آزمایش هپاتیت ویروسی آ

این آزمایش برای کمک به تشخیص عفونت کبد ناشی از ویروس هپاتیت A یا HAV استفاده می‌شود. دلایل مختلفی برای هپاتیت و علائم همراه آن وجود دارد، بنابراین ممکن است از این آزمایش برای تعیین اینکه آیا علائم ناشی از هپاتیت A است یا خیر، استفاده شود. چند نوع مختلف از این آزمایش ممکن است برای شناسایی گروه‌های مختلف آنتی‌بادی‌های هپاتیت A استفاده شود.

• آزمایش آنتی بادی HAV IgM، اولین آنتی‌بادی تولید شده توسط بدن را هنگام قرار گرفتن در معرض هپاتیت A، تشخیص می‌دهد. این آزمایش برای تشخیص عفونت‌های جدید یا اخیر و تشخیص بیماری در افراد با علائم هپاتیت حاد استفاده می‌شود. ممکن است به عنوان بخشی از پنل هپاتیت حاد ویروسی انجام شود.
• آزمایش HAV IgG آنتی‌بادی‌های IgG را که در مراحل بعدی دوره بیماری ایجاد می‌شوند، شناسایی می‌کند. آنتی‌بادی‌های IgG برای سال‌ها (معمولاً در تمام طول زندگی) باقی می‌مانند و بدن فرد را در برابر عفونت مکرر توسط همان ویروس، محافظت می‌کنند. از آزمایش IgG برای تشخیص عفونت‌های HAV  که فرد در گذشته به آن مبتلا شده است، استفاده می‌شود و ممکن است گاهی اوقات برای تعیین اینکه آیا فردی از عفونت قبلی (وضعیت ایمنی) مصونیت ایجاد کرده است یا خیر، استفاده می‌شود (در این صورت واکسن لازم نیست).
• آزمایش کل آنتی‌بادی HAV، آنتی‌بادی IgM و IgG را تشخیص می‌دهد و بنابراین می‌تواند برای شناسایی عفونت‌های فعلی و گذشته استفاده شود. این آزمایش پس از دریافت واکسن نیز مثبت خواهد بود بنابراین گاهی اوقات ممکن است برای تعیین اینکه آیا شخصی پس از واکسیناسیون مصونیت ایجاد کرده است یا خیر، استفاده شود ( اگرچه این روش توصیه نمی‌شود ).

در توصیه‌های کمیته مشورتی در زمینه ایمن سازی (ACIP) آمده است که "آزمایش پس از واکسیناسیون" به دلیل میزان بالای پاسخ بدن در برابر واکسن در بزرگسالان و کودکان ، توصیه نمی‌شود.

بعلاوه همه روش‌های آزمایش برای استفاده معمول تشخیصی در ایالات متحده، بعد از واکسیناسیون حساسیت لازم برای تشخیص غلظت کم آنتی‌بادی برعلیه HAV را ندارند.

در هپاتیت حاد، آزمایشات دیگری مانند بیلی روبین، پنل کبدی، ALT و AST ممکن است با آزمایش هپاتیت ویروسی انجام شود تا به تشخیص بیماری کمک کند.

آزمایش برای بررسی وجود آنتی بادی IgM در برابر هپاتیت A هنگامی انجام می‌شود که کسی علائم حادی مانند موارد زیر را داشته باشد:

• تب
• خستگی
• از دست دادن اشت‌ها
• حالت تهوع، استفراغ، درد شکم
• ادرار تیره و یا مدفوع کمرنگ یا بیرنگ
• درد مفصل
• زردی

در برخی افراد و در بسیاری از کودکان خردسال، هپاتیت A ممکن است هیچ علائمی ایجاد نکند.

کودکان آلوده به HAV اغلب علائم بسیار خفیفی مانند تب و اسهال دارند بطوریکه اغلب تصور می‌شود که "آنفلوانزا" دارند. همچنین ممکن است آزمایش HAV در صورت احتمال مواجهه‌ی فرد با ویروس، بدون توجه به وجود علائم یا نبودن آن انجام شود.

نتایج آزمایش هپاتیت ممکن است موارد زیر را نشان دهد:

یک آزمایش آنتی‌بادی کل، آنتی بادی IgM و IgG را تشخیص می‌دهد اما تمایزی بین آن‌ها ایجاد نمی‌کند. اگر آزمایش آنتی‌بادی کل یا نتیجه IgG هپاتیت A مثبت باشد و کسی هرگز علیه HAV واکسینه نشده باشد، بیانگر این است که فرد در گذشته در معرض ویروس قرار داشته است. حدود ۳۰ درصد از بزرگسالان بالای ۴۰ سال آنتی‌بادی برای هپاتیت A دارند.

واکسن‌های هپاتیت A حتی در صورت تجویز حداکثر ۱۵ روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس نیز موثر هستند. به نوزادان، افراد مبتلا به نقص ایمنی، افراد مبتلا به بیماری مزمن کبدی یا بزرگسالان بالای ۴۰ سال ممکن است به جای واکسن، از ایمیونوگلبولین برای محافظت پس از مواجهه استفاده شود. اگرچه آنتی‌بادی‌های IgM هپاتیت A برای عفونت حاد با هپاتیت A ارزش تشخیصی دارند اما استفاده از این آزمایش در افرادی که علائم و نشانه‌های هپاتیت حاد ندارند، افزایش یافته است. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها توصیه کرده‌اند که این آزمایش فقط برای افرادی که از نظر بالینی به هپاتیت حاد مبتلا هستند استفاده شود تا احتمال نتایج مثبت کاذب کاهش یابد.

ویروس از طریق تماس با مدفوع (مواد دفعی) از یک فرد آلوده و به طور معمول از طریق غذا یا آب آلوده منتقل می‌شود. اگر فرد آلوده به HAV پس از استفاده از دستشویی دست‌های خود را نشوید، این شخص می‌تواند ویروس را با استفاده از میوه‌ها و سبزیجات خام که توسط دیگران مصرف می‌شود، یا مستقیماً از طریق تماس فرد به فرد منتقل کند. همچنین می‌توانید با خوردن غذاهای دریایی خام (که در آب‌های آلوده تغذیه کرده‌اند) یا غذاهایی که بصورت نامناسب پخته شده‌اند، ویروس را دریافت کنید. همچنین ممکن است ویروس را از طریق تماس جنسی با فردی آلوده اما بدون علامت دریافت کنید.

براساس نظر سازمان جهانی بهداشت، تقریباً ۱ تا ۳ هفته قبل از شروع علائمی مانند زردی، می‌توانید این بیماری را به دیگران منتقل کنید. علائم به طور معمول در عرض ۴ هفته ایجاد می‌شوند اما هر زمان بین ۲ تا ۶ هفته پس از عفونی شدن با ویروس، ممکن است علائم بیماری ظاهر شوند. تا چند هفته پس از ایجاد زردی می‌توانید همچنان (البته به میزان کمتر) ناقل باشید.

هیچ درمان اختصاصی برای هپاتیت A وجود ندارد. اشکال خفیف بیماری معمولاً به خودی خود برطرف می‌شوند و هیچ آسیب پایداری به کبد نمی‌رسانند. تمرکز معمولاً روی درمان حمایتی است، لازم است خود را از مایعات و تغذیه کافی (در نوبت‌های بیشتر ولی حجم کمتر) برخوردار نمائید. در موارد نادر، هپاتیت فولمینانت ( ناگهانی)، که تهدید کننده زندگی است و باعث نارسایی کبد می‌شود، نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. هپاتیت A در افراد مسن و کسانی که به بیماری مزمن کبدی نیز مبتلا هستند، شدیدتر است، بنابراین فرد مبتلا به هپاتیت حاد A در این شرایط باید با دقت بیشتری تحت مراقبت قرار گیرد.

بله، این بیماری واکسن دارد. توصیه می‌شود همه کودکان در سن یک سالگی واکسینه شوند.

 بچه‌های ۲ تا ۱۸ ساله ای که در سن یک سالگی واکسن نزده اند، باید نسبت به انجام این کار اقدام کنند. تزریق این واکسن همچنین برای افرادی که در معرض خطر بیشتری در برخورد با ویروس هستند، مانند موارد زیر توصیه می‌شود:

• افرادی که به کشورهای در حال توسعه با نرخ بالایی از هپاتیت A سفر می‌کنند
• مصرف کنندگان مواد مخدر
• مردان همجنس باز

این واکسن همچنین برای کسانی که بیشتر در معرض خطر عوارض بیماری هستند، از جمله افرادی که بیماری مزمن کبدی دارند یا بدلائل دیگری به آسیب کبدی دچار می‌شوند توصیه می‌شود.

اگر مشخص شود که در معرض ویروس هپاتیت A  قرار گرفته‌اید، ممکن است برای جلوگیری از بیماری، واکسن به شما تزریق شود. با رعایت بهداشت نیز می‌توان از هپاتیت A پیشگیری کرد. این حالت شامل شستن خوب دست‌ها پس از استفاده از سرویس بهداشتی، پس از تعویض پوشک و قبل از خوردن غذا یا قبل از هرگونه آماده سازی غذا است. 

خیر. به محض ابتلا به بیماری و ایجاد آنتی‌بادی از نوع IgG، ایمنی نسبت به آن تا پایان عمر ایجاد می‌شود.