آزمایش کشت زخم باکتریایی

برای کمک به تعیین آلودگی زخم و شناسایی باکتری‌های ایجاد‌کننده عفونت، از کشت زخم باکتریایی در درجه اول به همراه رنگ آمیزی گرم و آزمایشات دیگر استفاده می‌شود.

اگر نتیجه‌ی کشت نشان دهد که زخم عفونی است، آزمایش حساسیت انجام می‌شود تا مشخص شود کدام آنتی‌بیوتیک از رشد باکتری‌های عامل عفونت جلوگیری می‌کند. این کار اغلب به صورت خودکار به عنوان بخشی از روش روتین اصلی روی نمونه زخم انجام می‌شود تا نتایج حساسیت ضد میکروبی بتواند در اسرع وقت درمان مناسب را پیشنهاد کند.

گاهی اوقات ممکن است برای فردی که تحت درمان عفونت زخم قرار گرفته است، کشت زخم انجام شود تا مشخص شود که آیا این درمان موثر بوده است. همچنین ممکن است در فواصل زمانی برای شخصی که دچار عفونت مزمن است درخواست شود تا به شما در راهنمایی درمان بیش‌تر (یا درمان دیگر) کمک کند.

در صورت مشکوک بودن به عفونت قارچی، ممکن است کشت قارچ از نمونه زخم همراه با کشت باکتریایی انجام شود. مخمر و برخی از قارچ‌ها ممکن است در همان محیط کشت باکتری رشد کنند اما بسیاری از قارچ‌ها به آهستگی رشد می‌کنند. محیط‌های مورد استفاده برای جداسازی قارچ‌ها رشد باکتری‌ها را مهار کرده و از رشد قارچ‌ها برای چندین هفته پشتیبانی می‌کنند.

این آزمایش در درجه اول هنگامی انجام می‌شود که پزشک به عفونت زخم مشکوک شود. برخی از علائم و نشانه‌های زخم عفونی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• زخمی که دیر بهبود می‌یابد
• گرما، قرمزی و تورم در محل زخم
• حساسیت در محل زخم
• تخلیه مایع یا چرک
• تب

ممکن است گاهی اوقات پس از این که فرد برای عفونت زخم تحت درمان قرار گرفت، برای ارزیابی اثربخشی دارو از کشت زخم کمک گرفته شود و همچنین هنگامی که برای درمان عفونت مزمن زخم کمک و راهنمایی لازم است، این آزمایش درخواست شود.

گزارشات آزمایشگاهی برای کشت‌ها معمولا باکتری‌هایی که در جریان آزمایش تشخیص داده شده‌اند را نام می‌برد. یک کشت منفی معمولا بدین صورت گزارش می‌شود "در طول ۵ روز رشد مشاهده نشده است" یا "وجود فلور طبیعی پوست" را فقط گزارش می‌کنند.

اگر باکتری‌های بیماری‌زا در کشت شناسایی شوند، احتمالا منبع عفونت هستند. عفونت به طور معمول توسط یک نوع باکتری ایجاد می‌شود اما ممکن است زخم‌ها دارای دو یا چند عامل بیماری‌زا (هوازی و یا بی‌هوازی) باشند که در عفونت نقش دارند. اگر بیش از سه ارگانیسم وجود داشته باشد ممکن است به عنوان گونه‌های باکتریایی منفرد شناخته نشوند و در گزارش ممکن است از آن‌ها به عنوان "فلور باکتری مخلوط" نام ببرند.

این حالت ممکن است نشان‌دهنده ترکیبی از فلور طبیعی موجود در پوست و عوامل بیماری‌زای بالقوه کشت شده از یک محل زخم باشد که قبل از گرفتن نمونه به درستی پاک نشده است، یا از "زخم کثیف" مانند زخمی که ناشی از تصادف موتور سیکلت بوده (در این صورت زخم با باکتری‌های موجود در محیط آلوده شده است) به دست آمده باشد.

اگر فقط فلور طبیعی وجود داشته باشد، ممکن است عفونت به دلیل وجود باکتری‌هایی باشد که به طور معمول روی پوست یافت می‌شوند یا ممکن است عامل بیماری‌زا در نمونه به دلیل تعداد کم از دست رفته و یا عفونت ممکن است به علت چیز دیگری باشد.

رشد بسیار اندک ممکن است هنوز قابل توجه باشد، به ویژه هنگامی که عفونت زخم در ناحیه‌ای از بدن مانند چشم رخ دهد که به طور طبیعی استریل است.

اگر در نمونه زخم هیچ باکتری تشخیص داده نشده باشد، ممکن است عفونت باکتریایی وجود نداشته باشد یا باکتری پاتوژن با استفاده از نمونه و آزمایش مربوطه، با موفقیت به دست نیامده باشد.

در زخم‌های سوختگی، نوع و تعداد باکتری‌هایی که رشد می‌کنند با شدت عفونت ارتباط دارد. هنگامی که در نمونه‌های بافت سوخته تعداد باکتری خاصی بیش از یک تعداد مشخص وجود داشته باشند، ممکن است برداشتن بافت مرده (دبریدمان) انجام شود.

هنگامی که فرد قبلا با آنتی‌بیوتیک تحت درمان قرار گرفته است و یا شخصی عفونت مزمن دارد، نتایج کشت زخم ممکن است کم‌تر پیش‌بینی‌کننده علت ایجاد عفونت باشد. به طور معمول اگر عفونت از زخم به خون و سایر اعضای بدن گسترش یافته باشد، ممکن است همان باکتری‌ها یا مخمر در کشت خون فرد تشخیص داده شود.

این کار ممکن است برای افزایش احتمال شناسایی باکتری‌های پاتوژن یا شناسایی چندین پاتوژن مختلف باشد. در این حالت ممکن است چند سواب، ترکیبی از سواب‌ها، آسپیراسیون مایعات و یا نمونه‌برداری از بافت یا جمع‌آوری نمونه هوازی و بی‌هوازی به صورت مجزا آزمایش شوند.

بیش‌تر عفونت‌ها برطرف می‌شوند اما اگر هنوز بافت آسیب دیده وجود داشته باشد یا اختلالی در محافظت از پوست وجود داشته باشد، احتمال وقوع عفونت دیگری وجود دارد. در بعضی موارد ممکن است به درمان طولانی مدت و یا تغییر دارو برای رفع عفونت نیاز باشد.

هر کسی می‌تواند به عفونت زخم مبتلا شود اما خطر ایجاد عفونت با افزایش سن و شرایط زمینه‌ای مانند دیابت که جریان خون یا سیستم ایمنی بدن را به خطر می‌اندازد و یا مانع بهبودی می‌شود، افزایش می‌یابد.

در یک فرد سالم تظاهرات بالینی ممکن است اطلاعات کافی برای درمان عفونت به پزشک ارائه بدهد. برای آبسه یا جوش، مهم‌ترین درمان ایجاد شکاف در محل آبسه و تخلیه‌ی چرک و ترشحات آن است و ممکن است نیازی به آنتی بیوتیک نباشد. با این حال اگر زخم شما خوب نشود یا پس از تخلیه بدتر شود، ممکن است که با میکروبی دچار عفونت شده باشید که نیاز به آنتی بیوتیک درمانی متناسب با آن پاتوژن خاص باشد. در این حالت باید یک کشت زخم برای شناسایی پاتوژن و انجام آزمایش حساسیت برای هدایت درمان انجام شود.