برای کمک به تشخیص هپاتیت خود ایمنی و تشخیص آن از سایر دلایل آسیب کبدی، از این آزمایش استفاده می‌شود.
هنگامی که به هپاتیت مبتلا هستید و از نظر پزشک فرآیند مربوط به خودایمنی مطرح باشد، از این آزمایش استفاده می‌شود.
نمونه خونی که از ورید بازویی گرفته شده است.
خیر.
آنتی بادی‌های میکروزوم کلیوی کبدی نوع 1 (ضد LKM-1) اتوآنتی بادی هستند. یعنی پروتئین‌هایی که توسط سیستم ایمنی بدن تولید می‌شوند و آنزیم خودی را به نام سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6)، پروتئینی که در درجه اول در سلول‌های کبدی یافت می‌شود، شناسایی و مورد هدف قرار می‌دهند. تولید آنتی بادی‌های ضد LKM-1 به شدت با هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ ارتباط دارد. این آزمایش میزان (تیتر) آنتی LKM-1 (یا آنتی بادی علیه CYP2D6) را در خون تشخیص داده و اندازه‌گیری می‌کند.
هپاتیت خود ایمنی یک التهاب حاد یا مزمن کبدی است که می‌تواند به سیروز کبدی و در برخی موارد به نارسایی کبدی منجر شود. این نوع هپاتیت مربوط به سایرعلل شناخته شده مانند عفونت ویروسی، داروها یا سموم موثر بر کبد و کلیه، اختلال ارثی یا سوء مصرف الکل نیست. هر فردی می‌تواند به این اختلال مبتلا شود، اما اکثر مبتلایان، خانم‌ها هستند.
توافق کلی وجود دارد که دو نوع اصلی هپاتیت خود ایمنی وجود دارد (بحث در مورد اینکه آیا نوع سوم مشخصی وجود دارد یا خیر، ادامه دارد). نوع ۱ رایج‌ترین نوع هپاتیت خود ایمنی در ایالات متحده است و با حضور آنتی بادی‌های ضد عضله صاف (SMA) در خون مرتبط است. نوع ۲ کمتر شایع است و تمایل به شدت بیشتری دارد. این ماده با آنتی بادی‌های ضد LKM-1 مرتبط است و در درجه اول دختران جوان را مبتلا می‌کند و شیوع آن در اروپا بیشتر از ایالات متحده است.
از آزمایش آنتی بادی میکروزوم کبد - کلیه نوع ۱ (آنتی بادی ضد LKM-1 یا CYP2D6) اصولاً همراه با آنتی بادی عضله صاف (SMA) و آزمایش آنتی بادی ضد هسته (ANA) برای تشخیص هپاتیت خود ایمنی و تمایز بین دو نوع اصلی ۱ و ۲ استفاده می‌شود.
این آزمایش‌ها ممکن است برای پیگیری یافته‌های غیر طبیعی آزمایش کبد مانند افزایش مداوم آلانین آمینوترانسفراز (ALT)، آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) یا بیلی روبین استفاده شود. ممکن است آزمایش‌های تکمیلی مانند ایمونوگلوبولین‌ها انجام شود، زیرا ممکن است این موارد با هپاتیت خود ایمنی یا هپاتیت B و یا هپاتیت C افزایش یابد، تا هپاتیت ویروسی رد شود.
آزمایش ضد LKM-1 ممکن است هنگامی درخواست شود که پزشک در حال بررسی بیماری کبد در یک فرد باشد و بخواهد بین علل مختلف آسیب کبدی تمایز قائل شود. ممکن است به همراه سایر آزمایش‌ها مانند آزمایش SMA و ANA نیز درخواست داده شود. این آزمایش‌ها معمولاً وقتی فرد علائم و نشانه‌هایی مانند خستگی، ضعف و زردی و یافته‌های غیرطبیعی در آزمایش‌های روتین کبد دارد، درخواست می‌شود.
علائم و نشانه‌های مرتبط با هپاتیت خود ایمنی نیز ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بسیاری از این علائم و نشانه‌ها به هپاتیت خود ایمنی اختصاص ندارند. آن‌ها همچنین با علل دیگر آسیب کبدی و سایر شرایط نیز دیده می‌شوند.
مقدار زیاد یا تیتر ضد LKM-1 نشان می‌دهد که به احتمال زیاد فرد مورد آزمایش دارای هپاتیت اتوایمیون نوع ۲ است، اما نتیجه قطعی نیست. برای ارزیابی بافت کبدی از نظر آسیب و زخم ممکن است نمونه‌برداری (بیوپسی) از کبد انجام شود تا به تأیید تشخیص کمک کند.
اگر آزمایش ضد LKM-1 منفی باشد، اما SMA و یا ANA مثبت باشد، در این صورت فرد احتمالاً دارای هپاتیت اتوایمیون نوع ۱ است.
اگر هر دو منفی باشد، علائم شخص احتمالاً به علتی غیر از هپاتیت خودایمنی است. با این حال این شرایط به طور کامل منتفی نیست. همه افراد مبتلا به هپاتیت خود ایمنی آنتی بادی ضد LKM-1 یا SMA تولید نخواهند کرد. برخی از افراد اتوآنتی بادی‌های دیگری تولید می‌کنند که به ندرت مورد آزمایش قرار می‌گیرند.
میزان آنتی LKM-1 با شدت علائم فرد یا پیش آگهی آن ارتباط نزدیکی ندارد. سطح آنتی بادی ممکن است با گذشت زمان متفاوت باشد.
کسانی که به هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ مبتلا هستند ممکن است اختلالات خود ایمنی دیگری مانند دیابت یا تیروئیدیت نیز داشته باشند.
افراد مبتلا به هپاتیت C مزمن ممکن است گاهی اوقات نوع دیگری از آنتی بادی ضد LKM ایجاد کنند، گاهی اوقات به عنوان ضد LKM3 شناخته می‌شود. این نوع آنتی بادی با روش‌های معمول آزمایش ضد LKM-1 تشخیص داده نمی‌شوند و به‌طور معمول مورد آزمایش قرار نمی‌گیرند.
آزمایش ANA اغلب همراه با آزمایش SMA انجام می‌شود. این نشانگر یک روند خود ایمنی است و با چندین اختلال خودایمنی از جمله هپاتیت خودایمن نوع ۱ همراه است.
خیر. میزان آن ممکن است در طول زمان متفاوت باشد، اما هنگامی که آنتی بادی‌ها ایجاد شوند، در طول زندگی فرد وجود خواهند داشت.
بله. به‌عنوان مثال هپاتیت خود ایمنی می‌تواند با هپاتیت ویروسی مانند هپاتیت B یا هپاتیت C به‌صورت هم‌زمان وجود داشته باشد و با آسیب کبدی ناشی از سوء مصرف الکل، بدتر شود. از آنجا که درمان هپاتیت به علت آن بستگی دارد، بسیار مهم است که پزشک علت اصلی بیماری بیمار خود را درک کند.
پیش‌بینی سیر و شدت هپاتیت خود ایمنی دشوار است. ممکن است حاد یا مزمن باشد. برخی از افراد برای چندین سال هیچ علائمی ندارند یا علائم کمی دارند و در صورت غیرطبیعی بودن آزمایشاتِ روتین کبد، تشخیص داده می‌شوند. کسانی که به هپاتیت خود ایمنی نوع ۲ مبتلا هستند، بیشتر موارد حالت شدیدتری از بیماری را بروز می‌دهند، اما معمولاً با درمان مناسب قابل کنترل است. درمان مناسب برای کاهش آسیب کبدی مهم است. برای کسب اطلاعات بیشتر، با پزشک خود مشورت کنید.
این آنتی بادی در ابتدا با استفاده از بافت کبد و کلیه شناسایی شده است. از این رو آنتی-LKM-1 نامگذاری گردیده است. با این حال پروتئین خاص موجود در بافت‌هایی که آنتی بادی آن‌ها را مورد هدف قرار می‌دهد (آنتی ژن اصلی) از آن زمان به عنوان سیتوکروم P450 2D6 (CYP2D6) شناخته شده است. این پروتئین یک آنزیم اصلی است که حدود ۲۵٪ داروها و همچنین مواد سمی را متابولیزه می کند. این ماده در وهله اول در سلول‌های کبد و کلیه، عمدتا در ساختارهایی به نام میکروزوم یافت می‌شود.