برای شناسایی آسیب کبدی و یا کمک به تشخیص بیماری کبد انجام می‌شود.
نمونه خونی که از ورید بازو گرفته می‌شود.
خیر.
آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) آنزیمی است که در تمام سلول‌های بدن وجود دارد اما بیشتر در قلب و کبد و تا حد کمتری در کلیه‌ها و عضلات یافت می‌شود. در افراد سالم، سطح AST در خون کم است. وقتی سلول‌های کبدی یا عضلانی آسیب می‌بینند، AST را در خون آزاد می‌کنند. این مسئله باعث می‌شود AST یک آزمایش مفید برای تشخیص یا نظارت بر آسیب کبدی یا عفونت‌های مربوطه و برخی عوارض جانبی داروها باشد.
کبد عضوی حیاتی است که در سمت راست بالای ناحیه شکم درست در زیر قفس دنده قرار دارد. در بسیاری از عملکردهای مهم بدن نقش دارد. کبد به پردازش مواد مغذی بدن کمک می‌کند، صفرا را برای هضم چربی‌ها تولید می‌کند، بسیاری از پروتئین‌های مهم مانند عوامل و فاکتورهای انعقادی خون را تولید می‌کند و مواد بسیار سمی را به مواد بی خطر تجزیه می‌کند که بدن می‌تواند استفاده یا دفع کند. همچنین به متابولیسم برخی داروها کمک می‌کند. برخی از شرایط می‌تواند باعث آسیب به کبد و در نتیجه موجب افزایش AST شود. این آزمایش در تشخیص آسیب کبدی ناشی از هپاتیت، داروهای سمی برای کبد، سیروز یا اعتیاد به الکل بسیار مفید است. با این حال، AST برای کبد اختصاصی نیست و ممکن است در شرایط دیگری که بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، افزایش یابد.
آزمایش AST اغلب همراه با آزمایش آلانین آمینوترانسفراز (ALT) انجام می‌شود. هر دو آنزیمی هستند که در کبد یافت می‌شوند و در صورت آسیب دیدن کبد در خون افزایش می‌یابند. نسبت AST / ALT محاسبه شده برای ایجاد تمایز بین دلایل مختلف آسیب کبدی و تشخیص اینکه چه زمانی ممکن است میزان افزایش یافته از منابع دیگری مانند آسیب قلبی یا عضلانی ناشی شود، مفید است.
آزمایش آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) معمولاً برای تشخیص آسیب کبدی و عفونت‌های کبدی استفاده می‌شود. این تست اغلب همراه با آنزیم کبدی دیگری بنام آلانین آمینوترانسفراز (ALT) یا به عنوان بخشی از پانل کبد یا پانل متابولیک جامع (CMP) برای غربالگری و یا کمک به تشخیص اختلالات کبدی، تجویز می‌شود.
AST و ALT به‌عنوان دو آزمایش مهم برای تشخیص آسیب کبدی در نظر گرفته می‌شوند، اگرچه ALT اختصاصی‌تر از AST برای کبد است و معمولاً بیشتر از AST افزایش می‌یابد. گاهی اوقات AST مستقیماً با ALT مقایسه می‌شود و نسبت AST / ALT محاسبه می‌شود. از این نسبت می‌توان برای تشخیص بین دلایل مختلف آسیب کبدی و تشخیص آسیب کبدی از آسیب قلبی یا عضللانی استفاده کرد.
سطح AST اغلب با نتایج آزمایشات دیگر مانند آلکالین فسفاتاز (ALP)، پروتئین توتال و بیلی روبین مقایسه می‌شود تا به تعیین نوع بیماری کبد کمک کند.
AST اغلب برای نظارت بر درمان بیماری کبد اندازه گیری می‌شود و ممکن است به تنهایی یا همراه با آزمایشات دیگر برای این منظور انجام شود.
گاهی اوقات ممکن است از AST برای نظارت بر افرادی که داروهایی استفاده می‌کنند که به طور بالقوه برای کبد سمی هستند استفاده شود. اگر سطح AST افزایش یابد، ممکن است دارو تعویض شود.
هنگام انجام معاینات روتین، ممکن است AST به عنوان بخشی از یک پانل متابولیک جامع (CMP) درخواست شود. هنگامی که علائم و نشانه‌های اختلال کبدی دارید، پزشک ممکن است آزمایش AST را به‌همراه چندین آزمایش دیگر تجویز کند. برخی از این علائم و نشانه‌ها شامل موارد زیر می‌باشند:
در صورت افزایش خطر ابتلا به بیماری کبد، ممکن است AST به تنهایی و یا همراه با آزمایش‌های دیگر، تجویز شود زیرا بسیاری از افراد با آسیب خفیف کبدی هیچ علائم و نشانه‌ای ندارند. شما ممکن است در معرض خطر باشید اگر:
هنگامی که AST برای نظارت بر درمان افراد مبتلا به بیماری کبد استفاده می‌شود، ممکن است به طور منظم در طول دوره درمان تجویز شود تا میزان اثربخشی درمان مشخص شود.
انتظار می‌رود که مقادیر AST در حالت طبیعی در خون پایین باشد. مقادیر بسیار بالای AST (بیش از ۱۰ برابر طبیعی) معمولاً به دلیل هپاتیت حاد و گاهی به دلیل عفونت ویروسی است. در هپاتیت حاد، سطح AST معمولاً حدود ۱ الی۲ ماه بالا می‌ماند اما ممکن است ۳ تا ۶ ماه طول بکشد تا به حالت طبیعی برگردد.
سطح AST همچنین ممکن است در اثر قرار گرفتن در معرض داروها یا سایر مواد سمی برای کبد و همچنین در شرایطی که باعث کاهش جریان خون (ایسکمی) به کبد می‌شود، به طور قابل توجهی افزایش یابد (اغلب بیش از ۱۰۰ برابر نرمال).
در هپاتیت مزمن، سطح AST معمولاً زیاد نیست، معمولاً کمتر از ۴ برابر حد نرمال است و به احتمال زیاد نسبت به میزان ALT به حدود نرمال نزدیک‌تر است. سطح AST اغلب بین نرمال و اندکی افزایش یافته در هپاتیت مزمن تغییر می‌کند، بنابراین ممکن است آزمایش برای تعیین الگو انجام شود. چنین افزایش‌های متوسطی ممکن است در سایر بیماری‌های کبد نیز دیده شود، به‌ویژه هنگامی که مجاری صفراوی مسدود شده است، یا همراه با سیروز یا سرطان‌های خاص کبد باشد. AST همچنین ممکن است پس از حملات قلبی یا آسیب های عضلانی افزایش یابد، و معمولاً در سطح بسیار بالاتری از ALT است.
AST اغلب همراه با تست ALT یا به عنوان بخشی از پانل کبدی انجام می‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نتایج AST در رابطه با سایر آزمایشات کبدی، به مقاله پانل کبد مراجعه کنید.
در بیشتر انواع بیماری‌های کبدی، سطح ALT بالاتر از AST است و نسبت AST / ALT پایین خواهد بود (کمتر از 1). چند استثنا وجود دارد؛ نسبت AST / ALT معمولاً در هپاتیت الکلی، سیروز، بیماری مزمن کبدی مربوط به ویروس هپاتیت C و در یکی دو روز اول هپاتیت حاد یا آسیب ناشی از انسداد مجاری صفراوی افزایش می‌یابد. با آسیب قلبی یا عضلانی، AST اغلب بسیار بیشتر از ALT (اغلب 3-5 برابر بیشتر) است و سطح آن بیشتر از ALT در آسیب کبدی باقی می‌ماند.
شرایطی که سایر اندام‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، مانند قلب و عضله اسکلتی، می‌تواند باعث افزایش AST شود. افزایش خفیف تا متوسط ممکن است در ورزش شدید و آسیب عضلات اسکلتی یا در شرایطی مانند پانکراتیت حاد و حملات قلبی دیده شود.
پس از یک معاینه بدنی کامل و ارزیابی سابقه پزشکی یک فرد، چندین آزمایش دیگر وجود دارد که بسته به آنچه که مشکوک به علت آسیب کبدی باشیم، ممکن است به صورت تکمیلی انجام شوند. برخی از این موارد عبارتند از:
نمونه برداری از کبد برای کمک به تعیین علت آسیب کبدی و ارزیابی میزان آسیب کبدی انجام می‌شود.
بارداری، تزریق دارو در بافت عضلانی یا حتی ورزش شدید ممکن است سطح AST را افزایش دهد و همچنین سوختگی حاد، جراحی و تشنج ممکن است موجب افزایش سطح AST شوند. در موارد نادری برخی داروها می‌توانند به کبد یا عضلات آسیب برسانند و سطح این آنزیم را افزایش دهند. این مسئله در مورد داروها و برخی محصولات دارویی طبیعی صدق می کند. مصرف داروها یا مکمل های طبی را به پزشک خود اطلاع دهید.
