برای کمک به ارزیابی تولید انسولین توسط سلول‌های بتا در لوزالمعده؛
برای کمک به تشخیص وجود تومور تولید کننده انسولین در سلول‌های جزایر پانکراس (انسولینوما)؛
برای تعیین علت کاهش قند خون (هیپوگلیسمی)؛
برای کمک به تشخیص مقاومت به انسولین، یا کمک برای تعیین زمان شروع انسولین در تکمیل داروهای خوراکی برای درمان دیابت نوع 2
هنگامی که سطح گلوکز خون شما پایین است و علائمی مانند تعریق، تپش قلب، سرگیجه، و غش کردن پدید آمده است.
هنگامی که مبتلا به دیابت هستید و پزشک می‌خواهد وضعیت تولید انسولین شما را کنترل کند.
گاهی اوقات هنگامی که مشکوک به مقاومت به انسولین هستید.
نمونه خون که از رگ بازوئی گرفته می‌شود.
به طور متداول، از شما خواسته می‌شود که 8 ساعت قبل از جمع‌آوری نمونه خون ناشتا باشید. گاهی درصورتی که امکان ناشتائی فراهم نباشد پزشک ممکن است آزمایش تحمل گلوکز را درخواست کند. گاهی، پزشک ممکن است از شما بخواهد که بیش از 8 ساعت ناشتا باشید.
انسولین هورمونی است که در سلول‌های بتای لوزالمعده تولید و ذخیره می‌شود. در پاسخ به افزایش قند خون بعد از غذا ترشح می‌شود و برای حمل و نقل و ذخیره گلوکز که منبع اصلی انرژی بدن است بسیار مهم می‌باشد. انسولین به انتقال گلوکز از خون به داخل سلول ها کمک می‌کند، بنابراین به تنظیم سطح قند خون کمک می‌کند و در متابولیسم چربی نقش دارد. این آزمایش میزان انسولین را در خون اندازه گیری می‌کند.
سطح انسولین و گلوکز خون باید متعادل باشند. بعد از غذا، کربوهیدرات‌ها معمولاً به گلوکز و سایر قندهای ساده تجزیه می‌شوند. این‌ها به خون جذب می‌شوند و باعث افزایش سطح گلوکز خون می‌شوند، که به نوبه خود لوزالمعده را تحریک می‌کند تا انسولین را در خون آزاد کند. با حرکت گلوکز به داخل سلول‌ها، سطح خونی آن کاهش می‌یابد و ترشح انسولین توسط لوزالمعده کاهش می‌یابد.
اگر فرد قادر به تولید انسولین کافی نباشد، یا سلول‌های بدن در برابر اثرات آن مقاوم باشند (مقاومت به انسولین)، گلوکز نمی‌تواند به اکثر سلول‌های بدن برسد و سلول‌ها از گرسنگی رنج می‌برند.
در این موارد، قند خون به سطح ناسالم افزایش می‌یابد. این می‌تواند باعث اختلال در فرآیندهای متابولیک طبیعی شود که منجر به اختلالات و عوارض مختلف از جمله بیماری کلیه، بیماریهای قلبی عروقی و بینایی و مشکلات عصبی می‌شود.
دیابت، اختلالی که با سطوح بالای گلوکز و کاهش اثر انسولین همراه است، می تواند یک وضعیت تهدید کننده زندگی باشد. افراد مبتلا به دیابت نوع 1 انسولین بسیار کمی تولید می کنند و بنابراین در نهایت نیاز به درمان مکمل انسولین دارند. دیابت نوع 2 عموماً مربوط به مقاومت به انسولین است که با گذشت زمان افزایش می‌یابد.
با مقاومت به انسولین، بسیاری از سلول‌های بدن قادر به پاسخگویی به اثرات انسولین نیستند و گلوکز را در خون باقی می‌گذارند. بدن با تولید مقادیر اضافی هورمون سعی در جبران دارد. این مسئله منجر به سطح بالای انسولین در خون (هایپرانسولینمی) و تحریک بیش از حد برخی از بافت‌هایی می‌شود که به انسولین حساس مانده‌اند.
با گذشت زمان، این فرآیند باعث عدم تعادل در رابطه بین گلوکز و انسولین می‌شود و بدون درمان، ممکن است سلامتی قسمت‌های مختلف اندام‌های بدن را تحت تأثیر قرار دهد.
علاوه بر دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین در افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (pcos)، پیش دیابت یا بیماری قلبی، سندرم متابولیک، آکانتوز نیگریکانس و اختلالات مربوط به غده هیپوفیز یا آدرنال دیده می‌شود.
به غیر از مقاومت به انسولین، هیپراینسولینمی اغلب در افرادی با تومور سلول‌های جزایر در پانکراس (انسولینوما) یا با مقدار اضافی انسولین تزریقی (برون زا) مشاهده می‌شود. هایپراینسولینمی باعث کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) می‌شود که می‌تواند منجر به تعریق، تپش قلب، گرسنگی، گیجی، تاری دید، سرگیجه، غش و تشنج شود. از آنجا که مغز به عنوان منبع انرژی به گلوکز خون وابسته است، محرومیت شدید گلوکز به دلیل هایپرانسولینمی می‌تواند به سرعت منجر به شوک انسولین و مرگ شود.
آزمایش انسولین ممکن است برای کمک به موارد زیر استفاده شود:
پایش بر میزان تولید انسولین توسط سلول‌های بتا در پانکراس (درون زا)؛ در این مورد، آزمایش c-peptide نیز ممکن است درخواست شود.
انسولین و c-peptide توسط بدن به همان میزان تبدیل پروانسولین به انسولین در پانکراس تولید می‌شوند. هر دو آزمایش ممکن است زمانی درخواست شود که پزشک بخواهد میزان انسولین موجود در خون تولید شده توسط بدن و میزان آن را از منابع خارجی (برون زا) مانند تزریق انسولین بررسی کند. این تست مقدار انسولین را از هر دو منبع اندازه گیری می‌کند در حالی که آزمایش c-peptide منعکس کننده‌ی انسولین تولید شده توسط پانکراس است.
تعیین این که چه زمانی ممکن است دیابت نوع 2 نیاز به مصرف انسولین برای تکمیل داروهای خوراکی داشته باشد.
تعیین و پایش بر موفقیت پیوند سلول‌های جزایری با هدف بازسازی توانایی ساخت انسولین، توسط اندازه گیری ظرفیت تولید انسولین توسط عضو پیوندی
آزمایش انسولین ممکن است با آزمایش گلوکز و c-peptide درخواست شود. سطح انسولین نیز گاهی همراه با آزمایش تحمل گلوکز (GTT) درخواست می‌شود. در این شرایط، سطح گلوکز و انسولین خون در فواصل زمانی از پیش تعیین شده برای بررسی مقاومت به انسولین اندازه گیری می‌شود.
سطوح انسولین اغلب پس از نتیجه آزمایش قند خون پایین و یا زمانی که فردی علائم حاد یا مزمن قند خون پایین (هیپوگلیسمی) دارد، بعنوان مثال در انسولینوما درخواست می‌شود. علائم هیپوگلیسمی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
این علائم ممکن است گلوکز پایین خون را نشان دهد اما ممکن است در شرایط دیگر نیز مشاهده شود.
آزمایش انسولین نیز ممکن است زمانی انجام شود که فردی دارای مقاومت به انسولین یا مشکوک به آن است. این ممکن است شامل افراد مبتلا به دیابت نوع 2، سندرم تخمدان پلی کیستیک (pcos)، پیش دیابت، آکانتوز نیگریکانس، بیماری قلبی یا سندرم متابولیک باشد.
پزشک همچنین ممکن است بعد از برداشتن انسولینوما آزمایش انسولین و c- پپتید را برای تأیید اثربخشی درمان درخواست کند و سپس از بیمار بخواهد که آزمایشات را به صورت دوره‌ای برای کنترل بر عود انجام دهد.
آزمایش‌های دوره‌ای نیز ممکن است برای کنترل بر موفقیت پیوند سلول‌های جزایری با اندازه گیری ظرفیت تولید انسولین پیوند مورد استفاده قرار گیرد.
سطح انسولین باید در زمینه مورد بررسی در نظر گرفته شود.
نتایج مشاهده شده:
|
سطح گلوکز ناشتا |
سطح انسولین ناشتا |
اختلال |
|
نرمال |
نرمال |
در حالت سلامتی و عدم اختلال |
|
نرمال یا تا حدودی افزایش یافته است |
زیاد |
مقاومت به انسولین |
|
زیاد |
کم |
انسولین کافی توسط سلول‌های بتا تولید نمی‌شود (به عنوان مثال در دیابت، یا در پانکراتیت) |
|
کم |
نرمال یا زیاد |
هیپوگلیسمی ناشی از انسولین اضافی (ممکن است در انسولینوما، سندرم کوشینگ، تجویز بیش از حد انسولین اگزوژن و غیره دیده شود) |
افزایش سطح انسولین با موارد زیر مشاهده می‌شود:
کاهش سطح انسولین با موارد زیر مشاهده می‌شود:
انسولین تزریقی از منابع حیوانی (سلول‌های لوزالمعده گاو و خوک) تهیه می‌شد. بیشتر انسولین مورد استفاده امروزی مصنوعی است که با سنتز بیوشیمیایی ساخته شده است تا با فعالیت بیولوژیکی انسولین تولید شده توسط سلول‌های انسانی یکسان مطابقت داشته باشد.
فرمولاسیون‌های دارویی مختلف انسولین با خواص متفاوت وجود دارد. برخی از آنها سریع عمل می‌کنند و برخی دیگر نیازمند آمادگی‌هایی هستند که در یک دوره طولانی مدت عمل می‌کنند. بیماران دیابتی ممکن است در طول روز از مخلوط یا انواع مختلف انسولین استفاده کنند.
سنجش انسولین برای اندازه‌گیری انسولین درون زای انسان طراحی شده است. با این وجود، سنجش‌های مختلف با انسولین برون زا (حیوانی یا مصنوعی) واکنش متفاوتی نشان می‌دهند. اگر کسی انسولین دریافت می‌کند، این عوارض باید با آزمایش روشن شود. اگر آزمایش انسولین بصورت مکرر و یا دوره‌ای بخواهد انجام شود، باید در یک آزمایشگاه مورد آنالیز قرار گیرد تا از نتیجه و تفسیر آن اطمینان حاصل شود.
اگر فردی آنتی بادی علیه انسولین ایجاد کرده است، به ویژه در نتیجه مصرف انسولین غیر انسانی (حیوانی یا مصنوعی)، این می تواند در آزمایش انسولین اختلال ایجاد کند. در این مورد، آزمایش پپتید c ممکن است به عنوان یک روش جایگزین برای بررسی تولید انسولین انجام شود. همچنین توجه داشته باشید که اکثر افراد مبتلا به دیابت نوع 1 دارای اتوآنتی بادی‌های ضد انسولین خواهند بود.
خیر. اگرچه می‌توان سطح گلوکز را در خانه کنترل کرد، اما آزمایش انسولین نیاز به ابزار و آموزش تخصصی دارد و در آزمایشگاه ها انجام می‌شود.
انسولین باید تزریق شود یا از طریق پمپ انسولین داده شود. نمی‌توان آن را به صورت خوراکی تجویز کرد زیرا پروتئین است و قبل از جذب در معده تجزیه می‌شود. در فوریه 2015، انسولین قابل استنشاق کوتاه مدت در دسترس قرار گرفت.
انسولینوما تومو‌های تولید کننده انسولین هستند که معمولاً خوش خیم هستند. آنها معمولاً با حذف شدن درمان می‌شوند. عموما پس از برداشت عود نمی‌کنند.
تست تحمل انسولین (ITT) به طور متداول درخواست نمی‌شود، اما یکی از روش‌های تعیین حساسیت (یا مقاومت به انسولین) است، به ویژه در افراد چاق و کسانی که سندرم تخمدان پلی کیستیک دارند. این آزمایش شامل تزریق IV انسولین با اندازه گیری‌های بعدی سطح گلوکز و انسولین است.