دو توصیف در مورد اصطلاح "آبشار انعقادی" وجود دارد.
- اولین مورد، آبشار انعقادی فیزیولوژیکی است که برای توصیف یک فرآیند بسیار پیچیده گام به گام استفاده می‌شود که در داخل بدن هنگام آسیب دیدن رگ خونی رخ می‌دهد. چندین پروتئین خاص که به‌عنوان فاکتورهای انعقادی شناخته می‌شوند، یکی پس از دیگری به‌صورت آبشارگونه‌ای فعال می‌شوند. نتیجه نهایی تشکیل یک لخته خون است که مانعی روی محل آسیب ایجاد می‌کند و از آن تا زمان بهبودی محافظت می‌کند. این فرآیند همچنین شامل یک سیستم بازخوردی است که تشکیل لخته را در بدن تنظیم می‌کند. به‌طوری که لخته‌ها هنگام بهبود محل آسیب برداشته و حذف می‌شوند.
- تعریف دوم به مجموعه‌ای از فعال‌سازی‌های پروتئین (عامل انعقاد) اشاره دارد که در شرایط آزمایشگاهی هنگام انجام آزمایش انعقاد (داخل لوله‌ی آزمایشگاهی) اتفاق می‌افتد. نمونه‌ای از خون با افزودن موادی که فرآیند انعقاد را آغاز می‌کنند، مورد آزمایش قرار می‌گیرد و مدت زمانی که طول می‌کشد تا نمونه شروع به لخته شدن کند، اندازه‌گیری می‌شود. آزمایش PTT آن دسته از فاکتورهای پروتئینی را که بخشی از آبشار را تشکیل می‌دهند و اغلب به‌عنوان مسیرهای ذاتی و مشترک شناخته می‌شوند، اندازه‌گیری می‌کند، این فاکتورها شامل موارد زیر می‌باشند:
XII، XI، IX، VIII، X، V، II، و فیبرینوژن و همچنین پرکالیکرئین (PK) و کینینوژن با وزن مولکولی بالا. HK. تست PT عواملی را که مسیرهای خارجی و رایج را تشکیل می‌دهند اندازه‌گیری می‌کند که شامل فاکتورهای زیر هستند:
VII، X، V، II و فیبرینوژن. این دو تست غربالگری به تشخیص نقص یا کمبود فاکتورهای انعقادی کمک می‌کند.
زمانی تصور می‌شد که آبشار فیزیولوژیکی (داخل بدن) و آبشار آزمایش (داخل لوله آزمایشگاهی) یکسان باشند. اکنون مشخص شده است که تفاوت‌های مهمی بین این دو وجود دارد.
