. اگر وجود مقدار کم تا متوسط پروتئین در ادرار تشخیص داده شود، در آن زمان ممکن است تجزیه و تحلیل مجدد ادرار و پروتئین به صورت نیمه کمی انجام شود تا مشخص شود که آیا هنوز پروتئین در ادرار وجود دارد یا خیر. اگر مقدار زیادی پروتئین در اولین نمونه وجود داشته باشد، آزمایش مجدد انجام می‌شود.

اگر افزایش سطح پروتئین ادرار در نمونه‌های بعدی مشاهده شود، ممکن است یک پروتئین ادرار ۲۴ ساعته همراه با آزمایش‌های خاصی از خون درخواست شود. از آنجا که روش نیمه کمی در درجه اول پروتئینِ آلبومین را اندازه گیری می‌کند و در صورت پیگیری و تکرار نمونه، مجددا پروتئین ادرار مثبت باشد، ممکن است برای به دست آوردن اطلاعات دقیق‌تر، آزمایش ۲۴ ساعته ادرار انجام شود. ا

گر شواهدی از وجود پروتئین زیاد و حضور مداوم آن در ادرار وجود داشته باشد، ممکن است نسبت پروتئین ادرار به کراتینین (UP / CR) بر روی نمونه ادرار تصادفی درخواست شود.

کودکان و گاهی بزرگسالان بعضی اوقات دارای درجه‌ای از وجود پروتئین در ادرار بصورت گذرا و بدون اختلال عملکرد کلیوی هستند و ممکن است پروتئین بیشتری در روز نسبت به شب در ادرار آن‌ها دفع شود. پزشک ممکن است در فواصل زمانی ادرار آن‌ها را کنترل کند تا ببیند با گذشت زمان میزان پروتئینوریا تغییر می‌کند یا خیر.

می‌توان از یک پروتئین ادرار ۲۴ ساعته یا یک نسبت پروتئین به کراتینین به طور تصادفی برای نظارت بر شخصی که بیماری کلیوی یا آسیب دیده است استفاده کرد. در صورت استفاده از دارویی که ممکن است بر عملکرد کلیه تأثیر بگذارد، ممکن است از تست پروتئین ادرار و یا نسبت پروتئین به کراتینین برای غربالگری در چنین بیمارانی بصورت منظم استفاده شود.

هر زمان که تست آنالیز ادرار انجام می‌شود، پروتئین ادرار (در درجه اول آلبومین) اندازه گیری می‌شود. این تست ممکن است در یک آزمایش روتین، در دوره بارداری، در صورت مشکوک شدن به عفونت ادراری، به‌عنوان بخشی از فرآیند بستری شدن در بیمارستان و یا هر زمان که پزشک می‌خواهد عملکرد کلیه را ارزیابی کند انجام شود. تکرار آزمایش نیز ممکن است زمانی انجام شود که تست قبلی از نظر پروتئین مثبت باشد تا مشخص شود دفع پروتئین تداوم دارد یا خیر.

به‌طور خاص برای نظارت بر افراد مبتلا به اختلال عملکرد کلیوی، بنیاد ملی کلیه (آمریکا) یک برنامه ۵ مرحله‌ای برای ارزیابی و ارجاع بیماری مزمن کلیه (CKD) با استفاده از نسبت آلبومین به کراتینین ادرار (رندوم) تصادفی، به جای UPCR تصادفی، برای غربالگری و تعیین پیش آگهی CKD را پایه گذاری کرده است. در مورد پروتئین ادرار استاندارد کردن آن مشکل‌تر است. (برای جزئیات بیشتر، به مبحث آلبومین ادرار مراجعه کنید) .

 

پروتئین ادرار ۲۴ ساعته ممکن است به عنوان آزمایش پیگیری انجام شود، به‌خصوص در خانم‌های بارداری که قبل از غربالگری خطر پره اکلامپسی بالا دارند و نیز وقتی آزمایش نیمه کمی نشان دهنده‌ی مقادیر زیاد پروتئین در ادرار است یا نشان داده شده که پروتئین به‌طور مداوم در ادرار وجود دارد.

از آنجا که در مرحله اول میزان آلبومین اندازه‌گیری می‌شود، در صورت مشکوک بودن پزشک به وجود پروتئین‌های دیگری به غیر از آلبومین، پزشک ممکن است آزمایش پروتئین ادرار ۲۴ ساعته را درخواست کند حتی اگر میزان پروتئین ناچیزی در روش نیمه کمی وجود داشته باشد.

هنگامی که کودکی با آزمایش ادرار نیمه کمی، ​​شواهدی از پروتئین قابل توجه و مداوم در ادرار خود نشان داد، ممکن است نسبت پروتئین به کراتینین بر روی نمونه ادرار رندوم درخواست شود.

آزمایش پروتئین ادرار ممکن است هنگامی که شما دارویی مصرف می‌کنید که به‌طور بالقوه بر عملکرد کلیه تأثیر می‌گذارد، از جمله آنتی بیوتیک‌های خاص، داروهای ضد درد، مهارکننده‌های COX-2 (برخی از داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی) و مهار کننده‌های پمپ پروتون به طور منظم تجویز شود. (ریفلاکس معده).

نتیجه آزمایش منفی به این معنی است که در زمان آزمایش مقدار پروتئینی در ادرار قابل تشخیص نیست. پروتئین شناسایی شده در یک نمونه ادرار رندوم ممکن است موقتی به دلیل عفونت، دارو، ورزش شدید، بارداری، رژیم غذایی، قرار گرفتن در معرض سرما یا استرس عاطفی یا جسمی باشد. آزمایش باید بعد از رفع این شرایط تکرار شود.

پروتئین در ادرار همچنین می‌تواند نشانه هشدار دهنده یک بیماری جدی باشد و معمولاً بررسی‌های بیشتری را باید به دنبال داشته باشد. به طور معمول، سه نمونه مثبت ادرار در طی یک دوره زمانی بدون سایر علائم قابل توجه، اغلب با آزمایشات دیگر، از جمله آزمایش ادرار ۲۴ ساعته پیگیری می‌شوند.

حضور مداوم و یا افزایش پروتئین در ادرار ممکن است آسیب کلیه یا بیماری را نشان دهد. در بیماری کلیوی، میزان پروتئین موجود در ادرار به طور کلی با شدت آسیب مرتبط است. افزایش مقادیر پروتئین با گذشت زمان نشان دهنده افزایش آسیب و کاهش عملکرد کلیه است. شایعترین علت پروتئین در ادرار آسیب کلیه ناشی از:

دیابت - پروتئینوریا یکی از اولین علائم کاهش (آسیب) عملکرد کلیه در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۲ است.

فشار خون بالا - پروتئینوری در فرد مبتلا به فشار خون بالا نیز اولین نشانه کاهش عملکرد کلیه است.

پروتئینوری نیز ممکن است در بسیاری از بیماری‌های دیگر دیده شود. پزشک ممکن است آزمایشات دیگری را درخواست کند و نتایج را برای کمک به تعیین علت در نظر بگیرد. چند نمونه از این علل عبارتند از:

  • عفونت مجاری ادراری
  • پره اکلامپسی
  • لوپوس
  • مولتیپل میلوما
  • آمیلوئیدوز
  • سرطان مثانه
  • نارسایی احتقانی قلب
  • درمان‌های دارویی که به طور بالقوه برای کلیه سمی هستند
  • سندرم گود پاسچر
  • مسمومیت با فلزات سنگین

یک آزمایش مثبت پروتئین ادرار به پزشک معالج شما می‌گوید که پروتئین در ادرار شما وجود دارد، اما نشان نمی‌دهد کدام نوع از پروتئین وجود دارد یا علت پروتئینوریا چیست. هنگام بررسی دلیل، پزشک معالج شما ممکن است آزمایشاتی را اضافه کند مانند:

پنل جامع متابولیک  (CMP) - شامل آزمایشاتی مانند BUN، کراتینین، آلبومین و پروتئین کل است که به ارزیابی عملکرد کلیه و کبد کمک می‌کند .

آنالیز کامل ادرار – اگر وضعیتی مانند عفونت مجاری ادراری مورد تردید باشد.

 آزمایش الکتروفورز پروتئین ادرار و سرم - برای تعیین نوع پروتئین‌هایی که در ادرار دفع می شوند و اینکه در چه مقادیری دفع می شوند. این امر به ویژه در مواردی که پزشک معالج شما به تولید پروتئین مونوکلونال غیر طبیعی، مانند ابتلا به مولتیپل میلوما یا لنفوم، مشکوک باشد، بسیار مفید است.

در صورت مشكوك شدن به بيماري کلیوی و يا آسيب کلیوی، پزشك ممكن است براي ارزيابي ظاهر كليه هاي شما، اسكن هاي تصويربرداري (اولترا سونوگرافي يا CT اسكن) را نيز سفارش دهد.

روش‌های مختلف تشخیص پروتئین در ادرار از نظر اجرا و انجام متفاوت است. به عنوان مثال، ممکن است در روش نیمه کمی سنجش پروتئین (dipstick)، به دلیل سایر منابع پروتئین مانند خون، مایع منی یا ترشحات واژن در ادرار، مثبت باشد. از آنجا که در درجه اول آلبومین اندازه‌گیری می‌شود، ممکن است در صورت وجود مقادیر قابل توجهی از پروتئین‌های دیگر در ادرار، تست سریع سنجش پروتئین طبیعی باشد.

یک نمونه ادرار ۲۴ ساعته میزان دفع پروتئین را طی ۲۴ ساعت نشان می‌دهد. درصورتی که جمع‌آوری تمامی نمونه‌های ادرار طی ۲۴ ساعت انجام شود، نتیجه تست دقیق خواهد بود.

اندازه‌گیری نسبت پروتئین به کراتینین ادرار، بیشتر اطلاعاتی راجع به پروتئین موجود در ادرار در زمان جمع‌آوری نمونه به ما ارائه می‌دهد. اگر این نسبت افزایش یابد، پروتئین وجود دارد. اگر منفی باشد، ممکن است مقدار یا نوع پروتئین آزاد شده در ادرار در آن زمان قابل تشخیص نباشد.

کیت‌های تشخیص سریع جهت سنجش پروتئین ادرار موجود است که به شما امکان می‌دهد پروتئین موجود در ادرار خود را سنجش کنید. این کار معمولاً لازم نیست، مگر اینکه پزشک شما یک بیماری شناخته شده کلیه را تحت نظر داشته باشد.

به طور کلی، اینطور نیست. هدف این است که بیماری کلیوی و آسیب زودرس را شناسایی کنید تا آسیب به حداقل برسد و عملکرد کلیه طولانی شود. اگر پروتئینوریای کشف شده به دلیل عفونت کلیه یا عفونت مجاری ادراری باشد، کلیه‌ها با رفع عفونت به‌طور عادی به عملکرد طبیعی خود بر می‌گردند. اگر به دلیل دارویی باشد، در اکثر موارد با قطع دارو کلیه‌ها به عملکرد طبیعی یا تقریباً طبیعی خود بر می‌گردند.

این موضوعی است که باید با پزشک معالج خود در میان بگذارید. اگر کمبود پروتئین شدید دارید، باید رفع شود، اما مصرف پروتئین اضافی باعث فشار بیشتر بر کلیه‌ها نیز می‌شود.

تصاویر

© 2020 پل ایده آل پارس. تمام حقوق نزد شرکت پل ایده‌ال پارس محفوظ است.

WWW.MEDPIP.COM